Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2024 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący	sędzia Monika Podgórska
Protokolant	Izabela Nowakowska

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2024 roku w Radomiu na rozprawie

sprawy z powództwa K. S.

przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz K. S. kwotę 28.650 zł (dwadzieścia osiem tysięcy sześćset pięćdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:

- 14.000 zł (czternaście tysięcy złotych) od dnia 20 grudnia 2021 roku do dnia zapłaty;

- 14.650 zł (czternaście tysięcy sześćset pięćdziesiąt złotych) od dnia 17 marca 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  nadaje wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności, co do kwoty 14.000 zł (czternaście tysięcy złotych);

III.  zasądza od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz K. S. kwotę 5.050 zł (pięć tysięcy pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem opłaty za czynności radcy prawnego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

K. S. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. kwoty 28.650 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwot:

- 14.000 zł od 20 grudnia 2021 roku do dnia zapłaty,

- 14.650 zł od 17 marca 2022 roku do dnia zapłaty.

Uzasadniając roszczenie wskazał, iż na zlecenie pozwanej wykonał prace wykończeniowe w dwóch budynkach jednorodzinnych w Z.. Po wykonu prac i wystawieniu faktur kontakt z pozwaną był utrudniony – nie odbierano telefonów, ani nie odpisywano na maile. Powód wyraził zgodę na zapłatę przez pozwaną należności z faktury (...) bez odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych i w 3 równych ratach, płatnych do 20 dnia każdego miesiąca począwszy od września 2023 roku. Pozwana nie uiściła żadnej raty ( pozew - karty: 4-7 akt sprawy).

Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Radomiu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w dniu 12 grudnia 2023 roku ( nakaz zapłaty w sprawie V GNc 1998/23 – karta 31 akt sprawy).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów procesu wg norm przepisanych oraz o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron na okoliczność braku zasadności roszczenia i wysokości roszczenia ( sprzeciw od nakazu zapłaty – karta 35 akt sprawy).

Na rozprawie w dniu 10 maja 2024 roku strona pozwana oświadczyła, iż wnosi o oddalenie powództwa co do należności z drugiej faktury z uwago na fakt, iż prace nie zostały ukończone, co można ustalić poprzez opinię biegłego ( protokół rozprawy – karta 57 akt sprawy).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

K. S. wykonał prace wykończeniowe w dwóch budynkach jednorodzinnych w miejscowości Z. w wykonaniu umowa zawartej z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. ( okoliczność uznana za niesporną). K. S. wystawił faktury:

- nr (...) na kwotę 14.000 zł, płatną do dnia 19 grudnia 2021 roku ( faktura – karta 16 akt sprawy),

- nr (...) na kwotę 18.650 zł, płatną do dnia 16 marca 2022 roku ( faktura – karta 17 akt sprawy).

W dniu 4 września 2023 roku K. S. zawarł z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. ugodę, w której spółka uznała roszczenie K. S. w kwocie 14.000 zł, wynikającej z rachunku nr (...) i zobowiązała się do jej zapłaty w trzech ratach, począwszy od 20 września 2023 roku. Strony postanowiły, iż w przypadku braku zapłaty lub nieterminowej zapłaty którejkolwiek z rat wierzytelność wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych stanie się natychmiast wymagalna ( ugoda – karta 21 i verte akt sprawy). Pomimo wezwania do zapłaty pozwana nie uiściła zarówno należności objętej ugodą, jak i określonej w fakturze nr (...) ( wezwanie do zapłaty – karta 22, dowód nadania – karta 23 oraz wydruk wiadomości e-mail – karta 24 akt sprawy).

Sąd Rejonowy rozważył, co następuje:

Roszczenie powoda udokumentowane zarówno fakturą nr (...), jak i ugodą – zostało uznane przez pozwaną.

W myśl art. 213 § 2 k.p.c., Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że jest ono sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Ocena, czy zachodzi jedna z wymienionych przesłanek niedopuszczalności uznania powództwa, powinna nastąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności pozwanego, który nie tylko uznaje samo żądanie powoda, ale i to, że uzasadniają je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne i godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie (orzeczenia Sądu Najwyższego: z dnia 28 października 1976 roku, wydane w sprawie sygn. akt II CRN 232/76 oraz z dnia 14 września 1983 roku, wydane w sprawie sygn. akt III CRN 188/83).

W obecnym stanie prawnym, Sąd nie jest uprawniony do badania, czy uznanie powództwa jest zgodne z obiektywnie istniejącym stanem faktycznym. Podejmowanie jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej przez Sąd byłoby bowiem sprzeczne z zasadą związania Sądu uznaniem powództwa. Dopiero w sytuacji, gdy z akt sprawy jednoznacznie wynika, że uznanie powództwa jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego lub ma na celu obejście prawa, ale okoliczności te nie były dostatecznie wyjaśnione, Sąd może przejawić inicjatywę w celu ich ustalenia zgodnie z prawdą. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zachodziły jakiekolwiek przesłanki uzasadniające kwestionowanie uznania powództwa przez pozwanego. Okoliczności sprawy w zakresie niezbędnym do oceny uznania, były bezsporne. W świetle powyższego Sąd uznał, iż oświadczenie pozwanej o częściowym uznaniu powództwa było skuteczne oraz nie budziło żadnych wątpliwości, co mając na uwadze zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 14.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych – zgodnie z żądaniem pozwu.

W odniesieniu do należności z drugiej faktury wskazać należy, iż strona pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umowy w tym zakresie oraz uzgodnionego wynagrodzenia za wykonanie prac. Na rozprawie w dniu 10 maja 2024 roku podniosła natomiast zarzut nie zakończenia przez powoda zleconych mu prac. Temu oświadczeniu powód zaprzeczył. Podkreślić należy, iż tak sformułowany zarzut nie został podniesiony ani w prowadzonej przez strony korespondencji sms-owej ( wydruki – karty: 14-15 akt sprawy), ani w sprzeciwie od nakazu zapłaty, który nawet nie zawierał uzasadnienia. Strona pozwana nie udokumentowała w żaden sposób faktu wezwania powoda do zakończenia prac, które to wezwanie stanowiłoby racjonalną odpowiedź nie tylko na przesłaną fakturę nr (...), ale również na wezwanie do zapłaty przesłane mailem w dniu 4 października 2023 roku ( wydruk wiadomości e-mail – karta 24 akt sprawy). Strona pozwana natomiast potwierdziła otrzymanie powyżej wskazanej faktury ( wydruk wiadomości e-mail – karta 19 akt sprawy). Wezwanie powoda do zakończenia prac (w przypadku ich niewykonania w całości lub w części), w ocenie Sądu, byłoby wyrazem należytej dbałości o własne interesy, szczególnie wymaganej w przypadku przedsiębiorcy. Pozwana nie wykazała także, aby skorzystała z uprawnień określonych w art. 635, czy 640 k.c.

W opisanych powyżej okolicznościach Sąd uznał zarzut zgłoszony na rozprawie za sformułowany na użytek tego postępowania i zmierzający wyłącznie do jego przedłużenia. Strona pozwana nawet nie uprawdopodobniła tego zarzutu – chociażby w sposób wskazany powyżej, w związku z czym Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego oraz stron na podstawach wskazanych w pkt 1 i 2 postanowienia z dnia 10 maja 2024 roku ( protokół – karta 57 akt sprawy).

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał roszczenie powoda o zapłatę kwoty 14.650 zł za uzasadnione. Umowa zawarta przez strony, zbliżona do umowy o dzieło, spełniała wymogi wskazane w art. 2 i art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych. Wobec nie wykazania przez pozwaną, iż nie otrzymała świadczenia, a jednocześnie złożenia przez powoda faktury – Sąd uznał za zasadne roszczenie powoda także w zakresie należności ubocznych, zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 powyżej wskazanej ustawy.

Rozstrzygnięcia o kosztach procesu Sąd dokonał na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz 98 § 1 ¹ k.p.c. Pierwszy z powołanych przepisów statuuje podstawowe zasady rozstrzygania o kosztach procesu:

- zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca (merytorycznie albo formalnie i niezależnie od tego, czy ponosi winę w prowadzeniu procesu) zobowiązana jest zwrócić swojemu przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu,

- zasadą kosztów celowych (niezbędnych do celowego dochodzenia swoich praw i celowej obrony).

Celowość kosztów ustawodawca łączy z czynnością dochodzenia praw (przez stronę powodową) i celowej obrony (przez stronę pozwaną). Jakkolwiek pojęcie "niezbędności" podlega ocenie sądu, to jednak kosztów wymienionych w art. 98 nie można uznać za zbędne. Pod pojęciem kosztów postępowania cywilnego należy rozumieć więc wszelkie koszty ponoszone przez podmioty postępowania w związku z jego tokiem. Koszty postępowania cywilnego obejmują zatem: koszty sądowe, na które składają się opłaty sądowe (opłata i opłata kancelaryjna), podlegające zwrotowi wydatki sądowe, koszty mediacji, koszty związane z udziałem strony występującej osobiście lub reprezentowanej przez pełnomocnika niewykwalifikowanego, na które składają się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie, koszty zastępstwa procesowego strony przez pełnomocnika wykwalifikowanego, na które składają się jego wynagrodzenie i poniesione wydatki, w tym opłata skarbowa od pełnomocnictwa ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2003 roku, w sprawie III CZP 2/03). Mając na uwadze powyższe za koszty spełniające wskazane warunki, a poniesione przez powoda, który spór wygrał - Sąd uznał: opłatę od pozwu (1.433 zł), opłatę za czynności adwokackie oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa (17 zł). Opłatę za czynności radcy prawnego Sąd ustalił na poziomie stawki minimalnej – na podstawie §2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 1804) – to jest w kwocie 3.600 zł. Sąd podziela bowiem stanowisko orzecznictwa i doktryny prawniczej, że ustawodawca określając wysokość stawek minimalnych wynagrodzenia profesjonalnych pełnomocników za poszczególne czynności lub za udział w postępowaniach rozważył i uwzględnił wszelkie okoliczności charakterystyczne dla danego typu spraw. Tym samym w stawkach minimalnych odzwierciedlona została swoista wycena koniecznego nakładu pracy pełnomocnika związana ze specyfiką określonego rodzaju postępowań. Jednocześnie ustawodawca pozostawił sądom orzekającym możliwość uwzględnienia nadzwyczajnych, szczególnych okoliczności, które pojawiając się w danej sprawie zwiększają nakład pracy niezbędnej do prawidłowej realizacji obowiązków profesjonalnego pomocnika procesowego. Brak jest przesłanek zasądzenia wynagrodzenia wyższego od stawek minimalnych w sprawie, w której wskazane okoliczności nie wystąpiły, a skala aktywności pełnomocnika powoda pozostawała na przeciętnym poziomie.