Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2023r.

Sąd Rejonowy w Radomiu V Wydział Gospodarczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: sędzia Wojciech Karwat

Protokolant: Weronika Brzuzy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lutego 2023 roku w R.

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

przeciwko RO.SA. - (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

o zapłatę

I.  zasądza od RO.SA. - (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. kwotę 18373,08 zł (osiemnaście tysięcy trzysta siedemdziesiąt trzy złotych osiem groszy) oraz ustawowe odsetki za opóźnienie liczone od kwot:

-

4487,50 zł (cztery tysiące czterysta osiemdziesiąt siedem złotych pięćdziesiąt groszy) od dnia 11 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty,

-

3790,40 zł (trzy tysiące siedemset dziewięćdziesiąt złotych czterdzieści groszy) od dnia 11 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty,

-

3522,10 zł (trzy tysiące pięćset dwadzieścia dwa złotych dziesięć groszy) od dnia 11 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty,

-

837,19 zł (osiemset trzydzieści siedem złotych dziewiętnaście groszy) od dnia 14 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty,

-

178,36 zł (sto siedemdziesiąt osiem złotych trzydzieści sześć groszy) od dnia 11 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty,

-

5735,89 zł (pięć tysięcy siedemset trzydzieści pięć złotych osiemdziesiąt dziewięć groszy) od dnia 20 września 2018 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od RO.SA. - (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. kwotę 6917 zł (sześć tysięcy dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje ściągnąć od RO.SA. - (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Radomiu kwotę 725,76 zł (siedemset dwadzieścia pięć złotych siedemdziesiąt sześć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

sędzia Wojciech Karwat

Sygn. akt V GC 348/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 czerwca 2019 r. powód – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. – reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym domagał się zasądzenia od pozwanego RO. SA- (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. kwoty 18373,08 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dat i kwot szczegółowo wskazanych. W uzasadnieniu powołano się na dwie umowy o roboty budowlane zawarte między stronami, protokoły częściowych i końcowych odbiorów, wystawione faktury i wskazano, że dochodzone kwoty stanowią należności z tytułu zwrotu zabezpieczenia należytego wykonania umowy potrąconego z należnego wynagrodzenia oraz naliczone odsetki.

W sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, który został zaskarżony w całości, strona pozwana – reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym – zgłaszała zarzut potrącenia roszczenia dochodzonego pozwem z wierzytelnością z tytułu kar umownych, naliczonych w wysokości 391600 zł. W uzasadnieniu wskazano, że strona powodowa dopuściła się znacznego opóźnienia w wykonaniu prac będących przedmiotem łączącej strony umowy na (...) z 27 lutego 2018 r., gdyż prace, stosownie do § 5 ust. 1 umowy, winny być wykonane do 31 maja 2018 r., a opóźnienie wynosiło 88 dni.

W toku rozprawy strony popierały swoje stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie nie było okolicznością sporną, że powód wystawił na rzecz pozwanego faktury obejmujące kwoty dochodzone pozwem. Należności te stanowiły pozostałe do zapłaty wynagrodzenie za prace wykonane na podstawie umowy nr (...) z 28 lipca 2017 r. (d: umowa – k. 13-16) oraz umowy nr (...) z 27 lutego 2018 r. (d: umowa – k. 18-21). Pozwany nie zaprzeczał powstaniu zobowiązań objętych powództwem, natomiast powołał się na ich wygaśnięcie na skutek złożonego oświadczenia o potrąceniu i z tego powodu wnosił o oddalenie powództwa. Do sprzeciwu od nakazu zapłaty zostało załączone oświadczenie z 23 sierpnia 2019 r. o nałożeniu kar umownych wraz z oświadczeniem o potrąceniu oraz wezwaniem do zapłaty wraz z dowodem nadania na adres powodowej spółki (d: oświadczenie oraz nota księgowa – k. 79-81), a także oświadczenie o potrąceniu wraz z wezwaniem do zapłaty z dnia 14 października 2019 r., w którym wskazano należność z tytułu kar umownych nałożonych pismem z 23 sierpnia 2019 r. w wysokości (pozostałej po uprzednio złożonym oświadczeniu o potrąceniu) 261165,65 zł i dokonano jej potrącenia z roszczeniem o zapłatę będącym przedmiotem sporu w niniejszej sprawie, wówczas prowadzonej pod sygn. akt XIII GNc 2754/19 Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia XIII Wydział Gospodarczy (d: oświadczenie wraz z dowodem nadania – k. 83).

Strona powodowa zakwestionowała istnienie wierzytelności zgłoszonej przez pozwanego do potrącenia wskazując, że opóźnienie w realizacji terminowej inwestycji powstało w okresie poprzedzającym umowną datę rozpoczęcia robót budowlanych przez powódkę, co w konsekwencji skutkowało przesunięciem daty wprowadzenia powódki na budowę, dlatego brak było podstaw do naliczenia kar umownych.

Sąd przeprowadził w sprawie dowód z zeznań świadków J. M., K. L., K. W., B. S. (1) oraz M. M., których prawdziwość nie budziła wątpliwości. Z treści zeznań wynikało, że podczas realizacji prac na podstawie umowy z 27 lutego 2018 r. doszło do przedłużenia się terminu wykonania prac. Wszyscy przesłuchiwani w sprawie świadkowie potwierdzili brak możliwości rozpoczęcia prac przez powoda w dniu 12 marca 2018 r. czyli w terminie przewidzianym w umowie (§ 5 ust. 1 umowy – k. 19v). W szczególności wskazywali na niezakończenie prac przy instalacjach podziemnych, co uniemożliwiało wykonywanie podbudów i chodników (por. zeznania świadka B. S. – k. 425v).

Celem prawidłowej oceny możliwości rozpoczęcia i zakończenia prac przez stronę powodową Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego z zakresu budownictwa na okoliczność: a. stanu zaawansowania w dniu 12 marca 2018 r. prac budowlanych prowadzonych na budowie budynku przemysłowo-biurowo-usługowego pod adresem Ł. ul. (...), działki (...), obręb (...) dla inwestora (...) spółka z o.o. w Ł., b. czy w świetle stanu zaawansowania prac na budowie istniała możliwość terminowego rozpoczęcia robót budowlanych przez powódkę w dniu 12 marca 2018 r., c. jaka była pierwsza możliwa, określona datą kalendarzową, chwila rozpoczęcia robót budowlanych przez powódkę na budowie, o której mowa w lit. a, w zakresie wynikającym z umowy nr (...) z dnia 27 lutego 2018 r., d. z jaką datą powódka faktycznie zakończyła realizację przedmiotu umowy, o której mowa w lit. c (postanowienie – k. 430).

Biegły w złożonej opinii pisemnej, uzupełnionej obszernymi wyjaśnieniami złożonymi na rozprawie, wskazał, że na dzień 12 marca 2018 r. trwały roboty stany surowego budynku. Ponadto, dopiero w dniu 30 kwietnia 2018 r. kierownik robót instalacyjnych wpisem do dziennika budowy informuje o zakończeniu robót instalacyjnych zewnętrznych, a realizowanie robót drogowych przed wykonaniem kanalizacji nie miało uzasadnienia. W takiej sytuacji rozpoczęcie robót drogowych, wykonywanych przez powoda na podstawie łączącej strony umowy, mogło nastąpić dopiero po 30 kwietnia 2018 r. Faktyczne zakończenie przez powodową spółkę prac nastąpiło natomiast w dniu 29 czerwca 2018 r. (d: opinia – k. 469). Strona powodowa nie przekroczyła zatem określonego umową okresu wykonania prac, a ich zakończenie po 31 maja 2018 r. wynikało wyłącznie z opóźnienia w ich rozpoczęciu, które było spowodowane brakiem właściwego przygotowania frontu robót przez stronę pozwaną.

Złożona w sprawie opinia biegłego była rzetelna, logiczna, konsekwentna, zyskiwała oparcie w dokumentacji, na której opierał się biegły przy jej sporządzaniu. Opinia została sporządzona przez doświadczonego biegłego, od wielu lat wpisanego na listę biegłych Prezesa Sądu Okręgowego w Radomiu. Podkreślenia nadto wymaga, że wnioski opinii zyskiwały potwierdzenie w twierdzeniach przesłuchiwanych w sprawie świadków. Sąd również nie znalazł podstaw do kwestionowania prawdziwości dokumentów zawartych w aktach sprawy oraz do nich dołączonych; ich prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Podnoszone przez pełnomocnika pozwanego zarzuty do opinii nie były, w ocenie Sądu, uzasadnione. Strona pozwana zarzucała w szczególności, że skoro przed 30 kwietnia 2018 r. wykonana została podbudowa od strony północnej, to nieracjonalne jest twierdzenie, że prace mogły się rozpocząć dopiero po tej dacie, a ponadto, że żaden przepis umowy nie zobowiązywał pozwanej do przekazania całego frontu robót, a odpowiednia organizacja pracy budowy tak, aby dochować terminu leżała po stronie powodowej (zarzuty – k. 499).

Wbrew stanowisku pełnomocnika pozwanego, to na pozwanej spółce spoczywał ciężar takiego zorganizowania całości prac, aby powód mógł rozpocząć należące do niego roboty terminowo. W dniu 12 marca 2018 r. front robót nie był przygotowany i zostało to ustalone ponad wszelką wątpliwość na podstawie zgodnych zeznań świadków i opinii biegłego, wydanej po przeanalizowaniu dokumentacji wykonawczej, w szczególności wpisów w dzienniku budowy. Biegły już w opinii pisemnej wskazywał, że na dzień 30 kwietnia 2018 r. w niewielkim zakresie przystąpiono do robót podbudowy, lecz nie było możliwości ich dokończenia (k. 468). W trakcie przesłuchania na rozprawie sprecyzował natomiast, że w czasie wykonywania robót drogowych nie powinny być wykonywane już żadne prace instalacyjne. Niedopuszczalne było bowiem jeżdżenie ciężkim sprzętem po świeżo ułożonej kostce. Jeżeli faktycznie powód rozpoczął prace i wykonał ich część przed 30 kwietnia 2018 r. mimo braku przygotowania frontu robót przez pozwanego, chociaż mógł się wstrzymać z ich rozpoczęciem, to pozwany w żadnym razie nie miał prawa z tego faktu wyciągać niekorzystnych dla powoda skutków prawnych i naliczać kar umownych.

Reasumując, w ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie doszło do opóźnienia powoda w wykonaniu prac objętych umową z 27 lutego 2018 r., prace zostały wykonane w ciągu mniej niż 81 dni, a późniejszy niż określony umową termin ich zakończenia wynikał wyłącznie z późniejszego rozpoczęcia prac z winy pozwanego. W takiej sytuacji nie powstało po stronie RO. SA- (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. uprawnienie do naliczenia kar umownych na podstawie § 15 ust. 2.1 umowy, a roszczenie zgłoszone do potrącenia nie istniało, ergo – nie doszło do umorzenia wierzytelności będącej przedmiotem żądania pozwu.

Niezależnie od powyższego należy wskazać na wątpliwości odnośnie skuteczności złożonego oświadczenia o potrąceniu. Oświadczenie z 14 października 2018 r. nie wskazuje bowiem wprost wysokości wierzytelności objętej oświadczeniem o potrąceniu, wskazując jedynie ogólnie na „roszczenie o zapłatę będące przedmiotem postępowania zawisłego przed Sądem Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia XIII Wydziałem Gospodarczym – rozpoznawane pod sygnaturą XIII GNc 2754/19”. Takie określenie nie spełnia – w ocenie Sądu – wymogu precyzyjnego oznaczenia obu wierzytelności objętych oświadczeniem o potrąceniu w samej treści tego oświadczenia. Nieskuteczne było także oświadczenie o potrąceniu zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty, gdyż odpis sprzeciwu został doręczony pełnomocnikowi powoda, który – z mocy art. 91 kpc – nie posiada umocowania do odbierania tego rodzaju oświadczeń materialnoprawnych.

Mając na względzie przytoczone okoliczności, jak również niekwestionowanie samej wysokości roszczenia objętego żądaniem pozwu, Sąd uwzględnił żądanie pozwu w całości, orzekając jak w punkcie I na podstawie art. 627 kc oraz art. 481 § 1 i 2 kc.

Orzeczenie o kosztach zostało oparte na zasadzie z art. 98 § 1 kpc. Pozwany, jako strona przegrywająca zobowiązany był zwrócić powodowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia roszczenia, które obejmowały uiszczoną opłatę od pozwu w kwocie 300 zł, wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym ustalone według stawki minimalnej na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., nr 1804 ze zm.) opłatę od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych oraz zaliczkę na poczet kosztów opinii biegłego.

W punkcie III wyroku Sąd, na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r. nr 90, poz. 594 ze zm.) nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa wydatki związane z kosztami opinii biegłego w zakresie, w jakim nie zostały pokryte z zaliczki, poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sędzia Wojciech Karwat