Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2025 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Dariusz Wieński

Protokolant: sekretarz sądowy Arkadiusz Włoskowicz

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2025 roku w Radomiu na rozprawie

sprawy z powództwa G. B. i E. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej (...). (...)
z siedzibą w W.

o zapłatę

I.

zasądza od (...) Spółki Akcyjnej (...). (...) z siedzibą w W. solidarnie na rzecz G. B. i E. B. kwotę 10.815,44 zł (dziewięć tysięcy osiemset piętnaście złotych
i 44/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 26 października 2023 roku do dnia zapłaty,

II.

zasądza od (...) Spółki Akcyjnej (...). (...) z siedzibą w W. solidarnie na rzecz G. B. i E. B. kwotę 5.184,00 zł (pięć tysięcy sto osiemdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty,

III.

nakazuje pobrać od (...) Spółki Akcyjnej (...). (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Radomiu kwotę 1.303,52 zł (jeden tysiąc trzysta trzy złote i 52/100) tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych w sprawie przez Skarb Państwa na opinię biegłego.

Sędzia Dariusz Wieński

Sygn. akt I C 1382/23 upr

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 26 października 2023 roku (data prezentaty – k. 3) E. B. i G. B., reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, wnieśli o zasądzenie na ich rzecz od (...) Spółki Akcyjnej (...). (...) kwot 9285,42 złotych, 1180,02 złotych oraz 350 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając powództwo wskazali, że są małżonkami i łączy ich ustrój wspólności ustawowej małżeńskiej. W dniu 26 lipca 2022 roku miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której pojazd marki V. o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący ich własność uległ uszkodzeniu. Na podstawie przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał i wypłacił im kwotę 4047,04 złotych brutto tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd, a kwota ta została obliczona poprzez wycenę szkody na podstawie kalkulacji naprawy wykonanej na zlecenie pozwanego. W dacie zdarzenia sprawca miał zawarte ubezpieczenie obowiązkowe od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z pozwanym, a wiec ubezpieczyciel jest podmiotem odpowiedzialnym za przedmiotowe zdarzenie. Żądana kwota 9285,42 złotych stanowi różnicę pomiędzy wartością szkody, tj. kosztami niezbędnymi do przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed zdarzenia, tj. kwotą 13332,46 złotych brutto, a wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem. Wskazali, że pozwany przy wypłacie należnego odszkodowania znacznie zaniżył koszty naprawy pojazdu, w tym koszt stawki za godzinę pracy mechanika i lakiernika, a także ceny części zamiennych niezbędnych do dokonania naprawy. Nadto żądana przez nich kwota 350 złotych stanowi zwrot kosztów prywatnego kosztorysu, bowiem poniesienie tego wydatku było konieczne i uzasadnione celem ustalenia wysokości szkody. Żądając kwoty 1180,02 złotych dochodzą od pozwanego skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od dnia 7 października 2022 roku (tj. dzień pod upływie płatności) do dnia 24 października 2023 roku (tj. dzień złożenia pozwu) (pozew – k. 3-5).

W dniu 16 listopada 2023 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Radomiu I Wydziale Cywilnym wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej (...). (...) zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty – k. 26).

W dniu 18 grudnia 2023 roku (data prezentaty – k. 29) (...) Spółka Akcyjna (...). (...) wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc jednocześnie o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od każdego z powodów na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany uzasadniając sprzeciw przyznał, że udzielał ochrony ubezpieczeniowej sprawcy szkody z dnia 26 lipca 2022 roku i przeprowadził postępowanie likwidacyjne na skutek zgłoszenia szkody przez poszkodowanego i wypłacił odszkodowanie w wysokości 4047,04 złotych. Zanegował roszczenie zgłaszane w pozwie co do wysokości i zakwestionował wyliczenie wysokości roszczeń dochodzonych w niniejszym postępowaniu oraz twierdzenia co do kosztów naprawy pojazdu, zakres uszkodzeń pojazdu, prawidłowość wydruków prywatnych, w tym prywatnych wycen sporządzonych na zlecenie powodów oraz wysokość zastosowanej przez powodów stawki za roboczogodzinę prac naprawczych (sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 29-31).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 lipca 2022 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) będący współwłasnością E. B. i G. B. na podstawie łączącego ich ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej (okoliczności bezsporne; oświadczenie sprawcy kolizji drogowej – k. 12).

Sprawca wypadku poruszał się pojazdem posiadającym ważne ubezpieczenie w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (OC) zawarte z (...) Spółką Akcyjną (...). (...). Zgłoszona przez poszkodowanych w dniu 27 lipca 2022 roku szkoda została zarejestrowana pod numerem (...) (bezsporne; oświadczenie sprawcy kolizji drogowej – k. 12; akta szkody na płycie CD – k. 44).

W toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel sporządził kalkulację, na podstawie której ustalił wartość kosztów naprawy na kwotę 2.620,22 złotych brutto, z zastosowaniem stawki za roboczogodzinę w kwocie 90 złotych oraz 10 % rabatu na naprawę, w związku z czym decyzją z dnia 17 sierpnia 2022 roku w oparciu o sporządzoną przez siebie wycenę przyznał M. B. odszkodowanie w kwocie 2.130,26 złotych netto (kosztorys, decyzja – akta szkody na płycie CD – k. 44).

Po ponownej weryfikacji dokonanej na prośbę M. B., decyzją z dnia 31 sierpnia 2022 roku ubezpieczyciel uznał, że odszkodowanie za naprawę według ponownej wyceny wynosi 3.290,28 złotych netto i przyznał M. B. dopłatę w wysokości 1.160,02 złotych netto do już wypłaconego odszkodowania (decyzja – akta szkody na płycie CD – k. 44).

Po kolejnej weryfikacji dokonanej na prośbę M. B. ubezpieczyciel dokonał kolejnej wyceny ustalając wartość kosztów naprawy na kwotę 4.047,04 złotych brutto przy zastosowaniu stawki za roboczogodzinę w kwocie 90 złotych oraz 10 % rabatu na naprawę, w związku z czym decyzją z dnia 6 września 2022 roku ubezpieczyciel ostatecznie uznał, że odszkodowanie za naprawę według ponownej wyceny wynosi 4.047,04 złotych brutto i przyznał M. B. dopłatę w wysokości 756,76 złotych brutto do już wypłaconego odszkodowania (kosztorys, decyzja – akta szkody na płycie CD – k. 44).

E. B. i M. B., nie zgadzając się z decyzją ubezpieczyciela, zlecili rzeczoznawcy samochodowemu P. L. sporządzenie prywatnej kalkulacji kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu. Na jej podstawie ustalili wartość kosztów naprawy na kwotę 13.332,46 złotych brutto przy zastosowaniu stawki za roboczogodzinę w kwocie 110 złotych, bez rabatów (kalkulacja naprawy – k. 18-21).

W dniu 31 sierpnia 2022 roku rzeczoznawca samochodowy P. L. wystawił E. B. fakturę VAT nr (...) za sporządzenie kalkulacji naprawy na kwotę 350 złotych brutto. Faktura została opłacona (faktura VAT nr (...) – k. 22).

Koszt naprawy pojazdu przy zastosowaniu części oryginalnych O i stawce za roboczogodzinę na poziomie 110 złotych netto wynosi 13.563,89 złotych brutto. Pojazd posiadał wcześniejsze uszkodzenia, niezwiązane z przedmiotowym zdarzeniem, co zostało uwzględnione przy dokonywaniu kalkulacji. Naprawa uszkodzonego pojazdu zgodnie z kosztorysem sporządzonym przez ubezpieczyciela nie umożliwiała przywrócenia go do stanu sprzed zdarzenia. Najlepszą metodą do przywrócenia pojazdu do stanu najbardziej zbliżonego sprzed zdarzenia jest zastosowanie części oryginalnych ,,O pochodzących od producentów pojazdów, posiadających swoją trwałość i wytrzymałość, bowiem uszkodzeniu nie uległy żadne inne części poza częściami klasy O, a jedynie przy zastosowaniu takich części możliwa jest odbudowa pojazdu do stanu najbardziej zbliżonego, jak sprzed szkody (opinia biegłego M. I. – k. 63-70).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci powołanych wyżej dokumentów, bowiem ich wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego nie nasuwała wątpliwości.

Postanowieniem z dnia 4 czerwca 2025 roku Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 k.p.c. pominął wniosek strony pozwanej o zobowiązanie powodów do przedłożenia pełnej dokumentacji dotyczącej miejsca i zakresu naprawy przedmiotowego pojazdu oraz rachunków i faktur za dokonane w nim naprawy jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy i zmierzający do przedłużenia postępowania.

W przedmiocie ustalenia wysokości kosztów naprawy, których poniesienie jest konieczne dla przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia, w tym części podlegających wymianie oraz rodzaju i zakresu prac naprawczych przy zastosowaniu nowych oryginalnych materiałów i części zamiennych względnie o jakości odpowiadającej częściom oryginalnym, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu kosztorysowania i wyceny samochodów M. I.. W ocenie Sądu sporządzona przez biegłego opinia jest jasna, rzetelna i logiczna oraz zawiera odpowiedzi na postawione pytania. Podkreślenia wymaga, że żadna ze stron nie zgłosiła zarzutów do opinii biegłego. Wobec powyższego Sąd uznał opinię za mogącą stanowić podstawę dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Stosownie do przepisu art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiej osobie szkodę obowiązany jest do jej naprawienia. Z kolei zaś w myśl art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§2). Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§4).

Problematyka umów odpowiedzialności cywilnej uregulowana została również w przepisach szczególnych, tj. ustawie z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity – Dz. U. z 2013 r. poz. 392 ze zm.).

Zgodnie z art. 34 powołanej ustawy z ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. W myśl przytoczonego przepisu odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń ma charakter pochodny do odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem. Powstaje wówczas, gdy istnieje odpowiedzialność posiadacza pojazdu lub kierującego na podstawie przepisów prawa cywilnego.

W sprawie niniejszej pozwana nie kwestionowała istnienia podstaw swojej odpowiedzialności.

Spór pomiędzy stronami dotyczył natomiast określenia wysokości koniecznych, celowych i uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu, niezbędnych do przywrócenia takiego jego stanu, jaki istniał przed wypadkiem.

Strony na okoliczność udowodnienia uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu przedstawiły prywatne kosztorysy naprawy. Strona powodowa na podstawie zleconej przez siebie kalkulacji naprawy określiła jej wysokość na kwotę 13.332,46 złotych brutto, zaś pozwany ostatecznie na kwotę 4.047,04 złotych brutto.

Sąd spór ten rozstrzygnął na korzyść powodów opierając się na wnioskach zawartych w opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej i ruchu drogowego M. I.. W odpowiedzi na pytanie postawione przez Sąd biegły wskazał, że wysokość szkody poniesionej przez powoda ustalonej jako przewidywany średni koszt naprawy pojazdu pozwalający na doprowadzenie go do stanu sprzed zdarzenia drogowego zgodnie z technologią napraw zalecaną przez producenta pojazdu oszacowany w kalkulacji DAT 01/08/24 wynosi 13563,89 złotych brutto. Biegły na podstawie analizy cen rynkowych i własnego doświadczenia za zasadne uznał zastosowanie stawki za roboczogodzinę w wysokości 110 złotych w zakresie prac blacharsko-lakierniczo-mechanicznych. Nadto Biegły stwierdził, że zamontowanie zamienników w samochodzie nie przywróci jego stanu do stanu sprzed szkody, a wręcz przeciwnie obniży jego wartość. Przeprowadzone badania porównawcze właściwości części oryginalnych i zamienników pozwalają ocenić niektóre zamienniki jako części niespełniające kryteriów, które uzasadniałyby nazwanie ich ,,porównywalnej jakości”, a wręcz obniżają poziom bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Biegły przy sporządzaniu kalkulacji przewidywanych kosztów naprawy przyjął użycie części zamiennych tylko klasy O, mając na względzie powyższe wnioski oraz fakt, że akta sprawy nie zawierają informacji o uszkodzeniu części innych niż klasy O (opinia – k. 63-70).

Przedmiotowa szkoda pozostaje w adekwatnym związku przyczynowo skutkowym ze zdarzeniem ubezpieczeniowym, za którego następstwa odpowiedzialność ponosi pozwany z racji zawartej umowy ubezpieczenia pojazdu OC. Zaistniały zatem przesłanki określone w art. 822 § 1 k.c. i w art. 361 § 1 k.c. Szkoda w sprawie niniejszej to koszt, jaki muszą ponieść powodowie ze swojego majątku (strata) w celu dokonania naprawy samochodu (przywrócenia stanu poprzedniego). Stosownie do art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (§ 2). W istocie powszechnie przyjmuje się, że naprawienie szkody polegającej na uszkodzeniu pojazdu polega przede wszystkim na zapłaceniu kwoty koniecznej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego.

Powszechne i utrwalone jest stanowisko doktryny i judykatury, że odszkodowanie przysługuje poszkodowanemu niezależnie od tego, czy pojazd został rzeczywiście naprawiony (wyrok SN z dnia 17 czerwca 1987r. sygn.. akt IV CR 158/87, wyrok SN z dnia 16 maja 2002r. sygn. akt V CKN 1273/00, wyrok SN sygn. akt I CR 151/88). Sąd w całości aprobuje wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 roku w sprawie II CNP 43/17, Lex 2490615 – „Z art. 822 § 1 k.c. wynika, że obowiązek ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej polega na zapłacie określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone przez ubezpieczonego osobom trzecim, a więc na spełnieniu świadczenia pieniężnego. Poszkodowany może, według swojego wyboru, żądać od ubezpieczyciela zapłaty kosztów hipotetycznej restytucji albo zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej ustalonej zgodnie z metodą różnicy. Przepis art. 822 § 1 k.c. modyfikuje normę wynikającą z art. 363 § 1 k.c. bowiem jedynie tylko w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji. Powstanie roszczenia w stosunku do ubezpieczyciela o zapłacenie odszkodowania, a tym samym jego zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar”.

Wskazać w tym miejscu należy, iż Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 13 czerwca 2003 r. w sprawie III CZP 32/03 (publ. LEX 78592) podkreślił, iż poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy on dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu. Warsztaty te mogą posługiwać się różnymi cenami w zakresie tych samych lub podobnych prac naprawczych. Co więcej, ceny te mogą odbiegać w odpowiedniej skali od cen stosowanych przez warsztaty naprawcze działające na odpowiednim rynku lokalnym (np. na terenie określonego miasta lub gminy). Sąd Najwyższy wskazał też, iż „zgodnie z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody (art. 361 § 2 k.c.), poszkodowany będzie mógł domagać się od ubezpieczyciela odszkodowania obejmującego poniesione koszty wspomnianych prac naprawczych. Za kategorię "niezbędnych" kosztów naprawy należałoby uznać takie koszty, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego. Kosztami "ekonomicznie uzasadnionymi" będą koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku napraw samochodu. Jeżeli nie kwestionuje się bowiem uprawnienia do wyboru przez poszkodowanego warsztatu samochodowego mającego dokonać naprawy, miarodajne w tym zakresie powinny być ceny stosowane właśnie przez ten warsztat naprawczy w związku z naprawą indywidualnie oznaczonego pojazdu mechanicznego”. Przenosząc powyższe stanowisko Sądu Najwyższego na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że ubezpieczyciel nie ma prawa do stawek za prace naprawcze, czy rodzaju części zamiennych.

Pozwany wskazywał na konieczność ustalenia, czy pojazd został naprawiony, podnosząc, iż jeżeli pojazd został naprawiony, należy uwzględniać koszty naprawy rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego, wykazane przez niego rachunkami, fakturami, czy innymi dowodami.

Istotnie wskazać należy na dwa ostatnie stanowiska Sądu Najwyższego wyrażone w Uchwałach Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego:

- z dnia 8 maja 2024 roku, sygn. III CZP 142/22, zgodnie z którą ,,jeżeli poszkodowany poniósł już koszty naprawy pojazdu lub zobowiązał się do ich poniesienia, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać tym kosztom, chyba że w danych okolicznościach są one oczywiście nieuzasadnione; wysokość odszkodowania nie zależy od ulg i rabatów możliwych do uzyskania przez poszkodowanego od podmiotów współpracujących z ubezpieczycielem. Jeżeli poszkodowany nie poniósł jeszcze kosztów naprawy pojazdu ani nie zobowiązał się do ich poniesienia, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać przeciętnym kosztom naprawy na lokalnym rynku, z uwzględnieniem możliwych do uzyskania przez poszkodowanego ulg i rabatów, chyba że skorzystaniu z tych ulg i rabatów sprzeciwia się jego uzasadniony interes (uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 8 maja 2024 roku, sygn. III CZP 142/22, opubl. Biuletyn SN 2024/5),

- z dnia 11 września 2024 roku w sprawie III CZP 65/23, zgodnie z którą jeżeli naprawa pojazdu przez poszkodowanego stała się niemożliwa, w szczególności w razie zbycia lub naprawienia pojazdu, nie jest uzasadnione ustalenie wysokości odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych jako równowartości hipotetycznych kosztów naprawy.

Sąd w sprawie niniejszej nie podziela stanowiska zawartego w powyższych uchwałach, a wynika to z dwóch powodów.

Po pierwsze uchwały nie mają mocy wiążącej. Zgodnie bowiem z art. 87 par. 1 ustawy o Sądzie Najwyższym "uchwały pełnego składu (...), składu połączonych izb oraz składu całej izby, z chwilą ich podjęcia, uzyskują moc zasad prawnych. Skład 7 sędziów może postanowić o nadaniu uchwale mocy zasady prawnej". Sąd Najwyższy powyższym uchwałom nie nadał mocy zasady prawnej.

Po drugie, na gruncie niniejszej sprawy wskazówki Sądu Najwyższego nie mają zastosowania, gdyż z żadnego dowodu nie wynika by pojazd został zbyty lub naprawiony, zaś z opinii biegłego M. I. jednoznacznie wynika, że kosztorys ofertowy ubezpieczyciela nie pozwalał na przeprowadzenie prawidłowej naprawy pojazdu. Biegły wskazał, że część oryginalna o jakości ,,O jest to część zamienna nowa, oryginalna, bezpośrednio pochodząca od producenta pojazdu. Dodał, że bardzo niska jakość części zamiennych oraz złe dopasowanie znacząco wydłużają naprawę, powodując wzrost kosztów naprawy, dodatkowo obniżając wartość pojazdu po naprawie, a co najważniejsze – znacząco obniżają poziom bezpieczeństwa.

Z uwagi na powyższe wniosek strony pozwanej o zobowiązanie powodów do przedłożenia pełnej dokumentacji dotyczącej miejsca i zakresu naprawy przedmiotowego pojazdu oraz rachunków i faktur za dokonane w nim naprawy podlegał pominięciu jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy i zmierzający do przedłużenia postępowania.

Sąd uznał zatem, iż uzasadnione koszty naprawy przedmiotowego pojazdu wynoszą – według wskazań biegłego – 13.563,89 złotych brutto. Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powodom kwotę 4.047,04 złotych brutto, a zatem do dopłaty pozostaje kwota 9.516,85 złotych. Strona powodowa wniosła o zasądzenie kwoty 9.285,42 złotych, a więc mając na względzie treść art. 321 § 2 k.p.c., zgodnie z którym sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie, Sąd przyznał powodom kwotę 9.285,42 złotych tytułem odszkodowania.

Strona powodowa żądała również kwoty 1.180,02 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek od kwoty 9.285,42 złotych od dnia 7 października 2022 roku do dnia 24 października 2023 roku. Żądanie takie jest możliwe, przy czym do kapitalizacji odsetek niezbędna jest wymagalność roszczenia odszkodowawczego. Zobowiązanie do zapłaty odszkodowania jest zobowiązaniem z natury rzeczy bezterminowym, dlatego też przekształcenie go w zobowiązanie terminowe następuje stosownie do treści art. 455 k.c. (niezwłocznie) – w wyniku wezwania wierzyciela (pokrzywdzonego) skierowanego wobec dłużnika (podmiotu zobowiązanego do naprawienia szkody) do spełnienia świadczenia. Reguła ta, w zakresie terminu spełnienia świadczenia, doznaje modyfikacji w przypadku, gdy podmiotem zobowiązanym do naprawienia szkody jest zakład ubezpieczeń. Wówczas termin do spełnienia świadczenia wyznacza regulacja art. 817 k.c. albo art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych. W art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych ustawodawca zobligował ubezpieczyciela do spełnienia świadczenia w terminie 30 dni od daty otrzymania przez niego zawiadomienia o szkodzie. Na wypadek, gdyby we wskazanym wyżej terminie nie było możliwe ustalanie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń lub wysokości odszkodowania, datę wypłaty świadczenia wyznacza termin 14 – dniowy, liczony od momentu, gdy przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Pozwany wydał decyzję o wypłacie odszkodowania w dniu 6 września 2022 roku, zaś pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 26 października 2023 roku, a więc powodowie prawidłowo żądali skapitalizowanych odsetek za okres od dnia 7 października 2022 roku do dnia 24 października 2023 roku, a co za tym idzie roszczenie w tym zakresie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa żądała również zwrotu kwoty 350 złotych tytułem zwrotu kosztów prywatnej kalkulacji naprawy. Jak wskazał Sąd Najwyższy m.in. w orzeczeniu z dnia 2 września 1975 roku w sprawie I CR 505/75 (Legalis nr 18968) „dokonana przed wszczęciem postępowania sądowego i poza zabezpieczeniem dowodów ekspertyza może być istotną przesłanką zasądzenia odszkodowania. W takim wypadku koszt ekspertyzy stanowi szkodę ulegającą naprawieniu (art. 361 k.c.)". Także w wyroku z dnia 30 lutego 2002 r. w sprawie V CKN 908/00 (Legalis nr 291931) Sąd Najwyższy zajął stanowisko, że ocena, czy koszty ekspertyzy powypadkowej poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu likwidacyjnym mieszczą się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego winna być dokonywana na podstawie konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności po dokonaniu oceny, czy poniesienie tego wydatku było obiektywnie uzasadnione i konieczne. Szkoda obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione przez poszkodowanego w celu jej naprawienia. Obowiązkiem powodów było zatem wykazanie nie tylko, że koszty opinii rzeczywiście ponieśli, ale również że poniesiony wydatek na przedmiotową opinię był celowy i ekonomicznie uzasadniony. Wskazać w tym miejscu należy, że prywatna kalkulacja naprawy została sporządzona na zlecenie strony powodowej, która nie jest podmiotem profesjonalnym. Koszty prywatnej opinii mogą stanowić uzasadniony koszt tylko w przypadku, kiedy poszkodowany, jako osoba fizyczna niezorientowana w wycenie szkody, chce poprzez profesjonalistę ustalić ewentualną wysokość należnego mu odszkodowania. Taka sytuacja w niniejszej sprawie wystąpiła, wobec powyższego Sąd uznał to roszczenie za zasadne i zasądził na rzecz powodów kwotę 350 złotych.

O powyższym Sąd orzekł w punkcie I (pierwszym) sentencji wyroku, orzekając również o odsetkach ustawowych za opóźnienie od dnia 26 października 2023 roku, tj. od dnia wniesienia powództwa, na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu w punkcie II (drugim) wyroku Sąd oparł na treści art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu strona przegrywająca sprawę zwraca przeciwnikowi na jego żądanie niezbędne do celowego dochodzenia praw koszty procesu. Strona pozwana przegrała niniejszy proces w całości, a więc Sąd uznał, że koszty procesu należą się powodom w całości. Na koszty procesu poniesione przez stronę powodową składają się opłata od pozwu – 750 złotych, opłaty skarbowe od udzielonych pełnomocnictw – łącznie 34 złotych, wykorzystana zaliczka na opinię biegłego – 800 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika ustalone w oparciu o § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokatów w wysokości po 1800 złotych dla każdego z powodów, mając na względzie, że każdy z nich udzielił pełnomocnikowi osobnego pełnomocnictwa do reprezentowania w niniejszej sprawie. Łącznie koszty procesu poniesione przez stronę powodową wyniosły 5184 złotych. Sąd dodatkowo na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. orzekł o odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu.

W sprawie zostały tymczasowo poniesione wydatki przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Radomiu. Wydatki te stanowią kwotę 1303,52 złotych i związane są z wynagrodzeniem biegłego za sporządzoną opinię (postanowienie – k. 76). Z uwagi na fakt, iż pozwany przegrał niniejszy proces w całości, Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 83 ust. 2 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał ściągnąć powyższą kwotę od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Radomiu tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo na opinię biegłego, o czym orzekł w punkcie III (trzecim) wyroku.

Sędzia Dariusz Wieński

ZARZĄDZENIE

(…).

25.07.2025r.

Sędzia Dariusz Wieński