Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia Krzysztof Dobrowolski

Protokolant: Tomasz Wójcicki

po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2024 roku w Radomiu na rozprawie

sprawy z powództwa: L. M.

przeciwko: P. S.

o zapłatę 14.430 złotych

I.  zasądza od P. S. na rzecz L. M. kwotę 9.750 (dziewięć tysięcy siedemset pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od L. M. na rzecz P. S. kwotę 477,44 (czterysta siedemdziesiąt siedem 44/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt: V GC 218/23

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 30 grudnia 2022 roku, powód L. M. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego P. S. kwoty 11.030,99 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że zrealizował na rzecz pozwanego usługę z zakresu hydrauliki grzewczej, potwierdzoną wystawieniem faktur VAT. Pomimo upływu terminu płatności, wynagrodzenie nie zostało w całości uregulowane /pozew k. 2, 16/.

W odpowiedzi na pozew, P. S. zaprzeczył, by pozostawał zobowiązanym wobec powoda. Twierdził, że wszelkie należności wobec powoda, zostały uregulowane. Zaprzeczył by posiadał fakturę VAT nr (...), stanowiącą podstawę żądania L. M.. Z ostrożności procesowej podniósł zarzut przedawnienia roszczenia /odpowiedź na pozew k. 24 – 25/.

Pismem z dnia 22 listopada 2023 roku powód, rozszerzył powództwo do kwoty 14.430 złotych wraz /pismo powoda k. 72/

W dalszym toku postępowania, strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska procesowe.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Okolicznością bezsporną pozostaje fakt, iż strony pozostawały w stosunku zobowiązaniowym dotyczącym realizacji instalacji grzewczej w budynku położonym w miejscowości D. w województwie (...). Choć przygotowano projekt umowy w formie pisemnej /k. 49 – 50/, to finalnie do zawarcia umowy w tej formie nie doszło. Bezsporny jest jednak fakt, iż powód przystąpił do wykonywania prac montażowych na rzecz pozwanego i z tego tytułu w kilku transzach otrzymał wynagrodzenie. Istota sporu objętego niniejszym pozwem, koncentrowała się wokół wysokości przysługującego pozwanemu wynagrodzenia. Pozwany kwestionował wysokość żądanego przez powoda wynagrodzenia w kwocie 30.750 złotych (brutto), wskazując, że wypłacona powodowi kwota 21.000 złotych jest adekwatna do ilości prac wykonanych przez powoda. Pozwany wskazał, że został ustalony pewien zakres prac, ale nie zostały wszystkie te prace wykonane (informacyjne wyjaśnienia pozwanego k. 41v/. Zdaniem pozwanego, prace wykonane przez powoda zostały rozliczone w całości. Jako dowód uiszczenia wynagrodzenia, pozwany przedłożył kopię pokwitowania /k. 28/ oraz polecenia przelewów /k. 29 – 31/ na łączną kwotę 16.320 złotych.

Już samych twierdzeń pozwanego wynika, że wynagrodzenie powoda uległo obniżeniu, gdyż powód nie wykonał wszystkich prac, ujętych w projekcie umowy. Mając na uwadze powyższe, oraz treść korespondencji prowadzonej przez strony za pomocą poczty elektronicznej, gdzie pozwany wskazuje łączną wartość prac na kwotę 25.000 złotych, Sąd uznał, iż strony ustaliły wynagrodzenie w kwocie 25.000 złotych netto. Taka również kwota została zaproponowana przez pozwanego w pisemnej umowie, przy czym nie ulega wątpliwości, że była to kwota netto. Jednocześnie Sąd uznał, że P. S. zapłacił L. M. kwotę 21.000 zł., choć pozwany przedstawił pokwitowania na kwotę 16.320 zł. Zarówno powód, jak i pozwany w wyjaśnieniach informacyjnych zgodnie wskazali kwotę 21.000 zł /k. 41, 103/, zatem należy przyjąć, że taka właśnie kwota została rozliczona między stronami. Dodatkowo należy wskazać, że w korespondencji prowadzonej przez strony za pomocą krótkich wiadomości tekstowych – SMS, pozwany zwracał się do powoda o potwierdzenie tej kwoty i nie uzyskał jednoznacznego zaprzeczenia.

Ustalając powyższy stan faktyczny, Sąd oparł się na bezspornych twierdzeniach stron oraz na dokumentach wymienionych wyżej, których autentyczność nie była w toku postępowania kwestionowana. Strona pozwana wnioskowała o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków D. W. oraz M. S. na okoliczność opóźnień w realizacji prac wykonanych przez powoda oraz ustalenia rodzaju prac niewykonanych przez powoda, zgłaszanych zastrzeżeń, rodzaju prac rozpoczętych i niezakończonych oraz nienależytego wykonania umowy. Teza dowodowa w zakresie dopuszczenia konkretnego dowodu musi korelować z treścią twierdzeń przytaczanych przez stronę. Tymczasem pozwany ograniczył się do wyjątkowo ogólnikowego uzasadnienia odpowiedzi na pozew, z którego nie wynika, jakim obowiązkom umownym uchybił L. M., i jakie z tego tytułu roszczenia przysługiwały pozwanemu. Realizacja uprawnień z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania wymaga sformułowania konkretnych roszczeń, których uwzględnienie zwalnia zamawiającego z obowiązku zapłaty całości lub części wynagrodzenia. Pozwany nie sprostał temu obowiązkowi. Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż zgłoszone przez pozwanego wnioski o przesłuchanie świadków - w świetle treści odpowiedzi na pozew - jedynie zmierzają do celowego przedłużania postępowania. W istocie postępowanie dowodowe zamiast umożliwić stronie udowodnienie jej twierdzeń otwierałoby pole do ich poszukiwań. Pozwany nie przedstawił żadnego zestawienia niewykonanych lub zawierających usterki prac. Co więcej, gdyby Sąd dopuścił dowód z zeznań świadków, to realizacja tezy dowodowej, nie spowodowałaby rozpoznania istoty sprawy, gdyż pozwany nie zgłosił żadnych roszczeń zmierzających do obniżenia wynagrodzenia powoda, nie przedstawił też do potrącenia przysługującej mu wierzytelności.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Strony łączyła umowa o dzieło (art. 627 k.c.). Obowiązkiem strony przyjmującej zamówienie jest wykonanie umówionego dzieła zgodnie z treścią zawartej umowy, czy to w formie pisemnej, czy ustnej, zgodnie z posiadaną wiedzą i doświadczeniem oraz zgodnie z posiadanymi umiejętnościami. Przy wykonywaniu umowy o dzieło wykonujący obowiązany jest zachować należytą staranność. Z kolei podstawowym obowiązkiem zamawiającego pozostaje przede wszystkim zapłata umówionego wynagrodzenia. Zamawiający może odmówić odbioru dzieła i zapłaty wynagrodzenia, gdy w chwili oddania ma ono wady istotne, które uniemożliwiają korzystanie z niego zgodnie z przeznaczeniem lub sprzeciwiają się wyraźnie umowie. W przypadku uzasadnionej odmowy przyjęcia dzieła mamy do czynienia ze stanem niewykonania zobowiązania, co wiąże się z brakiem wymagalności roszczenia o wynagrodzenie. W przypadku zaś przyjęcia dzieła, zamawiający dysponuje roszczeniami związanymi z nienależytym wykonaniem zobowiązania, nie może natomiast odmówić wypłaty wynagrodzenia, twierdząc, że dzieło nie zostało wykonane.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, Sąd uznał, że dzieło zostało odebrane przez zamawiającego. Zważyć przy tym należy, że czynność odbioru składa się z elementu faktycznego, polegającego na objęciu przez zamawiającego w posiadanie dzieła o charakterze materialnym oraz elementu wolicjonalnego, obejmującego oświadczenie zamawiającego (składane w sposób wyraźny lub dorozumiany), że dzieło zostało wykonane zgodnie z umową. Trzeba mieć na uwadze, że pozwany nie wyznaczył, żadnego terminu protokolarnego odbioru dzieła od wykonawcy. Nie sporządził również innego dokumentu, z którego wynikałoby, że kwestionuje zakres oraz jakość prac wykonywanych przez powoda. W chwili dokonywania odbioru, po uprzednim zawiadomieniu o tej czynności powoda, pozwany mógłby poczynić odpowiednie zastrzeżenia dotyczące stwierdzonych wad lub niepełnego zakresu zaoferowanych przez wykonawcę prac. Opis tych prac wraz z przysługującym powodowi wynagrodzeniem, wbrew twierdzeniom pozwanego, został określony w treści e -maili (k.49-50). Uprawnienie do obniżenia wynagrodzenia przysługiwało pozwanemu, a zatem to od niego należało oczekiwać należytej staranności w dążeniu do zinwentaryzowania prac wykonanych przez powoda.

Zaniechanie tych elementarnych obowiązków skutkowało ustaleniem przez Sąd, iż doszło do odbioru dzieła przez pozwanego. Przepis art. 643 k.c. nie nakłada na zamawiającego obowiązku odebrania dzieła, jeżeli jest ono dotknięte wadą istotną, czyniącą je niezdatną do zwykłego użytku, lub sprzeciwiającą się wyraźnie umowie. Jeżeli jednak pomimo istnienia wady, zamawiający dzieło odbiera, ciąży na nim obowiązek zapłaty wynagrodzenia, co nie pozbawia go możliwości wykazania, że doszło do nienależytego wykonania umowy, w związku z czym obowiązek ten wyraża się niższą kwotą, a nawet, że w ogóle nie istnieje. Na pozwanym spoczywał zatem obowiązek wykazania, jakie prace zostały wykonane wadliwie i w jakim stopniu wadliwość tych prac wpływała na obniżenie wynagrodzenia powoda lub wykazania, które z prac w ogóle nie zostały wykonane przez powoda oraz określenia wartości tych prac. Jest o niezbędne w celu oparcia na tych wyliczeniach, przysługujących zamawiającemu roszczeń z tytułu obniżenia wynagrodzenia. Poprzez odebranie dzieła zmaterializował się obowiązek zapłaty po stronie P. S. wynagrodzenia. Na pozwanym, który samodzielnie ustalił, iż wynagrodzenie powoda powinno wynosić nie więcej niż 21.000 złotych, co pozostaje w sprzeczności z treścią e -maili (k.49-50), spoczywał obowiązek udowodnienia rzeczywistej ilości prac wykonanych przez powoda oraz dokonania ich wyceny na podstawie ustalonego pierwotnie wynagrodzenia. W ocenie Sądu, pozwany temu obowiązkowi nie sprostał, zatem jego twierdzenie, iż wynagrodzenie powoda zostało obniżone adekwatnie do zakresu pominiętych przez powoda prac, nie zostało udowodnione.

Uwzględniając zatem kwotę należnego wynagrodzenia (30.750 zł brutto), jak również uiszczoną kwotę 21.000 złotych, uprawnionym pozostawało roszczenie powoda w zakresie kwoty 9.750 złotych brutto. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu. Podstawę prawną orzeczenia stanowi art. 627 k.c. w zw. z art. 6 k.c. art. 232 k.p.c. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

Przyjmując dwuletni termin przedawnienia roszczeń wynikających z umowy o dzieło oraz określoną w art. 118 k.c. zasadę, iż koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, Sąd uznał, iż roszczenie powoda zgłoszone w pozwie złożonym do sądu w 30 grudnia 2022 roku, nie uległo przedawnieniu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. Zgodnie z wyrażoną w tym artykule zasadą w razie częściowego uwzględnienia powództwa koszty będą stosunkowo rozdzielone. Powód w pozwie domagał się zasądzenia na jego rzecz kwoty 14.430,00 złotych. Sąd zasądził na jego rzecz kwotę 9.750 złotych, co stanowi 68 % żądania pozwu. Wszystkie koszty stanowią kwotę 4.617 złotych i obejmują opłatę od pozwu w kwocie 1.000 złotych /k. 4, 75/, koszty zastępstwa procesowego pozwanego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 3.617 zł. Powoda obciąża zatem 32 % tej kwoty tj. 1.477,44 złotych. Po uwzględnieniu poniesionych przez powoda kosztów procesu 1.000 zł, Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 477,44 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.