Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

UZASADNIENIE

Powód M. M. zastępowany przez pełnomocnika radcę prawnego złożył pozew o zapłatę przeciwko pozwanemu (...) sp. z o.o. z siedzibą w R. w dniu 22 sierpnia 2023 roku do Sądu Rejonowego w Radomiu (data nadania pocztowego).

Powód żądał zasądzenia od pozwanego kwoty 8431,25 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Wniósł także o zwolnienie go z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.

Powód wskazał, że w dniu 3 marca 2023 roku strony zawarły pisemną umowę o świadczenie usług przewozowych, na mocy której zobowiązał się do świadczenia usług kierowania pojazdami na rzecz przedsiębiorstwa transportowego z którym współpracował pozwany. Pozwany zaś zobowiązał się do zapłaty wynagrodzenia. Powód twierdził, że nie otrzymał wynagrodzenia za kwiecień 2023 roku w kwocie 8431,25 zł, wobec czego wypowiedział umowę oraz wezwał pozwanego do zapłaty w terminie 7 dni. Pisma zostały odebrane w dniu 22 maja 2023 roku, a termin wymagalności przypadł na dzień 29 maja 2023 roku (pozew k. 4 – 7).

Opłata od pozwu została ustalona na kwotę 500 zł (zarządzenie k. 28). Postanowieniem z dnia 16 października 2023 roku Sąd oddalił wniosek powoda o zwolnienie z obowiązku uiszczania kosztów sądowych (postanowienie k. 31). W dniu 11 grudnia 2023 roku powód uiścił opłatę (potwierdzenie wpłaty k. 34).

Pozwany (...) sp. z o.o. z siedzibą w R. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc zarzut potrącenia i wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwany przyznał, że strony łączyła umowa o świadczenie usług transportowych. Podał, że na mocy umowy powód został skierowany do wykonywania przewozów na rzecz (...) sp. z o.o. Twierdził, że w dniu 27 kwietnia 2023 roku doszło do zdarzenia drogowego, w którym kierujący pojazd V. o numerze rejestracyjnym (...), M. M. na skutek niezachowania należytej staranności spowodował kolizję powodując uszkodzenie należącego do (...) sp. z o.o. pojazdu. Okoliczność tą wywodził z notatki policyjnej sporządzonej w Niemczech. Pozwany podnosił, że w związku z tym zdarzeniem (...) sp. z o.o. posiadało wobec (...) sp. z o.o. roszczenie o zapłatę kosztów naprawy pojazdu. Następnie doszło do zawarcia umowy o przejęciu długu pomiędzy pozwanymi spółkami (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. sp. W oparciu o powyższe I. sp z o.o. obciążył notą obciążeniową (...) sp. z o.o. sp. j. za którą (...) sp. z o. o. sp. j. dokonała zapłaty. Powód twierdził, że w dalszej kolejności doszło do rozliczeń pomiędzy (...) sp. z o.o. sp. j, a pozwanym.

Pozwany zarzucił, że podmiotem odpowiedzialnym za powyższą szkodę był M. M. i wobec powyższego (...) sp. z o.o. dokonał jego obciążenia na podstawie noty obciążeniowej nr (...) z dnia 31 maja 2023 roku. Wobec nieuregulowania noty pozwany wezwał powoda do zapłaty pismem z dnia 12 czerwca 2023 roku. Powód nie uregulował należności wobec czego pozwany złożył mu oświadczenie o wzajemnym potrąceniu należności tj. należność przysługujących pozwanemu z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu z wierzytelnością powoda z tytułu wykonanej umowy. Pozwany zarzucił, ze wobec skutecznego potrącenia wierzytelności doszło do wzajemnego umorzenia wierzytelności do niższej wysokości (odpowiedź na pozew k. 44-45).

Powód nie uznał zarzutu potrącenia i podtrzymał powództwo. Zarzucił, że pozwany nie dokonał odpowiedniego sprecyzowania zarzutu potrącenia (pismo k. 75 – 76).

W toku rozprawy w dniu 19 marca 2024 roku pełnomocnik powoda podniósł, że szkoda została pokryta z AC przez W., a pozwany podtrzymywał, że powód pokrył szkodę (protokół rozprawy k. 88 i k. 91).

W piśmie z dnia 27 marca 2024 roku (data nadania pocztowego) pozwany podtrzymał zarzut potrącenia wskazując, że prawidłowo złożył oświadczenie o potrąceniu w dniu 9 stycznia 2024 roku. Dodatkowo podał, że spółka (...) Sp. z o.o. jest powiązana z spółką (...) sp. z o.o. sp. k. na podstawie umowy o świadczenie usług na podstawie której (...) sp. z o.o. udostępnia na rzecz (...) sp. z o.o. sp. j. pracowników, którzy świadczą pracę na rzecz klienta tj. w tym przypadku na rzecz (...) (pismo k. 96).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka jawna prowadzą działalność gospodarczą jako agencje pracy tymczasowej. Spółki te współpracują ze sobą na podstawie umowy o świadczenie usług z dnia 1 stycznia 2022 roku zgodnie z którą (...) sp. z o.o. udostępnia za wynagrodzeniem na rzecz (...) sp. z o.o. sp.j. pracowników, których usługi następnie są udostępniane klientom tej spółki (dowód: umowa o świadczenie usług z dnia 01.01.2022 r.).

W dniu 3 marca 2023 roku M. M. zawarł umowę o świadczenie usług przewozowych z (...) sp. z o.o. z siedzibą w R. . Na mocy umowy M. M. zobowiązał się świadczyć usługi kierowania pojazdami w zakresie drogowego transportu krajowego i międzynarodowego na rzecz przedsiębiorstwa transportowego, z którym współpracuje z (...) sp. z o.o. z siedzibą w R.. (...) sp. z o.o. zobowiązało się do zapłaty za świadczone usługi transportowe wynagrodzenia w wysokości 330 zł brutto za każdy dzień spędzony w trasie, w którym zleceniobiorca będzie wykonywał pracę powyżej 5 godzin w każdej dobie, kwotę 165 zł brutto za każdy dzień spędzony w trasie, w którym będzie wykonywał pracę w poniżej 5 godzin w każdej dobie, a w przypadku przestoju w trasie poza bazą transportowa kwotę 65 zł brutto za każdą dobę przestoju (dowód: umowa k. 25 – 26).

Umowa została zawarta na czas nieokreślony. W § 10 umowy wskazano, że każda ze stron może rozwiązać umowę pisemnie za 7 dniowym okresem wypowiedzenia (dowód: umowa k. 25-26).

Wysokość wynagrodzenia należnego M. M. za kwiecień 2023 roku wyniosła 8431,25 zł (okoliczność bezsporna).

Wynagrodzenie za kwiecień 2023 roku nie zostało wypłacone M. M. przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w R. (okoliczność bezsporna).

W toku świadczenia usług przez M. M. został on skierowany przez agencję pracy (...) sp. z o.o. do świadczenia usług transportowych na rzecz (...) sp. z o.o. sp. j. która następnie skierowała M. M. do świadczenia usług na rzecz (...) (dowód: częściowo zeznania F. Z. – aktualnego prezesa pozwanego k. 251, zeznania świadka R. Ł.).

Spółka (...) z siedzibą w D. jest kontrahentem Spółki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki jawnej. Strony tej umowy postanowiły, że za szkody za które odpowiedzialny jest pracownik tymczasowy kierowany do (...) przez (...) sp. z o.o. sp. j. odpowiada spółka (...) sp. z o.o. sp. j. do kwot ustalonych limitów finansowych tj. w granicach obowiązujących pracownika zgodnie z przepisami o odpowiedzialności materialnej pracowników zawartych w art. 114 – 122 kodeksu pracy. Odpowiedzialność agencji za szkodę wyrządzoną kontrahentowi przez pracownika tymczasowego nieumyślnie została ograniczona do rzeczywistej straty i tylko do normalnych następstw działania i zaniechania z którego wynikła szkoda, jednak nie wyższego niż kwota trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody, nie wyższego niż kwota 15000 zł netto (dowód: umowa o świadczenie usług k. 97 – 101).

W dniu 27 kwietnia 2023 roku doszło do zdarzenia drogowego, w którym uczestniczyli M. M. prowadzący ciągnik samochodowy o nr rejestracyjnym nr 128VP. W toku zdarzenia doszło do uszkodzenia powyższego ciągnika (okoliczność bezsporna).

Pojazd marki V. stanowił własność (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dowód: dowód rejestracyjny k. 139).

Właściciel pojazdu (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zgłosił szkodę do swojego ubezpieczyciela Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., który świadczył na jego rzecz ochronę ubezpieczeniową na podstawie umowy ubezpieczenia autocasco. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego (...) S.A. przyznało (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 45452,99 zł tytułem odszkodowania na podstawie faktury VAT za naprawę pojazdu (dowód: faktura k. 243-244, decyzja k. 245).

W wyniku zdarzenia nie został nałożony na M. M. mandat oraz nie było prowadzone przeciwko niemu prowadzone żadne postępowanie o wykroczenie (okoliczność bezsporna).

(...) sp. z o.o. odmówiło wypłaty wynagrodzenia powołując się na to, że M. M. ponosi odpowiedzialność za uszkodzenie pojazdu w dniu 27 kwietnia 2023 roku (okoliczność bezsporna).

Pismem datowanym na dzień 14 maja 2023 roku, a nadanym w dniu 19 maja 2023 roku M. M. wezwał (...) Sp. z o.o. do zapłaty kwoty 8500 zł netto w terminie 7 dni od wezwania tytułem wynagrodzenia za kwiecień 20223 roku należnego na podstawie umowy o świadczenie usług przewozowych, pod rygorem skierowania sprawy do postępowania sądowego. Jednocześnie nie uznał roszczeń zleceniodawcy mających wynikać z zdarzenia drogowego w dniu 27 kwietnia 2023 roku, do którego doszło na terenie Niemiec (wezwanie k. 20-21).

W piśmie z dnia 15 maja 2023 roku, nadanym w dniu 19 maja 2023 roku M. M. wypowiedział umowę o świadczenie usług przewozowych z zachowaniem 7 dniowego terminu wypowiedzenia (dowód: wypowiedzenie k. 22, potwierdzenie nadania k. 23).

W dniu 8 maja 2023 roku doszło do zawarcia umowy przejęcia długu pomiędzy F. P. sp. o. o. z siedzibą w R., a (...) sp. z o.o. sp. j. Na mocy umowy (...) sp. z o.o. oświadczyło, że jest zobowiązane do zapłaty na rzecz (...) kwoty 3283,50 euro tytułem szkody polegającej na uszkodzeniu pojazdu tj. ciągnika siodłowego o numerze rej (...) w dniu 27 kwietnia 2023 roku. (...) sp. z o.o. sp. k. oświadczyło, że przejmuje całe powyższe zadłużenie i zobowiązuje się je spłacić, a Faz P. sp z o.o. oświadczyło, że wyraża na to zgodę. Umowa nie przewidywała wynagrodzenia za przejęcie długu (dowód: umowa o przejęcie długu k. 54 ).

W dniu 10 maja 2023 roku spółka (...) wystawiła notę obciążeniową (...) – GMBH obciążającą (...) sp. z o.o. sp. j. kwotą 3283,50 euro za uszkodzenie ciągnika siodłowego SK 128VP. W tym samym dniu F. D. sp z o.o. uregulowało powyższą notę obciążeniową nabywając od (...) spłaconą wierzytelność (dowód: nota obciążeniowa k. 55, potwierdzenie transakcji k. 56, umowa o przejęcie długu k. 54).

W dniu 26 czerwca 2023 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka jawna złożyła M. M. nie skuteczne oświadczenie o wzajemnym potrąceniu wierzytelności. Potrącenie miało dotyczyć wierzytelności wynikającej z noty obciążeniowej nr (...)-GMBH w wysokości 3283,50 euro tj. 15000 zł w przeliczeniu na podstawie średniego kursu NBP z dnia 9 maja 2023 roku z przysługującym M. M. wierzytelnościami z tytułu wynagrodzenia za kwiecień 2023 roku z umowy o świadczenie usług transportowych z dnia 3 marca 2023 roku w wysokości 8.431,25 zł (dowód: oświadczenie k. 24).

Mimo nie dokonania zapłaty na rzecz poszkodowanego (...) sp. z o.o. wystawiło notę księgową nr (...) M. M. na kwotę 15.000 zł w dniu 31 maja 2023 roku za uszkodzenie ciągnika siodłowego w zdarzeniu z dnia 27 kwietnia 2023 roku wyznaczając termin 3 dni na jej zapłatę. Notę doręczono M. M. w dniu 2 czerwca 2023 roku. Po upływie terminu w dniu 12 czerwca 2023 roku (...) sp. z o.o., pracodawca wezwał M. M. do zapłaty kwoty 15.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty (dowód: nota księgowa nr (...) k. 57v, pismo przewodnie k. 57, potwierdzenie odbioru k. 58, wezwanie do zapłaty z 12.06.2023 r. k. 59).

W piśmie z dnia 9 stycznia 2024 roku, nadanym w dniu 11 stycznia 2024 roku (...) sp. z o.o. złożyło nie skuteczne oświadczenie o potrąceniu wierzytelności (...) sp. z o.o. wynikające z noty księgowej nr (...) z dnia 31 maja 2023 roku w wysokości 15.000 zł z przysługującym M. M. wierzytelnościami z tytułu wynagrodzenia za miesiąc kwiecień 2023 roku z umowy o świadczenie usług przewozowych zawartej w dniu 3 maja 2023 roku w wysokości 8431,25 zł (dowód: oświadczenie o potrąceniu k. 60, potwierdzenie nadania k. 61, umowa o przejęcie długu k. 54).

Stan faktyczny odnośnie tego, że strony zawarły umowę o świadczenie usług transportowych oraz odnośnie okoliczności, że pozwany nie wypłacił wynagrodzenia powodowi za kwiecień 2023 roku nie był sporny. Nie była sporna również sama wysokość wynagrodzenia. Sporne natomiast pozostawało, czy pozwany skutecznie złożył oświadczenie o potrąceniu wierzytelności. Pozwany podnosił, że powód jest odpowiedzialny za skutki kolizji drogowej z dnia 27 kwietnia 2023 roku oraz zarzucił, że wierzytelność powoda wygasła na skutek potrącenia jej z wierzytelnością pozwanego. W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy nie miało znaczenia, czy powód ponosi odpowiedzialność za skutki tej kolizji z uwagi na to, że pozwany nie udowodnił, by sam ponosił odpowiedzialność odszkodowawczą oraz by naprawił szkodę w jakiejkolwiek części, a więc, że przysługuje mu roszczenie zwrotne do powoda. Wobec powyższego w czasie składania oświadczenia o potrąceniu pozwanemu nie przysługiwała wierzytelność, co do której złożył oświadczenie o potrąceniu. Z uwagi na powyższe Sąd nie oparł się na notatce policyjnej dotyczącej kolizji albowiem jej treść nie miała znaczenia dla rozpoznania sprawy. Z tego też względu m.in. sąd pominął wniosek pozwanego o zlecenie tłumaczenia powyższej notatki. Kolejnym argumentem przemawiającym za pominięciem dowodu z notatki jest okoliczność, że treść notatki złożonej w języku niemieckim jest w przeważającej części nieczytelna (k. 48 - 49) wobec czego dokonanie jej tłumaczenia na zlecenie sądu nie jest celowe. Pozwany złożył w toku postępowania przetłumaczony przez przysięgłego tłumacza języka niemieckiego odpis notatki (k. 104 – 105), a następnie na ostatniej rozprawie go zakwestionował. W ocenie Sądu w świetle powyższego wniosek o powołanie innego tłumacza zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania. Sąd uznał również, że notatka policyjna przy jednoczesnym braku wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego oraz w świetle zeznań powoda i świadka R. Ł., którzy zaprzeczali odpowiedzialności powoda za kolizję nie posiada dostatecznej mocy dowodowej, by w oparciu o nią ustalać kto ponosi winę za spowodowanie kolizji. Jak wynika z zeznań świadka R. Ł., policja została wezwana na miejsce zdarzenia już po jego zaistnieniu. Nie nałożyła na żadnego z uczestników mandatu ani nie skierowała sprawy do sądu. Dodatkowo powód nie znał języka niemieckiego, w którym toczyła się rozmowa, wobec czego nie mógł przekazać osobiście policjantom swojej wersji zdarzenia. W tych okolicznościach nawet jeśli doszło do uznania przez policjantów któregokolwiek z uczestników zdarzenia za jego sprawcę i znalazło to odzwierciedlenie w notatce, to nie jest to wystarczający dowód na to, że to M. M. ponosi winę za jego spowodowanie.

Sąd jedynie częściowo oparł się na zeznaniach R. Ł. oraz zeznaniach powoda, albowiem w świetle zmiany wierzyciela i nie dokonania przez pozwanego na jego rzecz zapłaty przez pozwanego zeznania świadka na okoliczności związane z kolizją nie miały decydującego znaczenia dla rozpoznania sprawy. Brak jest natomiast jakichkolwiek okoliczności wskazujących na to, by składali oni zeznania niezgodne z prawdą.

Sąd w przeważającej części nie oparł się na zeznaniach F. Z. (k. 252 i 252). aktualnego prezesa pozwanej spółki złożonych w charakterze strony. Zeznania w/w są sprzeczne co do tego, która spółka przejęła dług na podstawie umowy przejęcia długu z samą treścią umowy. Ponadto prezes spółki nie był obecny przy kolizji i dysponował jedynie wiedzą zasłyszaną o przebiegu zdarzenia. Nie pamiętał również kto i kiedy złożył oświadczenia o potrąceniu, mimo, że na jednym z nich tj, złożonym przez (...) sp. z o.o. (k. 24) widnieje jego podpis jak również czy nastąpiło to przed czy po zawarciu umowy o przejęciu długu. Ne rozróżniał prawidłowo roli dwóch spółek (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. sp. j. np. w wyjaśnieniach informacyjnych potwierdzonych w zeznaniach, składając zeznania jako prezes (...) sp. z o.o. zeznał, „otrzymaliśmy notę obciążeniową”, podczas gdy z treści załączonej do akt noty wynika, że to (...) sp. z o.o. otrzymało notę obciążeniową od (...). W świetle powyższego zeznania złożone przez F. Z. nie były przydatne dla dokonania istotnych ustaleń w sprawie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powoda i pozwanego łączyła umowa, na mocy której pozwany jako pracodawca prowadzący agencję pracy tymczasowej zatrudnił powoda jako pracownika tymczasowego do świadczenia usług przewozowych i kierował go do świadczenia usług do przedsiębiorstwa transportowego tj. do pracodawcy użytkownika.

Zasady zatrudniania pracowników tymczasowych reguluje ustawa o zatrudnianiu pracowników tymczasowych z dnia 9 lipca 2003 roku. (tj. z dnia 1 sierpnia 2019 r. Dz.U. z 2019 r. poz. 1563).

W rozumieniu powyższej ustawy zgodnie z art. 2 pkt. 1 pracodawca użytkownik oznacza pracodawcę lub podmiot niebędący pracodawcą w rozumieniu Kodeksu pracy wyznaczający pracownikowi skierowanemu przez agencję pracy tymczasowej zadania i kontrolujący ich wykonanie.

Umowa zawarta przed powoda z pozwanym jest umową odpłatną. Nie budziło wątpliwości w niniejszej sprawie, że powód wykonał pracę do której został skierowany, natomiast pozwany nie wypłacił mu wynagrodzenia za kwiecień 2023 roku do czego był zobowiązany na podstawie § 8 umowy (k. 26). Wysokość wynagrodzenia również nie była sporna. Wynagrodzenie wynosiło kwotę 8431,25 zł, co wynika nie tylko z bezspornych stanowisk stron ale również z oświadczeń o wypowiedzeniu (k. 24 i k. 60). Roszczenie o jego zapłatę jest wymagalne albowiem zgodnie z § 8 umowy wynagrodzenie miało być płatne przynajmniej raz w miesiącu najpóźniej do 10 dnia każdego miesiąca. Oznacza to, że roszczenie stało się wymagalne 10 maja 2023 roku i pozwany pozostaje od 11 maja 2023 roku w opóźnieniu w zapłacie wynagrodzenia. W świetle powyższego Sąd uznał, że powód udowodnił swoje żądanie co do zasady i co do wysokości.

Sąd nie podzielił zarzutu pozwanego, że doszło do umorzenia wierzytelności powoda na skutek potrącenia.

Art. 19 ust. 1 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych przewiduje, że agencja pracy tymczasowej jest obowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej pracodawcy użytkownikowi przez pracownika tymczasowego przy wykonywaniu pracy tymczasowej – na zasadach i w granicach obowiązujących pracownika zgodnie z przepisami o odpowiedzialności materialnej pracowników. Ust. 2 wskazanego przepisu przewiduje, że agencja pracy tymczasowej ma prawo dochodzenia od pracownika tymczasowego zwrotu równowartości odszkodowania, które zostało wypłacone pracodawcy użytkownikowi.

Z powyższego unormowania wynika, że agencja pracy tymczasowej posiada roszczenie o zwrot równowartości odszkodowania tylko wówczas, gdy sama jest zobowiązana do jego zapłaty, a także tylko wówczas, gdy faktycznie je spełniła na rzecz pracownika- użytkownika.

Umowa zawarta przez strony (k. 25 – 26) w tym zakresie zawiera sprzeczne postanowienia z ustawą przewidując w § 5, że zleceniobiorca M. M. ponosi odpowiedzialność materialną oraz finansową wobec kontrahentów zleceniodawcy. Zleceniobiorca odpowiada za bezpieczeństwo pojazdu oraz ładunku w sposób od siebie zależny i ponosi z tego tytułu pełną odpowiedzialność.

Zapisy umowy przerzucają zatem niezgodnie z art. 19 odpowiedzialność na pracownika, podczas gdy zgodnie z ustawą odpowiedzialność w pierwszej kolejności spoczywa na pracodawcy – agencji pracy tymczasowej, a dopiero po ich zapłacie powstaje roszczenie o zwrot. Roszczenie to jest ograniczone do granic, w jakich odpowiedzialność ponosi agencja pracy tymczasowej tj. do zasad obowiązujących pracownika zgodnie z przepisami o odpowiedzialności materialnej pracowników. Ograniczenie odpowiedzialności agencji wynikające z treści art. 19 ust. 1 ww. ustawy, a zatem uregulowane w ustawie ma charakter bezwzględnie obowiązujący i nie może być odmiennie uregulowane w umowie stron ( tak Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 19 marca 2014 r.I ACa 1233/13 Legalis nr 1023944).

Nie można również zdaniem Sądu w umowie stron rozszerzyć odpowiedzialności pracownika względem unormowania z art. 19 ustawy o pracownikach tymczasowych. Przepisy o odpowiedzialności materialnej pracowników zawarte w kodeksie pracy przewidują m.in., że w przypadku wyrządzenia szkody nieumyślnie odszkodowanie ustala się w wysokości wyrządzonej szkody, jednak nie może ono przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody.

Jako zapis sprzeczny z przepisem bezwzględnie obowiązującym § 5 umowy nie wiąże powoda na podstawie art. 58 § 1 k.c., który stanowi, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.

Natomiast powód może ewentualnie odpowiadać za spowodowaną rzekomo przez siebie szkodę na zasadach i w granicach wynikających z ustawy zgodnie z przepisami o odpowiedzialności materialnej pracowników wynikających z kodeksu pracy do których odsyła art. 19 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, albowiem tylko w takich granicach odpowiedzialność ponosi agencja pracy tymczasowej, która posiada roszczenie o zwrot równowartości odszkodowania.

Zgodnie z art. 114 kodeksu pracy pracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w przepisach niniejszego rozdziału. Pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez pracodawcę i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda (art. 115 k.p.). Ciężar dowodu wykazania okoliczności uzasadniających odpowiedzialność pracownika oraz wysokość powstałej szkody spoczywa na pracodawcy (art. 116 k.p.). Zgodnie z art. 117 § 1 k.p. pracownik nie ponosi odpowiedzialności za szkodę w takim zakresie, w jakim pracodawca lub inna osoba przyczyniły się do jej powstania albo zwiększenia. Szczególnie istotny jest także art., 117 § 2 k.p., który stanowi, że pracownik nie ponosi ryzyka związanego z działalnością pracodawcy, a w szczególności nie odpowiada za szkodę wynikłą w związku z działaniem w granicach dopuszczalnego ryzyka.

W ocenie Sądu pozwany nie udowodnił, że zdarzenie polegające na zaistnieniu kolizji drogowej, w czasie której powód był trzeźwy i nieumyślnie naruszył zasady ruchu drogowego nie mieści się w ryzyku związanym z działalnością pracodawcy użytkowania, który prowadzi przedsiębiorstwo transportowe. Wobec tego brak jest podstaw do uznania, że doszło do aktualizacji obowiązku zapłaty odszkodowania przez pozwanego, a w konsekwencji pozwany jako agencja pracy tymczasowej nie ma roszczenia w stosunku do powoda. Zwrócić także należy uwagę, że pozwany nie wykazał, by szkoda została wyrządzona pracodawcy – użytkownikowi tj. bezpośredniemu kontrahentowi pozwanego. Uszkodzony ciągnik siodłowy jest własnością (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Pozwany nie przedstawił żadnego dowodu, by z właścicielem pojazdu łączyły go jakiekolwiek stosunki umowne. Pozwany złożył jedynie umowę o świadczenie usług zawartą przez pozwanego z (...) sp. z o.o. sp. j. oraz umowę zawartą pomiędzy (...) sp. z o.o. sp. j., a (...). Brak jest natomiast dowodu na to na jakiej zasadzie odpowiedzialność za szkodę ponosił (...), skoro nie był właścicielem uszkodzonego ciągnika, a szkoda została w całości pokryta w postępowaniu likwidacyjnym przez ubezpieczyciela świadczącego ochronę ubezpieczeniową na podstawie umowy autocasco.

Niezależnie od powyższych zastrzeżeń wskazać należy, że decydujące dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było ustalenie, iż pozwany w istocie nie wypłacił żadnego odszkodowania na rzecz poszkodowanego. Do kolizji doszło w kwietniu 2023 roku. W dniu 8 maja 2023 roku doszło do zawarcia bezpłatnej umowy o przejęciu długu i w dniu 10 maja 2023 roku doszło do zapłaty za cudzy dług przez (...) sp. z o.o.

.

Zgodnie z art. 518 § 1 k.c. osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty:

1)  jeżeli płaci cudzy dług, za który jest odpowiedzialna osobiście albo pewnymi przedmiotami majątkowymi;

2)  jeżeli przysługuje jej prawo, przed którym spłacona wierzytelność ma pierwszeństwo zaspokojenia;

3)  jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela; zgoda dłużnika powinna być pod nieważnością wyrażona na piśmie;

4)  jeżeli to przewidują przepisy szczególne.

W dniu 10 maja 2023 roku (...) sp. z o.o. , spłacił wierzytelność w kwocie 3283,50 zł euro na rzecz (...), co wynika z niekwestionowanego przez żadną ze stron potwierdzenia transakcji (k. 56).

Dokonanie zapłaty za cudzy dług tj. za dług (...) sp. z o.o. doprowadziło do zmiany wierzyciela. Od zapłaty za cudzy dług, co odbyło się za zgodą dłużnika (umowa o przejęcie długu) (...) Sp. z o.o. stało się wierzycielem z tytułu ewentualnych roszczeń związanych z uszkodzeniem pojazdu w miejsce (...). Pozwany twierdził, że spółki (...) Sp. z o.o. i spółka (...) sp. z o.o. dokonały rozliczenia powyższego, lecz nie zgłosił na tą okoliczność żadnych dowodów. Wobec powyższego uznać należy, że pozwany nigdy nie spełnił świadczenia na rzecz następcy prawnego (...), którym na skutek zapłaty długu stał się (...) sp. z o.o. sp. j. Wobec czego nie zaistniały przesłanki do powstania roszczenia zwrotnego w stosunku do powoda M. M..

Wskazać również należy, że mimo nabycia wierzytelności do (...) przez (...) sp. z o. o. sp. j. złożone przez tą spółkę oświadczenie o potrąceniu jest nie skuteczne. W pierwszej kolejności z tego względu, że na mocy art. 19 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych odpowiedzialność za pracownika względem pracownika – użytkownika, którym był (...) ponosi pracodawca, a nie pracownik tj. (...) sp. z o.o. Umowne przejęcie długu jest dopuszczalne w świetle art. 519 k.c. Natomiast ani z umowy, a nie z ustawy nie wynika, by na skutek przejęcia długu względem (...), (...) sp. z o.o. jednocześnie nabyło wierzytelność względem M. M.. Ponadto w myśl art. 498 Kodeksu cywilnego potrącenie możliwe jest wówczas, gdy dwie osoby są jednocześnie wobec siebie dłużnikami i wierzycielami, przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone co do gatunku, a wierzytelności te są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem. (...) sp. z o.o. sp. j. nie było natomiast dłużnikiem powoda M. M. w zakresie przysługującej mu wierzytelności o zapłatę wynagrodzenia i nie mógł w świetle powyższego dokonać potrącenia.

Złożone następnie przez pozwanego (...) Sp. z o.o. oświadczenie o potrąceniu datowane na 9 stycznia 2024 roku nie mogło natomiast odnieść skutku nie tylko z uwagi na nie udowodnienie, że M. M. ponosi odpowiedzialność za kolizję, ale także z tego względu, że na datę jego złożenia pozwany nie miał podstaw do obciążania pozwanego zwrotnym obowiązkiem zapłaty odszkodowania, gdyż sam nie dokonał zapłaty na rzecz pierwotnego wierzyciela (...), ani na rzecz jego następcy (...) sp. z o.o. sp. j.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał żądanie powoda za zasadne w całości, a podniesiony przez pozwanego zarzut potrącenia za nieudowodniony. Z tych względów Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną kwotę żądania głównego tj, kwotę 8431,25 zł w całości.

Odnośnie żądania zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie należy podnieść, że należą się one zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c. od dnia wymagalności roszczenia, z którego nadejściem dłużnik popada w opóźnienie. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. W przypadku roszczenia o wypłatę wynagrodzenia termin wymagalności wynikał z treści zawartej pomiędzy stronami umowy i przypadał na dzień 10 maja 2023 roku. Mając na uwadze, że powód żąda odsetek od późniejszej daty (od 22 sierpnia 2023 roku) Sąd uznał żądanie w zakresie odsetek za zasadne w całości i zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 8431,25 zł za okres od dnia 22 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). § 3 wskazuje, że zwrot kosztów obejmuje również wynagrodzenie pełnomocnika. Powód wygrał postępowanie w całości. W toku postępowania poniósł koszty procesu w wysokości 2300 zł. Na powyższe koszty składają się opłata sądowa od pozwu w kwocie 500 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1800 zł, których wysokość Sąd ustalił w oparciu o § 2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku Dz. U. tj. z 2018 r. poz. 265). Powyższe koszty sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c.

Sędzia Elżbieta Wojciechowska