Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący	sędzia Monika Podgórska
Protokolant	Izabela Nowakowska

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2024 roku w Radomiu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. kwotę 7.025 zł (siedem tysięcy dwadzieścia pięć złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 13 listopada 2021 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. kwotę 2.217 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem opłaty za czynności adwokackie wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt V GC 271/24

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 grudnia 2023 roku (data prezentaty sądowej) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wniosła o zasądzenie na jej rzecz od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. kwoty 7.025 złotych, odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 13 listopada 2021 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Uzasadniając swoje roszczenie powódka wskazała, że zawarła z pozwaną spółką umowę sprzedaży towaru określonego w załączonej do pozwu fakturze. Akcentowała, że strona pozwana poświadczyła odbiór towaru na fakturze, nie zgłaszając żadnej reklamacji. Nadto pozwana spółka uregulowała część należności w wysokości 14.500 zł, tytułem zapłaty za fakturę (...) ( pozew – karty: 4 -5 akt sprawy).

Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Radomiu w dniu 22 stycznia 2024 roku wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym ( nakaz zapłaty - karta 17 akt sprawy).

Pozwana spółka wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym domagała się uchylenia nakazu zapłaty. Jednocześnie wnosiła o rozłożenie należności dochodzonej pozwem, na pięć równych rat. Wskazywała na trudną sytuację materialną wywołaną wystąpieniem wirusa (...)2. Argumentowała, że w sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, który pozwala uwzględnić wniosek o rozłożenie na raty należności dochodzonej pozwem ( sprzeciw od nakazu zapłaty - karty: 21-22 akt sprawy).

W piśmie procesowym z dnia 4 lipca 2024 roku (data prezentaty sądowej) strona powodowa podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko zawarte w pozwie. Wskazywała, że pozwana nie kwestionowała roszczenia ani co do zasady, ani co do wysokości, wnioskując jedynie o rozłożenie zadłużenia na raty. Powodowa spółka nie wyraziła zgody na rozłożenie należności na raty wskazując, że pozwana spółka nie uregulowała zobowiązania pomimo wielokrotnych kontaktów w tej sprawie, zaś wymagalność roszczenia nastąpiła z końcem 2021 roku ( pismo procesowe - karty: 35-36 akt sprawy).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

W dniu 29 października 2021 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. umowę sprzedaży kompresora T. 7200, ustalając cenę sprzedaży w wysokości 21.525 złotych brutto. Strony ustaliły 14 dniowy termin płatności, wyznaczony na dzień 12 listopada 2021 roku ( faktura VAT nr (...) – karta 12 akt sprawy). (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. uregulowała część należności w wysokości 14.500,00 zł, tytułem zapłaty za przedmiotową fakturę ( bezsporne). Pomimo upływu terminu płatności, wystosowanych wezwań do zapłaty, należność dochodzona pozwem nie została uregulowana ( wezwania do zapłaty – karty 13-15 akt sprawy).

Sąd uwzględnił załączone do akt sprawy dokumenty, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego nie nasuwała żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Co do zasady ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd były bezsporne, rozstrzygnięcie niniejszej sprawy sprowadzało się do oceny stanu prawnego, faktów przedstawionych przez strony postępowania.

Sąd Rejonowy rozważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie za bezsporne – biorąc pod uwagę treść sprzeciwu od nakazu zapłaty - uznać należy zawarcie w/w umowy sprzedaży i jej wykonanie przez powodową spółkę oraz przyjęcie towaru przez stronę pozwaną bez zastrzeżeń. Podnieść należy, że sprzedaż jest umową konsensualną, odpłatną i wzajemną i dlatego zgodnie z art. 488 §1 k.c., samo przyjęcie towaru za oferowaną w fakturze cenę rodzi natychmiastowy obowiązek zapłaty (o ile strony uprzednio nie zawierały umowy odmiennie regulującej warunki zapłaty). Należności wynikające z zawartej umowy miały być realizowane na podstawie faktury VAT, wystawianej z odroczonym terminem płatności ( faktura - karta 12 akt sprawy). W ocenie Sądu, dołączona do pozwu faktura jest nie tylko dowodem zawarcia umowy sprzedaży, ale również dowodem spełnienia świadczenia wzajemnego przez stronę sprzedającą. Wystawienie faktury, a następnie jej przyjęcie przez kontrahenta i zaksięgowanie bez korekt i zastrzeżeń daje podstawę domniemania, że dokonywane w ewidencji księgowej zapisy są odzwierciedleniem rzeczywistego stanu, zgodnie z rzeczywistym przebiegiem zafakturowanej operacji gospodarczej. Pozwana spółka nie podważyła skutecznie tego domniemania, tym bardziej, że uiściła część należności wynikającej z wystawionej faktury.

Pozwana wniosła o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, powołując się na trudną sytuację materialną. W ocenie Sądu aktualne trudności finansowe pozwanej nie przemawiają za rozłożeniem świadczenia na raty. Należności dochodzone pozwem stały się wymagalne w listopadzie 2021 roku, a nakaz zapłaty w ramach postępowania upominawczego został wydany w dniu 22 stycznia 2024 roku. Od tamtej pory, oprócz jednej wpłaty w wysokości 14.500 zł, pozwana nie dokonała żadnej wpłaty na poczet zadłużenia. Brak regularnych wpłat zarówno od dnia wymagalności świadczenia (13 listopada 2021 roku), jak i w okresie kilku miesięcy po otrzymaniu nakazu zapłaty wskazuje na to, iż deklaracje spłaty zadłużenia miały charakter pozorny. Wobec powyższego rozwiązaniem krzywdzącym byłoby pozbawienie powodowej spółki możliwości uzyskania świadczenia jednorazowo. Takie rozstrzygnięcie Sądu, de facto prowadziłoby do przerzucenia na powódkę obowiązku kredytowania przyszłych przedsięwzięć gospodarczych podejmowanych przez stronę pozwaną. Powodowa spółka jest również przedsiębiorcą i potrzebuje środków na bieżące regulowanie swoich zobowiązań i rozwijanie działalności. Rozłożenie świadczenia na raty jest rozwiązaniem wyjątkowym, stosowanym jedynie w szczególnych przypadkach, gdyż pozbawia wierzyciela możliwości dochodzenia odsetek od jeszcze nie wymagalnych rat. Uwzględniając powyższe, Sąd uznał, iż trudna sytuacja finansowa pozwanej spółki nie jest samoistną przesłanką uzasadniającą rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia.

Wobec powyższych ustaleń, Sąd po dokonaniu przedstawionej analizy stanu faktycznego i prawnego uznał, roszczenie powodowej spółki za uzasadnione i na podstawie przepisu art. 535 k.c. orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku. Sąd uwzględnił również powództwo w zakresie żądanych odsetek. Wierzyciel może bowiem domagać się odsetek za okres opóźnienia w spełnieniu przez dłużnika świadczenia pieniężnego, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Strona powodowa domagała się ustawowych odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych, do czego była w pełni uprawiona w myśl art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych.

Zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu - strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić swojemu przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu niezbędne do celowego dochodzenia swoich praw i celowej obrony. Pod pojęciem kosztów postępowania cywilnego należy rozumieć więc wszelkie koszty ponoszone przez podmioty postępowania w związku z jego tokiem. Koszty postępowania cywilnego obejmują zatem: koszty sądowe, na które składają się opłaty sądowe (opłata i opłata kancelaryjna), podlegające zwrotowi wydatki sądowe, koszty mediacji, koszty związane z udziałem strony występującej osobiście lub reprezentowanej przez pełnomocnika niewykwalifikowanego, na które składają się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie, koszty zastępstwa procesowego strony przez pełnomocnika wykwalifikowanego, na które składają się jego wynagrodzenie i poniesione wydatki, w tym opłata skarbowa od pełnomocnictwa ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2003 roku, w sprawie III CZP 2/03). Mając na uwadze powyższe za koszty spełniające wskazane warunki, a poniesione przez powodową spółkę, która spór wygrała Sąd uznał: opłatę od pozwu – 400 zł, opłatę za czynności adwokata ustaloną na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2023 r. poz. 1964) – 1.800 zł oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Opłatę za czynności pełnomocnika powodowej spółki Sąd ustalił na poziomie stawki minimalnej. Sąd podziela bowiem stanowisko orzecznictwa i doktryny prawniczej, że ustawodawca określając wysokość stawek minimalnych wynagrodzenia profesjonalnych pełnomocników za poszczególne czynności lub za udział w postępowaniach rozważył i uwzględnił wszelkie okoliczności charakterystyczne dla danego typu spraw. Tym samym w stawkach minimalnych odzwierciedlona została swoista wycena koniecznego nakładu pracy pełnomocnika związana ze specyfiką określonego rodzaju postępowań. Jednocześnie ustawodawca pozostawił sądom orzekającym możliwość uwzględnienia nadzwyczajnych, szczególnych okoliczności, które pojawiając się w danej sprawie zwiększają nakład pracy niezbędnej do prawidłowej realizacji obowiązków profesjonalnego pomocnika procesowego. Brak jest przesłanek zasądzenia wynagrodzenia wyższego od stawek minimalnych w przedmiotowej sprawie, gdyż wskazane powyżej okoliczności nie wystąpiły, skala aktywności pełnomocnika powódki pozostawała na przeciętnym poziomie.

Mając na uwadze Sąd orzekł w punkcie drugim wyroku na podstawie powołanych powyżej przepisów.