Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 grudnia 2023 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący	sędzia Monika Podgórska
Protokolant	Izabela Nowakowska

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2023 roku w Radomiu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka akcyjna w L.

przeciwko: M. K. (1), K. P. i P. P. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od K. P. na rzecz (...) spółka akcyjna w L. kwotę 41.794,19 zł (czterdzieści jeden tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt cztery złote dziewiętnaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 listopada 2019 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie w stosunku do K. P.;

III.  oddala powództwo w stosunku do: P. P. (1) i M. K. (1);

IV.  zasądza od K. P. na rzecz (...) spółka akcyjna w L. kwotę 6.064,01 zł (sześć tysięcy sześćdziesiąt cztery złote jeden grosz) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem opłaty za czynności adwokackie;

V.  zasądza od (...) spółka akcyjna w L. na rzecz P. P. (1) kwotę 4.100 zł (cztery tysiące sto złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem opłaty za czynności radcy prawnego;

VI.  zasądza od (...) spółka akcyjna w L. na rzecz M. K. (1) kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 1494/19

UZASADNIENIE

(...) spółka akcyjna w L. wniosła o zasądzenie na jej rzecz solidarnie od: K. P., P. P. (1) i M. K. (1) – jako wspólników spółki cywilnej kwoty 41.828,45 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 marca 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Uzasadniając swoje roszczenie powódka wskazała, że w trakcie kontroli stanu oplombowania układu pomiarowego, stanu plomb legalizacyjnych i sposobu połączeń układu pomiarowego w budynku pozwanych, stwierdzono zerwaną plombę legalizacyjną na przekładnikach prądowych układu półśredniego i zainstalowany licznik typu C52 o nr (...) – licznik niewiadomego pochodzenia oraz załączone zasilanie w zabezpieczeniu typu (...). Umowa z poprzednim odbiorcą została rozwiązana 21 lutego 2011 roku i wówczas licznik został zdemontowany, a zasilanie odłączono w zabezpieczeniach przedlicznikowych, na których została założona plomba. Zamontowanego nielegalnie licznika zasilano pomieszczenie sąsiadujące z pomieszczeniem gospodarczym, w którym zabudowane były liczniki. W pomieszczeniu tym znajdowały się urządzenia odbiorcze: czajnik elektryczny, lodówka, mikrofalówka grzejnik elektryczny itd. Po przeprowadzonej kontroli licznik został zdemontowany i zabezpieczony w kopercie ochronnej. Pobór elektryczny dokonywany w powołanych okolicznościach wyczerpał przesłanki nielegalnego poboru energii, zdefiniowanego w art. 3 pkt 18 ustawy prawo energetyczne i pkt 6.1.1, 6.2, 6.2.2 Taryfy dla usług dystrybucji energii elektrycznej (...) S.A. Powód wystawił notę księgową nr (...) obciążającą pozwanych opłatą ryczałtową z tytułu nielegalnego poboru energii ( pozew - karty: 3-5 akt sprawy).

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Radomiu w dniu 28 października 2019 roku wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym ( nakaz zapłaty – karta 56 akt sprawy).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwani: K. P. i P. P. (1) wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie na ich rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Wskazali, iż są współwłaścicielami nieruchomości, położonej w R. przy ul. (...) i jako wspólnicy spółki cywilnej prowadzą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu tejże nieruchomości. Jeden z budynków, znajdujących się na tej nieruchomości, w jej południowej części, bliżej ulicy był w przeszłości wynajmowany P. P. (2). Umowa najmu została rozwiązana w dniu 28 września 2012 roku. Najemca samodzielnie rozliczał się z powódką w zakresie opłat z energię elektryczną. Do końca sierpnia 2012 roku P. P. (3) prowadził działalność gospodarczą w wynajmowanym pomieszczeniu. W ocenie pozwanych w tej sytuacji – nielegalny pobór został wywołany działanie osoby, za którą pozwani w żaden sposób nie ponoszą odpowiedzialności. Lokal bardzo długo stał pusty. Dopiero na początku stycznia 2017 roku K. P. zaczął wykorzystywać część tego lokalu – jak skład na różnego rodzaju narzędzia i sprzęt. Jeden z pracowników pozwanego urządził tam sobie pomieszczenie socjalne. Powodowa spółka zastosowała do wyliczenia taryfę, z której korzystał poprzedni odbiorca. On natomiast prowadził zakład galwanizacyjny, co wiązało się ze znacznym zużyciem energii. Od stycznia 2017 roku prąd mogła zużywać jedynie lodówka i okazjonalnie kuchenka mikrofalowa oraz czajnik elektryczny. Natomiast sprzęt składowany w lokalu mógł być użytkowany wyłącznie na zewnątrz. W tej sytuacji ustalona przez powódkę opłata jest rażąco wygórowana i krzywdząca. Opłata wymierzona na podstawie art. 57 ust. 1 pkt prawa energetycznego ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i nie może być źródłem wzbogacenia dla powódki. Powódka nie przedłożyła potwierdzenia odbioru noty obciążeniowej, w związku z czym odsetki mogą być naliczane najwyżej od dnia doręczenia odpisu pozwu. ( sprzeciw – karty: 57-60 akt sprawy).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana M. K. (1) wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na ich jej od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Potwierdziła okoliczności powołane w uzasadnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty przez pozostałych pozwanych. Wskazała, iż wg wspólnych ustaleń, K. P. miał korzystać z przedmiotowego lokalu nieodpłatnie na cele związane z jego inną działalnością gospodarczą i zwolnić ,oka w przypadku znalezienia najemcy. Podniosła, że w przypadku odpowiedzialności wspólników spółki cywilnej z tytułu czynu niedozwolonego, solidarna odpowiedzialność uwarunkowana jest wystąpieniem takiego czynu, który został popełniony przez wspólnika przy dążeniu do realizacji wspólnego celu gospodarczego spółki i przy zachowaniu reguł prowadzenia spraw spółki. Celem gospodarczym spółki prowadzonej przez pozwanych wynajmowanie wspólnej nieruchomości o osiąganie z tego tytułu dochodu. Nielegalny pobór natomiast pozostawał bez związku z tym celem. Pozwana zakwestionowała także prawidłowość naliczenia opłaty, powołując się okoliczności tożsame ze wskazanymi przez pozostałych pozwanych ( sprzeciw – karty: 64-65 akt sprawy).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

P. P. (3), prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Usługowo Handlowe (...) zawarł w dniu 4 lipca 2006 roku ze wspólnikami spółki cywilnej (...): M. K. (1) i M. P. umowę dzierżawy hali produkcyjnej o pow. 176 m ² znajdującej się przy ul. (...) w R. ( umowa – karty: 122-123 oraz zeznania świadka P. P. (3) – karta 128 verte akt sprawy).

P. P. (3) w dniu 21 sierpnia 2006 roku z Zakładami (...) S.A. umowę sprzedaży energii elektrycznej, dostarczanej do zakładu galwanicznego, znajdującego się przy ul. (...) w R. ( umowa – karty: 112-113 akt sprawy).

M. K. (2), prowadząca działalność gospodarcza pod nazwą P.P.H.U. (...) wynajęła od wspólników spółki cywilnej (...): M. K. (1) i M. P. pomieszczenie magazynowe o pow. 80 m ², znajdujące się w budynku po garbarni przy ul. (...) w R. w dniu 30 kwietnia 2010 roku ( umowa – karta 108 verte oraz zeznania świadka M. K. (2) – karta 129 akt sprawy).

Od dnia 7 czerwca 2010 roku (...) S.A. rozpoczęły dostarczanie i sprzedaż energii elektrycznej do punktu poboru, znajdującego się w lokalu wynajętym przez M. K. (2), prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą PPHU (...), na nieruchomości przy ul. (...) ( umowa sprzedaży energii elektrycznej – karta 103 i verte, zgłoszenie umowy kompleksowej – karta 81 oraz zlecenie montażu licznika nr (...) – karta 83 i verte akt sprawy).

W dniu 21 lutego 2011 roku uprawnieni pracownicy (...) S.A. Oddział w S. (...) R. w pomieszczeniu, znajdującym się w budynku położonym na nieruchomości przy ul. (...) w R., użytkowanym przez M. K. (3), prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą PPHU (...) – zdjęli układ pomiarowy i odłączono zasilanie w zabezpieczeniach przedlicznikowych ( zlecenie (...) karta 24 i verte, wniosek o rozwiązanie umowy – karta 85 oraz oświadczenie o rozwiązaniu umowy – karta 84 i verte oraz zeznania świadka J. K. co do faktu wynajęcia lokalu M. K. (3) – karta 93 verte akt sprawy).

Pismem datowanym na 28 września 2012 roku P. P. (3), prowadzący działalność gospodarcza pod nazwą Przedsiębiorstwo Usługowo Handlowe (...) poinformował wspólników spółki cywilnej (...): M. K. (1) i M. P. o opuszczeniu lokalu przy ul. (...) w R. z dniem 31 sierpnia 2012 roku oraz o rozwiązaniu z tym dniem umowy najmu lokalu, zawartej w dniu 30 kwietnia 2010 roku ( pismo – karta 67 akt sprawy).

Od około 2017 roku z budynku po garbarni zaczął korzystać K. P. ( zeznania świadka J. K. – karta 93 verte i karta 94 akt sprawy). Jedno z pomieszczeń zostało wyremontowane i przystosowane do funkcji pomieszczenia socjalnego ( zeznania świadka M. D. - karta 94 verte i karta 95 akt sprawy).

W dniu 9 marca 2017 roku uprawnieni pracownicy (...) spółka akcyjna w L. – Oddział w S., RE R. przeprowadzili kontrolę na nieruchomości, położonej w R., przy ul. (...). W ramach kontroli:

- sprawdzili stan oplombowania układu pomiarowego,

- sprawdzili stan plomb legalizacyjnych

- sprawdzili sposób połączeń układu pomiarowego,

- wykonali dokumentację fotograficzną,

- zabezpieczyli licznik energii elektrycznej niewiadomego pochodzenia.

Stwierdzili, że w czasie wykonywania kontroli była pobierana nie mierzona energia elektryczna przez: czajnik elektryczny, mikrofalówkę, lodówkę, grzejnik elektryczny, kuchenkę elektryczną, termę, wagę, oświetlenie, farelkę i kompresory. W pomieszczeniu znajdowały się także: spawarka, wiertarka stołowa, szlifierka kątowa, karcher i radio.

Kontrolujący stwierdzili zerwaną plombę legalizacyjną na przekładnikach prądowych układu półśredniego i zainstalowany licznik typu C52 o nr (...) – licznik niewiadomego pochodzenia oraz załączone zasilanie w zabezpieczeniu typu (...). W związku z powyższym odłączyli nielegalnie podpięty kabel zasilający, założyli plomby oraz zabezpieczyli licznik niewiadomego pochodzenia oraz nielegalnie podpięte przewody ( protokół kontroli nr (...) – karty: 15-16 ora załączona do niego dokumentacja fotograficzna – karty: 17-23 akt sprawy).

W dniu 10 marca 2017 roku (...) spółka akcyjna w L. stwierdziła, iż na terenie w/w nieruchomości doszło do nielegalnego poboru energii elektrycznej ( decyzja – karta 26 akt sprawy). W związku z powyższym w dniu 15 marca 2017 roku została wystawiona nota księgowa nr (...) na kwotę 41.828,45 zł, wyliczoną na podstawie pkt.: 6.1.1, 6.2, 6.2.2.a i 7.6.6 (...) S.A. ( określenie sposobu naliczenia – karta 27 oraz nota księgowa – karta 25 akt sprawy).

Nota księgowa została doręczona na adres spółki cywilnej (...) - ul. (...) w R. w dniu 20 marca 2017 roku ( z.p.o. – karta 86 at sprawy).

Sąd Rejonowy rozważył, co następuje:

Powódka domagała się zasądzenia od pozwanych solidarnie kwoty 41.828,45 zł tytułem opłaty za bezumowny pobór energii elektrycznej w lokalu przy ul. (...) w R.. Podstawą prawną tego roszczenia był art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz.U. Nr 54, poz. 348) (dalej jako: „Prawo energetyczne”). Zgodnie z tym przepisem w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii, przedsiębiorstwo energetyczne może pobierać od odbiorcy, a w przypadku, gdy pobór paliw lub energii nastąpił bez zawarcia umowy, może pobierać od osoby lub osób nielegalnie pobierających paliwa lub energię opłatę w wysokości określonej w taryfie, chyba że nielegalne pobieranie paliw lub energii wynikało z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności. Definicje pojęć: „przedsiębiorstwo energetyczne”, „odbiorca” oraz „nielegalne pobieranie paliw lub energii” zostały zamieszone w art. 3 Prawa energetycznego. Stosownie do art. 3 pkt 12 Prawa energetycznego przedsiębiorstwem energetycznym jest podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji paliw albo energii lub obrotu nimi lub przesyłania dwutlenku węgla lub przeładunku paliw ciekłych. Za odbiorcę należy natomiast uważać, każdego, kto otrzymuje lub pobiera paliwa lub energię na podstawie umowy z przedsiębiorstwem energetycznym (art. 3 pkt 13 Prawa energetycznego). Zgodnie z art. 3 pkt 18 Prawa energetycznego nielegalne pobieranie paliw lub energii stanowi pobieranie paliw lub energii bez zawarcia umowy, z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo-rozliczeniowy.

Jak wynika zatem z definicji zawartej w art. 3 pkt 18 Prawa energetycznego, nielegalny pobór paliwa lub energii może występować w trzech postaciach:

1) poboru bez zawarcia umowy,

2) poboru z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego,

3) poboru połączonego z ingerencją w układ pomiarowo-rozliczeniowy mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez ten układ.

Z analizy art. 57 ust. 1 pkt 1 Prawa energetycznego wynika, że za nielegalny pobór paliw lub energii elektrycznej może odpowiadać odbiorca (czyli osoba, która otrzymuje lub pobiera paliwa lub energię na podstawie umowy z przedsiębiorstwem energetycznym – art. 3 pkt 13 Prawa energetycznego) lub osoba nielegalnie pobierająca paliwa lub energię. Przywołane przepisy należy interpretować w ten sposób, że za pobór paliw lub energii z pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego (pkt 2) bądź pobór połączony z ingerencją w układ pomiarowo-rozliczeniowy (pkt 3) odpowiada co do zasady odbiorca, a więc osoba, którą łączy umowa z przedsiębiorstwem energetycznym. Jest to odpowiedzialność na zasadzie ryzyka. Odbiorca może natomiast zwolnić się z odpowiedzialności za pobór paliw lub energii z pominięciem układu bądź z ingerencją w układ jeśli wykaże, że taki nielegalny pobór wynikał z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności.

W przypadku trzeciej postaci nielegalnego poboru, tj. poboru bez zawarcia umowy (pkt 1) odpowiedzialność spoczywa natomiast na osobie nielegalnie pobierającej paliwa lub energię (a nie na odbiorcy, bo przecież jest nim osoba posiadająca umowę, a ta postać nielegalnego poboru polega właśnie na poborze bez umowy). Innymi słowy, za pobór energii elektrycznej bez zawarcia umowy odpowiada osoba, która tę energię faktycznie pobrała.

W ocenie Sądu powód wykazał, iż doszło do nielegalnego poboru energii elektrycznej. Wynika to bowiem z dokumenty z kontroli. Rzetelność i autentyczność tych dokumentów nie budziła wątpliwości. Sami pozwani nie zgłosili żadnych wniosków dowodowych zmierzających do podważenia ustaleń dokonanych w czasie kontroli w dniu 9 marca 2019 roku.

W niniejszej sprawie powód twierdził, że nielegalny pobór miał miejsce najwcześniej od dnia 22 lutego 2011 roku (kiedy miało zostać zlikwidowane konto M. K. (2) po wypowiedzeniu umowy) do dnia 9 marca 2017 roku (kiedy została przeprowadzona kontrola, w czasie której zdjęto licznik niewiadomego pochodzenia oraz stwierdzono bezumowny pobór). Roszczenie powoda opierało się na domniemaniu, że energia elektryczna była pobierana bezumowne przez pozwanych jako współwłaścicieli nieruchomości i jednocześnie wspólników spółki cywilnej, która działalność prowadziła na przedmiotowej nieruchomości.

Z zeznań świadków: J. K. i M. D. wynika, że pozwani: M. K. (1) i P. P. (1)– choć byli współwłaścicielami nieruchomości – to nie korzystali z niej faktycznie, w tym – także na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, która polegała na wynajmie pomieszczeń. Wyłącznie K. P. – na potrzeby nie związane z działalnością, będącą przedmiotem umowy spółki cywilnej, korzystał z pomieszczeń, do których doprowadzano prąd przy użyciu licznika niewiadomego pochodzenia.

Odpowiedzialności pozwanych: P. P. (1) i M. K. (1) nie można wywodzić z samego faktu posiadania przez nich tytułu prawnego do nieruchomości. Jak wskazano wyżej, art. 57 ust. 1 pkt 1 Prawa energetycznego przewiduje wyłącznie dwie kategorie podmiotów ponoszących odpowiedzialność z tytułu nielegalnego poboru paliwa lub energii, tj. odbiorcę oraz osobę nielegalnie pobierająca paliwa lub energię. Przepis ten nie łączy zatem odpowiedzialności za bezumowny pobór z kwestią własności lokalu, do którego energia została dostarczona, lecz z jej faktycznym poborem przez końcowego użytkownika. Przyjmując zasadę racjonalności ustawodawcy należy przyjąć, że gdyby chciał on połączyć tę odpowiedzialność z tytułem prawnym do lokalu to uwzględniłby taką przesłankę w ww. przepisach. W rezultacie, osoba posiadająca tytuł prawnym do lokalu, w tym jego właściciel, nie ponosi odpowiedzialności za działania osób, które za jej zgodą zajmują lokal. Z tego też względu – Sąd oddalił powództwo w stosunku do pozwanych: P. P. (1) i M. K. (1), uznając iż nie mają oni legitymacji procesowej biernej z uwagi na brak możliwości uznania ich za odbiorców końcowych.

W ocenie Sądu logiczny jest wniosek, iż skoro doszło do demontażu licznika w dniu 21 lutego 2011 roku i nie ma żadnych dowodów wskazujących, aby po tej dacie została zawarta umowa sprzedaży energii elektrycznej i w konsekwencji nastąpił montaż olejnego licznika – to licznik niewiadomego pochodzenia została zamontowany w rozdzielni w celu poboru energii bez umowy. Trudno uznać, aby osoba korzystająca z lokalu, do którego dostarczana jest energia elektryczna, mogła nie mieć świadomości, iż pobór energii następuje bez umowy. Tym samym, skoro K. P. korzystał z pomieszczeń na własny użytek, w tym z energii elektrycznej – jest oczywistym, iż wiedział, że energia pobierana jest bez umowy lub mógł z łatwością uzyskać taką wiedzę. W związku z powyższym – K. P. uznać należy za odbiorcę końcowego. Nie ma bowiem podstaw, aby uznać, iż poprzedni najemy mogli korzystać z przedmiotowego pomieszczenia po rozwiązaniu umów najmu.

Biegły M. S. w sposób jednoznaczny stwierdził, iż na podstawie materiału dowodowego nie ma możliwości określenia faktycznego zużycia energii elektrycznej ujawnionej na zdemontowanym liczniku ( str. 4 opinii – karta 177 verte akt sprawy). Skoro doszło do nielegalnego poboru energii elektrycznej, a jednocześnie brak jest możliwości ustalenia faktycznego poboru, Sąd zastosował zgodnie z żądaniem powódki taryfę nielegalnego poboru przy zastosowaniu stawki określonej pkt 7.6.6 Taryfy.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania zastosowanej taryfy, bowiem pkt 6 Taryfy mówi o opłacie za nielegalne pobieranie energii elektrycznej, a to nastąpiło jeśli chodzi o lokal, którego współwłaścicielem jest pozwany P. i który to lokal pozostawał w jego faktycznej dyspozycji. Biegły w opinii uzupełniającej – potwierdził prawidłowość doboru stawek i zakwalifikowania pozwanego do właściwej taryfy ( opinii uzupełniająca – karty: 201-202 akt sprawy). Przy czym zmodyfikował wyliczenie powoda z uwagi na aktualizację stawki sprzedaży energii elektrycznej i tym samym ustalił wysokość opłaty na kwotę 41.794,19 zł.

Mając na uwadze powyższe – Sąd zasądził od pozwanego K. P. na rzecz powoda kwotę 41.794,19 zł.

Roszczenie powoda stało się wymagalne z upływem terminu określonego zgodnie z art. 455 k.c. Z uwagi na dostępność danych w (...) doręczenie noty księgowej na adres przedmiotowej nieruchomości – Sąd uznał za nieskuteczne wobec K. P.. Wobec czego uznał, iż doręczenie tegoż dokumentu nastąpiło w dniu doręczenia odpisu pozwu ( 21 listopada 2019 roku – karta 68 akt sprawy), a zatem od dnia następnego – pozwany pozostawał z opóźnieniu, co uzasadniało zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 22 listopada 2019 roku.

Zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu - strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić swojemu przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu niezbędne do celowego dochodzenia swoich praw i celowej obrony. Celowość kosztów ustawodawca łączy z czynnością dochodzenia praw (przez stronę powodową) i celowej obrony (przez stronę pozwaną). Jakkolwiek pojęcie "niezbędności" podlega ocenie sądu, to jednak kosztów wymienionych w art. 98 nie można uznać za zbędne. Pod pojęciem kosztów postępowania cywilnego należy rozumieć więc wszelkie koszty ponoszone przez podmioty postępowania w związku z jego tokiem. Koszty postępowania cywilnego obejmują: koszty sądowe, na które składają się opłaty sądowe (opłata i opłata kancelaryjna), podlegające zwrotowi wydatki sądowe, koszty mediacji, koszty związane z udziałem strony występującej osobiście lub reprezentowanej przez pełnomocnika niewykwalifikowanego, na które składają się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie, koszty zastępstwa procesowego strony przez pełnomocnika wykwalifikowanego, na które składają się jego wynagrodzenie i poniesione wydatki, w tym opłata skarbowa od pełnomocnictwa ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2003 roku, w sprawie III CZP 2/03). Mając na uwadze powyższe za koszty spełniające wskazane warunki, a poniesione przez powoda, który wygrał spór w stosunku do pozwanego K. P. - Sąd uznał: opłatę od pozwu 2.092 zł, opłatę za czynności adwokackie, ustaloną na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. poz. 1800)– 3.600 zł i opłatę skarbową od pełnomocnictwa 17 zł oraz rozliczoną do kwoty 351,01 zł zaliczkę na poczet kosztów sporządzenia opinii – łącznie 6.064,01 zł.

Sąd uznał za zasadne obciążenie pozwanego całością poniesionych przez powoda kosztów procesu, gdyż powód uległ jedynie w nieznacznej części swojego żądania, a z uwagi na potencjalną solidarną odpowiedzialność pozwanych i specyficzny jej charakter – brak było podstaw do podziału kosztów procesu stosownie do liczby pozwanych.

Powód natomiast przegrał spór w stosunku do pozostałych pozwanych, co uzasadniało obciążenie go obowiązkiem zwrotu poniesionych przez nich kosztów procesu. Po stronie pozwanych nie zachodziło współuczestnictwo konieczne, a powód dysponował możliwością wyboru co do określenia strony pozwanej przy solidarnej odpowiedzialności. Pozwani, w stosunku do których, powództwo zostało oddalone, ponieśli koszty procesu, na które składały się: opłaty od pełnomocnictw (po 17 zł), opłaty za czynności zawodowych pełnomocników oraz – w przypadku M. K. (1) – rozliczona w całości zaliczka w kwocie 1.000 zł.

Opłaty za czynności zawodowych pełnomocników stron Sąd ustalił na poziomie stawki minimalnej. Sąd podziela bowiem stanowisko orzecznictwa i doktryny prawniczej, że ustawodawca określając wysokość stawek minimalnych wynagrodzenia profesjonalnych pełnomocników za poszczególne czynności lub za udział w postępowaniach rozważył i uwzględnił wszelkie okoliczności charakterystyczne dla danego typu spraw. Tym samym w stawkach minimalnych odzwierciedlona została swoista wycena koniecznego nakładu pracy pełnomocnika związana ze specyfiką określonego rodzaju postępowań. Jednocześnie ustawodawca pozostawił sądom orzekającym możliwość uwzględnienia nadzwyczajnych, szczególnych okoliczności, które pojawiając się w danej sprawie zwiększają nakład pracy niezbędnej do prawidłowej realizacji obowiązków profesjonalnego pomocnika procesowego. Brak jest przesłanek zasądzenia wynagrodzenia wyższego od stawek minimalnych w przedmiotowej sprawie, gdyż wskazane powyżej okoliczności nie wystąpiły, a skala aktywności pełnomocników stron pozostawała na przeciętnym poziomie. Sporządzanie obszernych pism procesowych, których treść w znacznym zakresie zawiera fragmenty orzeczeń Sądu Najwyższego i sądów powszechnych oraz fragmenty z komentarzy – nie stanowi o nakładzie pracy ponad poziom przeciętny, gdyż poglądy prezentowane przez Sąd Najwyższy oraz doktrynę – Sąd analizuje – na potrzeby rozstrzygnięcia sporu.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł w punktach V i VI wyroku na podstawie powołanych powyżej przepisów.