Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 grudnia 2023 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący	sędzia Monika Podgórska
Protokolant	Izabela Nowakowska

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2023 roku w Radomiu na rozprawie

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz M. G. kwotę 24.354 zł (dwadzieścia cztery tysiące trzysta pięćdziesiąt cztery złote) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia
14 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz M. G. kwotę 1.038,21 zł (tysiąc trzydzieści osiem złotych dwadzieścia jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Radomiu tytułem wydatków wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Radomiu:

- kwotę 242,10 zł (dwieście czterdzieści dwa złote dziesięć groszy) od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R.,

- kwotę 207,14 zł (dwieście siedem złotych czternaście groszy) od M. G..

0Sygn. akt V GC 471/21

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 14 grudnia 2020 roku M. G. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. kwoty 45.187,74 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Uzasadniając swoje roszczenie powód wskazał, że zawarł z pozwanym ustną umowę sprzedaży. Zgodnie z tą umową pozwany zobowiązany był do dostarczenia 2 szt. kontenerów biurowych za kwotę 17.466 zł każdy. Strony umowę wykonały, jednakże po dostarczeniu kontenerów okazało się, że są wadliwie wykonane – przeciekały. Pozwany zadeklarował naprawę, po wykonaniu której kontenery nadal przeciekały. Pozwany dokonał kolejnej naprawy. W międzyczasie w miesiącach wakacyjnych powód przystąpił do adaptacji kontenerów na pomieszczenia biurowe. Z tego tytułu powód poniósł nakłady w kwocie 10.255,74 zł. We wrześniu okazało się, że dach nadal przecieka. Powód złożył pozwanemu oświadczenie o odstąpieniu od umowy, żądając zabrania kontenerów ( pozew - karty: 3-4 akt sprawy).

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Radomiu w dniu 29 grudnia 2020 roku wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym ( nakaz zapłaty - karta 22 akt sprawy).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Podniósł, że:

- ustalenie, czy w kontenerach w dacie złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy istniały wady istotne – wymaga dowodu opinii z opinii biegłego z zakresu budownictwa,

- nie został wpuszczony na teren powoda w celu usunięcia wad,

- załączone do pozwu faktury na toalety i inne rzeczy – nie mają zwykłego związku przyczynowego z przeciekającym dachem ( sprzeciw od nakazu zapłaty – karty: 30-32 akt sprawy).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. K. i M. G. byli współwłaścicielami nieruchomości położonej w R., przy ul. (...). W związku z zamiarem postawienia na tej nieruchomości kontenerów, które miały być wykorzystywane jako pomieszczenia biurowe przez obu współwłaścicieli, R. K. skontaktował się z M. Z. – prezesem (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. w celu zakupu kontenerów oraz usługi szkoleniowej. R. K. zawierając umowy z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. działał w imieniu i na rzecz M. G., prowadzącego działalność gospodarcza pod nazwą E. M. G. ( zeznania uzupełniające powoda od 54 min. nagrania rozprawy z dnia 15 października 2021 roku oraz protokół - karta 121 i verte i zeznania prezesa zarządu pozwanej –od 27.20 min. nagrania rozprawy z dnia 15 października 2021 roku oraz protokół - karta 120 verte i 121 akt sprawy).

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. wystawiła M. G. faktury VAT:

- nr 3/03/2020 datowaną na 27 marca 2020 roku tytułem sprzedaży 1 szt. kontenera skręcanego za cenę 14.200 zł netto (17.466 zł z podatkiem od towarów i usług) – faktura – karta 7 akt sprawy,

- nr 4/03/2020 datowaną na 27 marca 2020 roku tytułem usługi szkoleniowej na kwotę 8.600 zł netto (10.578 zł z podatkiem od towarów i usług) – faktura – karta 35 akt sprawy,

- nr 2/03/2020 datowaną na 27 marca 2020 roku tytułem sprzedaży 1 szt. kontenera skręcanego za cenę 14.200 zł netto (17.466 zł z podatkiem od towarów i usług) – faktura – karta 6 akt sprawy.

R. K. niezwłocznie po przesłaniu faktur na adres poczty elektronicznej M. G., kontaktował się z M. Z.. Po uzgodnieniu, iż ściany wewnętrzne kontenerów nie zostaną pokryte powłoką A. Cena za kontenery została obniżona do 9.900 zł za sztukę ( wydruki wiadomości email – godziny ich przesłania oraz opis plików załączników do nich – karty: 115-116 i zeznania prezesa zarządu pozwanej – od 35 min. nagrania rozprawy z dnia 15 października 2021 roku oraz protokół - karta 120 verte i 121 akt sprawy). W związku z powyższym (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. wystawiła M. G. faktury VAT:

- nr 3/03/2020 datowaną na 27 marca 2020 roku tytułem sprzedaży 1 szt. kontenera skręcanego za cenę 9.900 zł netto (12.177 zł z podatkiem od towarów i usług) – faktura – karta 33 akt sprawy,

- nr 2/03/2020 datowaną na 27 marca 2020 roku tytułem sprzedaży 1 szt. kontenera skręcanego za cenę 9.900 zł netto (12.177 zł z podatkiem od towarów i usług) – faktura – karta 37 akt sprawy.

M. G. zapłacił (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R.:

- w dniu 3 kwietnia 2020 roku kwotę 12.177 zł tytułem faktury VAT nr (...) ( potwierdzenie transakcji – karty: 34 i 109 akt sprawy),

- w dniu 3 kwietnia 2020 roku kwotę 12.177 zł tytułem faktury VAT nr (...) ( potwierdzenie transakcji – karty: 38 i 108 akt sprawy),

- w dniu 16 kwietnia 2020 roku kwotę 10.578 zł tytułem faktury VAT nr (...) ( potwierdzenie transakcji – karty: 36 i 107 akt sprawy).

Powyżej wskazane faktury M. G. zaksięgował w swojej dokumentacji ( wydruki plików (...) karta 126 akt sprawy).

Zgodnie z ustaleniami dokonanymi z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. dokonał montażu 2 kontenerów na nieruchomości, pry ul. (...) z uwzględnieniem szczegółowych ustaleń m.in. co do okien. Prace zostały rozpoczęte w maju, a zakończono je na początku września 2020 roku. W trakcie wykonywania tych prac, współwłaściciele nieruchomości zlecili wykonawcy ułożenie płyt z kartongipsu. Pomiędzy płytami a ścianami kontenerów ułożono warstwę wełny mineralnej. Prace te miały zostać wykonane z materiałów zakupionych przez M. G., nieodpłatnie z uwagi na zarysowania ścian kontenerów w trakcie ich montażu ( zeznania powoda od 9 min. nagrania rozprawy z dnia 15 października 2021 roku oraz protokół - karta 120 verte i zeznania prezesa zarządu pozwanej – od 42 min. nagrania rozprawy z dnia 15 października 2021 roku oraz protokół - karta 121 akt sprawy).

Płaski dach kontenerów został pokryty blachą trapezową. Pokrycie to nie było ciągłe, a nadto woda opadowa nie została sprowadzona z dachu w profilach pionowych. Skutkowało to powtarzalnymi przeciekami ( str. 7 opinii – karta 151 akt sprawy).

Po opadach deszczu, które miały miejsce już po montażu kontenerów, M. G. stwierdził, iż doszło do przecieku dachu kontenerów. Sprzedający nałożył powłokę hydroizolacyjną na dachu w celu uszczelnienia dachu ( zeznania prezesa zarządu pozwanej – min. 48 nagrania rozprawy z dnia 15 października 2021 roku oraz protokół - karta 121). Pomimo wykonania tych prac doszło do kolejnego przecieku. Sprzedający ponownie wykonał prace, które miały uszczelnić dach ( zeznania powoda – min. 12.10 nagrania rozprawy z dnia 15 października 2021 roku oraz protokół - karta 120 verte oraz treść pisma datowanego na 28 września 2020 roku – karta 15 verte akt sprawy). W dniu 28 września 2020 roku M. G. zawiadomił M. Z. o kolejnym przecieku i powołując się na 2 nieskuteczne próby usunięcia wady dachu – złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy i odmówił zgody na wykonanie przez sprzedającego kolejnych prac poprawkowych ( pismo zatytułowane „reklamacja dzieła na podstawie rękojmi” – karta 15 verte oraz korespondencja mailowa stron z 28 września 2020 roku – karta 14 i verte akt sprawy).

Sąd Rejonowy rozważył, co następuje:

Strony zawarły umowę o dzieło, której przedmiotem miało być wykonanie dwóch kontenerów i ich montaż na nieruchomości, położonej przy ul. (...), co było bezsporne. Cena uzgodniona za wykonanie dzieła wynosiła po 12.177 zł brutto za jeden kontener. Ustalenia tego Sąd dokonał na podstawie faktu zaksięgowania przez powoda trzech faktury i zapłaty za trzy faktury, w tym za kontenery po 12.177 zł brutto.

Sąd uznał, iż faktury, znajdujące się na kartach: 33, 35 i 37 akt sprawy, potwierdzają fakt zawarcia przez strony dwóch umów (o dzieło i o usługę) oraz treści tych umów. Powód nie potrafił wyjaśnić w sposób logiczny zamówienia usługi szkoleniowej. Wskazał ostatecznie, że nie wie z jakiego powodu pozwany wystawił fakturę za tę usługę. Z zeznań powoda wynikało, że była to inicjatywa pozwanego, jednakże powód zapłacił za tę usługę, nie wzywał pozwanego do jej wykonania, co wskazuje, iż została wykonana.

Zeznania prezesa zarządu pozwanej spółki były przekonujące i logiczne co do przyczyn obniżenia ceny kontenerów – odstąpienie od położenia powłoki A.. Rola R. K. w zawarciu umów została opisana przez M. Z. w sposób szczegółowy i w zasadzie została potwierdzona przez powoda. Z zeznań powoda wynika, że R. K. działał w jego imieniu i na jego rzecz.

Oceniając zeznania stron – Sąd uznał, iż strona pozwana nie kwestionowała istnienia wady, skutkującej przeciekami dachu. Strona pozwana bowiem podejmowała czynności w celu jej usunięcia, a nawet – dokonała zakupu odpowiednich elementów, aby dokonać wymiany dachu. Zgodnie z odesłaniem zawartym w art. 638 § 1 k.c. do wad dzieła stosuje się odpowiednio przepisy o rękojmi za wady przy sprzedaży.

Przepisy art. 560 k.c. oraz 561 k.c. przewidują cztery uprawnienia kupującego, które ten może realizować w przypadku wystąpienia wad fizycznych lub prawnych objętych rękojmią. Uprawnienia te mają charakter w zasadzie równorzędny (z wyjątkiem prawa do odstąpienia od umowy), a kupujący nie musi wykonywać ich wedle ustawowo określonej sekwencji. Wykonując uprawnienia z tytułu rękojmi, kupujący nie może ograniczyć się wyłącznie do zgłoszenia wady. Musi także wskazać, jakie jest jego żądanie – w ramach uprawnień przewidzianych w art. 560 k.c., 561 k.c.

W przypadku złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy sprzedawca może do pewnego stopnia skutecznie sprzeciwić się jego zastosowaniu się (kontruprawnienie z § 1 zdanie pierwsze, o ile nie zachodzą sytuacje przewidziane w zdaniu drugim), natomiast kupujący nie ma możliwości skorzystania z tego uprawnienia w przypadku każdej wady (§ 4 – wada nieistotna).

Kupujący może odstąpić od umowy wyłącznie wówczas, gdy wada jest istotna. Istotny charakter wady należy wiązać z zakłóceniem możliwości normalnego korzystania z rzeczy w zakresie jej podstawowych właściwości funkcjonalnych zgodnie z jej przeznaczeniem i oczekiwaniami kupującego. Przy ocenie, czy wada ma charakter istotny, bierze się pod uwagę subiektywne oczekiwania kupującego, a nie obiektywną możliwość korzystania z rzeczy w określony sposób. Możliwość złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy nie jest uwarunkowana wcześniejszym żądaniem usunięcia wady rzeczy lub wymiany jej na nową.

W razie złożenia przez kupującego oświadczenia odstąpieniu od umowy sprzedawca może zniweczyć skutki tych oświadczeń, jeśli niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Sprzedawca nie ma możliwości realizacji swego kontruprawnienia i przeciwstawienia się woli kupującego, jeśli rzecz była już wcześniej naprawiana lub wymieniana – z powodu takiej samej lub innej wady – lub sprzedawca nie wykonał swojego obowiązku usunięcia wady lub wymiany rzeczy. W wyniku odstąpienia od umowy strony zobowiązane są do zwrotu świadczeń w oparciu o art. 494.

Odnosząc powyższe rozważania do ustalonego stanu faktycznego wskazać należy, iż wada skutkująca przeciekami miała charakter istotnej, gdyż uniemożliwiała korzystanie z kontenerów, a przecieki powodowałyby dalszą degradację wnętrza ( pkt 4 na str. 7 opinii – karta 151 akt sprawy). Tym samym powód uprawniony był także do skorzystania z uprawnienia do odstąpienia od umowy (art. 560 § 1 k.c., art. 561 § 4 a contrario w zw. z art. 638 § 1 k.c.), co uczynił w dniu 28 września 2020 roku. Gotowość strony pozwanej do usunięcia wady poprzez wymianę dachu, nie mogła prowadzić do zniweczenia skutków oświadczenia powoda, bowiem dach był już naprawiany, jednakże do skutecznego usunięcia wady nie doszło (art. 560 § 1 k.c. w zw. z art. 638 § 1 k.c.).

Reasumując – Sąd uznał za uzasadnione roszczenie powoda o zwrot uiszczonej za kontenery ceny – to jest kwoty 24.354 zł (2 x 12.177 zł), określonej w fakturach znajdujących się na kartach: 33 i 37 akty sprawy i w tym zakresie powództwo uwzględnił na podstawie powołanych powyżej przepisów.

Do umowy zawartej przez strony znajdowały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, gdyż stronami umowy byli przedsiębiorcy w rozumieniu art. 2 pkt 1 tej ustawy, a przedmiotem umowy – wykonanie dzieła.

Świadczenie należne powodowi po odstąpieniu od umowy – zwrot uiszczonej ceny – nie stanowiło wykonania umowy zawartej przez strony i nie spełniało wymogów transakcji handlowej w rozumieniu art. 4 pkt 1 powyżej powołanych przepisów. Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził należności uboczne w wysokości określonej w art. 481 § 1 i 2 k.c.

Jeżeli zobowiązany do spełnienia świadczenia pieniężnego nie spełnia go w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 k.c., bądź wynikającym z przepisu szczególnego, uprawniony może żądać zapłaty odsetek ustawowych od dnia opóźnienie począwszy od upływu tego terminu. W przedmiotowej sprawie powód mógł żądać należności ubocznych od daty doręczenia pozwanej wezwania do zapłaty, jednakże wskazał datę późniejszą – datę wniesienia pozwu. Z uwagi na zakaz orzekania ponad żądanie (art. 321 § 1 k.c.)– Sąd jako datę początkową naliczania należności ubocznych, przyjął datę wskazaną w pozwie.

Jak wynika z treści z art. 566 k.c. (w związku z art. 638 § 1 k.c.) kupującemu przysługuje także żądanie naprawienia szkody w przypadku wady fizycznej rzeczy, ale jedynie szkody w ramach tzw. ujemnego interesu umownego. Jego zakres obejmuje szkody, które poniósł kupujący, w wyniku zawarcia umowy i braku wiedzy o istnieniu wady. Zawarte w przepisie wyliczenie ma charakter przykładowy. Odpowiedzialność sprzedawcy ma charakter absolutny (zasada ryzyka) i nie jest uzależniona od jego winy. Dochodząc naprawienia szkody, kupujący musi wykazać fakt zawarcia umowy sprzedaży, wystąpienie wady rzeczy, wykonanie uprawnienia z tytułu rękojmi oraz poniesienie szkody w wyniku zawarcia umowy. Szkoda poniesiona przez sprzedawcę powinna mieć związek z wystąpieniem wady i wykonanym przez kupującego uprawnieniem z tytułu rękojmi. Szkodę tę należy utożsamiać z kosztami, które kupujący normalnie ponosi w związku z wykonaniem umowy. Szkoda podlegająca naprawieniu na podstawie art. 566 § 1 zdanie pierwsze to w szczególności: koszty zawarcia umowy, koszty odebrania rzeczy, przewozu, przechowania i ubezpieczenia rzeczy oraz zwrotu dokonanych nakładów w takim zakresie, w jakim kupujący nie odniósł korzyści z tych nakładów. Ogólnie rzecz biorąc, chodzi zatem o szkodę w postaci kosztów, które okazały się bezużyteczne wskutek istnienia wady. W razie odstąpienia od umowy niemal wszystkie koszty związane z zawarciem umowy oraz wydatki i nakłady na rzecz stają się bezużyteczne (wyjątek dotyczy nakładów w zakresie, w jakim kupujący z nich skorzystał). Oprócz kosztów wymienionych w przepisie można tu zaliczyć np. wynagrodzenie pośrednika, który pośredniczył przy zawarciu umowy, koszty zdemontowania rzeczy, które musiał ponieść kupujący w związku z odstąpieniem od umowy i dostarczeniem jej do sprzedawcy, koszty badań i ekspertyz służących stwierdzeniu istnienia wady.

Roszczenie powoda dotyczące kosztów wynikających z faktu zakupu rzeczy wyszczególnionych na fakturach znajdujących się na kartach: 8-13 akt sprawy – można ocenić jako roszczenie o zwrot nakładów poniesionych na kontenery. Powód –powinien wykazać wysokość szkody oraz jej związek z wystąpieniem wady i wykonanym uprawnieniem z tytułu rękojmi.

Nawet przyjmując, iż płyty z kartongipsu i elementy niezbędne do ich montażu wyszczególnione na fakturze dołączonej do pozwu zostały zamontowane w kontenerach, to powód nie wykazał, aby wszystkie te płyty zostały zamontowane i wszystkie uległy uszkodzeniu, lub z uwagi na ich montaż – te nieuszkodzone – nie nadają się do ponownego wykorzystania lub dalszej sprzedaży. Z opinii biegłego wynika, że doszło do zniszczenia sufitu podwieszanego ( str. 6 opinii – karta 150 oraz fot. Nr 5-6 załączone do opinii – karta 156 akt sprawy), natomiast z zeznań stron wynika, że płyty z kartongipsu miały zostać położone także na ścianach.

Ustalenie, czy zamontowane w kontenerach – wg zeznań powoda – elementy, wskazane na fakturach załączonych do pozwu, poza płytami z kartongipsu - uległy uszkodzeniu lub – nie nadają się do ponownego wykorzystania lub dalszej sprzedaży – wymagało wiadomości specjalnych. Wskazać także należy, iż na zdjęciach wykonanych przez biegłego brak jakichkolwiek elementów świadczących o montażu elektryki, co przeczy twierdzeniom powoda o wykonaniu prac elektrycznych i hydraulicznych w 70-80% i tym samym nie potwierdza istnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wadą dachu (i przeciekami), a kosztem zakupu rzeczy wyszczególnionych na fakturach, znajdujących się na kartach: 8 i verte, 11-13 akt sprawy.

Mając na uwadze powyższe – Sąd oddalił roszczenie powoda w zakresie żądania zapłaty kwoty 10.255,74 zł na podstawie art. 566 k.c. w zw. z art. 638 § 1 k.c. oraz art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.

Kupujący może także dochodzić naprawienia szkody na zasadach ogólnych (art. 471 k.c.), zatem w zakresie tzw. dodatniego interesu umownego oraz wyłącznie za szkody, za które sprzedawca ponosi odpowiedzialność (na zasadzie winy). Jednakże – gdyby uznać, iż roszczenie powoda oparte było na powołanym przepisie – nie zmienia to ciężaru dowodowego, o którym mowa powyżej i także brak wykazania wysokości szkody i jej związku przyczynowego z wadliwym montażem dachu – skutkowałby oddaleniem powództwa na podstawie art. 471 k.c. oraz art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.

Zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu - strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić swojemu przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu niezbędne do celowego dochodzenia swoich praw i celowej obrony. Celowość kosztów ustawodawca łączy z czynnością dochodzenia praw (przez stronę powodową) i celowej obrony (przez stronę pozwaną). Jakkolwiek pojęcie "niezbędności" podlega ocenie sądu, to jednak kosztów wymienionych w art. 98 nie można uznać za zbędne. Pod pojęciem kosztów postępowania cywilnego należy rozumieć więc wszelkie koszty ponoszone przez podmioty postępowania w związku z jego tokiem. Koszty postępowania cywilnego obejmują: koszty sądowe, na które składają się opłaty sądowe (opłata i opłata kancelaryjna), podlegające zwrotowi wydatki sądowe, koszty mediacji, koszty związane z udziałem strony występującej osobiście lub reprezentowanej przez pełnomocnika niewykwalifikowanego, na które składają się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie, koszty zastępstwa procesowego strony przez pełnomocnika wykwalifikowanego, na które składają się jego wynagrodzenie i poniesione wydatki, w tym opłata skarbowa od pełnomocnictwa ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2003 roku, w sprawie III CZP 2/03). Mając na uwadze powyższe za koszty spełniające wskazane warunki, a poniesione przez strony, Sąd uznał: opłatę od pozwu 2.260 zł, opłaty za czynności adwokackie i radcy prawnego ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. poz. 1804) i § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800) – 7.200 zł (2 x 3.600 zł), opłaty od pełnomocnictw w kwocie łącznej 34 zł (2 x 17 zł), wykorzystaną w całości 1.000 zł zaliczkę uiszczoną przez pozwanego.

Opłaty za czynności zawodowych pełnomocników Sąd ustalił na poziomie stawki minimalnej. Sąd podziela bowiem stanowisko orzecznictwa i doktryny prawniczej, że ustawodawca określając wysokość stawek minimalnych wynagrodzenia profesjonalnych pełnomocników za poszczególne czynności lub za udział w postępowaniach rozważył i uwzględnił wszelkie okoliczności charakterystyczne dla danego typu spraw. Tym samym w stawkach minimalnych odzwierciedlona została swoista wycena koniecznego nakładu pracy pełnomocnika związana ze specyfiką określonego rodzaju postępowań. Jednocześnie ustawodawca pozostawił sądom orzekającym możliwość uwzględnienia nadzwyczajnych, szczególnych okoliczności, które pojawiając się w danej sprawie zwiększają nakład pracy niezbędnej do prawidłowej realizacji obowiązków profesjonalnego pomocnika procesowego. Brak jest przesłanek zasądzenia wynagrodzenia wyższego od stawek minimalnych w przedmiotowej sprawie, gdyż wskazane powyżej okoliczności nie wystąpiły, a skala aktywności pełnomocników stron pozostawała na przeciętnym poziomie.

Przepis art. 100 k.p.c. uzupełnia zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, wprowadzając zasadę kompensaty (zniesienia kosztów) oraz zasadę ich stosunkowego rozdziału. W wypadku zatem, kiedy obie strony procesu w równym lub różnym stopniu wygrały i przegrały proces orzeczenie o kosztach procesu może przybrać trzy różne postacie, a mianowicie:

1) wzajemnego zniesienia kosztów – jeżeli strony w równym lub niemal równym stopniu wygrały i przegrały proces;

2) stosunkowego rozdzielenia kosztów – jeżeli sąd uwzględnił tylko część roszczenia (roszczeń) powoda, w zależności od stopnia tego uwzględnienia;

3) zwrotu wszystkich kosztów – jeżeli przeciwnik strony uległ tylko w nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Pozwany przegrał spór w 53,89%:

45.187,74 zł – 100%

24.354 zł – x

x = 53,89%.

W związku z powyższym pozwany powinien ponieść koszt procesu odpowiadające 53,89% sumy tych kosztów – to jest w kwocie 5.655,21 zł (10.494 x 53,89%). Pozwany wydatkował na ten cel kwotę 4.617 zł, a zatem kwotę niższą o 1.038,21 zł. Wobec powyższego taką kwotę zgodnie z powyżej przestawionymi zasadami rozliczania kosztów procesu, powinien powódce zwrócić pozwany, co mając na uwadze Sąd orzekł w punkcie trzecim wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 100 k.p.c.

Rozstrzygnięcia w zakresie wydatków pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Radomiu w kwocie 449,24 zł ( postanowienie z dnia 7 czerwca 2023 roku - karta 169 akt sprawy), Sąd dokonał na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych sprawach cywilnych. Przepis ten reguluje kwestię obciążenia przeciwnika nieuiszczonymi kosztami sądowymi (opłatami i wydatkami – art. 2 ust. 1 powołanej ustawy). Istnienie podstaw do obciążenia kosztami sądowymi należy rozumieć przede wszystkim w kontekście art. 98 § 1 k.p.c. i art. 100 k.p.c. Wyjaśnienie okoliczności spornych w przedmiotowej sprawie wymagało wiadomości specjalnych, tym samym wydatki związane z przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego – spełniały warunki, o których mowa w art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie z powołaną zasadą rozliczenia kosztów procesu - Sąd nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Radomiu od stron kwoty odpowiadające zakresowi, w jakim każda z nich spór przegrała.

ZARZĄDZENIE

- doręczyć pełnomocnikom stron odpisy wyroku z uzasadnieniem.