Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. B. (1) w dniu 24 sierpnia 2024r. o godz. 10:25 w R. jechał pojazdem marki V. o nr. rej. (...) wraz z naczepą marki S. o nr. rej (...) ulicą (...) w kierunku L.. Zbliżył się do skrzyżowania o ruchu okrężnym im. (...). J. P. i podczas wjazdu na to skrzyżowanie nie zastosował się do znaku A-7 i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki S. o nr. rej (...) kierowanemu przez A. P., poruszającemu się po skrzyżowaniu od ul. (...) w kierunku ul. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Kierowcy obu wskazanych wyżej pojazdów byli trzeźwi.

W. B. (1) ma (...)lat. Zatrudniony jest w firmie transportowej, z czego osiąga wynagrodzenie w wysokości (...) zł miesięcznie. Posiada dom w L.. Według oświadczenia nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo oraz nie był karany. Był dwukrotnie karany za wykroczenia drogowe w postaci przekroczenia dopuszczalnej prędkości.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  szkicu miejsca zdarzenia k. 3,

2.  protokołu oględzin pojazdu ciężarowego marki V. k. 4,

3.  protokołu oględzin pojazdu marki S. (...) k. 5,

4.  protokołów badania stanu trzeźwości i świadectwa wzorcowania k. 6, 7 i 8,

5.  zeznań A. P. k. 14, 43v-44,

6.  częściowo wyjaśnień obwinionego W. B. (2) k. 18-19,

7.  informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 21.

Obwiniony W. B. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że widział pojazd marki S., który poruszał się wewnętrznym pasem ruchu, lecz nie dawał on żadnych sygnałów informacyjnych, że zamierza zmienić pas ruchu lub zjechać z ronda, wobec czego uznał, że może bezpiecznie wjechać na skrzyżowanie o ruchu okrężnym i zająć zewnętrzny pas ruchu. Twierdził również, że znajdował się całym pojazdem na rondzie, a więc nie było mowy o nieustąpieniu pierwszeństwa. Obwiniony wyjaśnił również, że kierująca samochodem marki S. uderzyła w bok jego naczepy, w pokrywę pojemnika paletowego.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego częściowo, w zakresie w jakim wyjaśnienia te znalazły potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia obwinionego dotyczące czasu i miejsca zdarzenia, a także iż doszło do kontaktu jego zespołu pojazdów oraz samochodu osobowego marki S., gdyż są to okoliczności bezsporne w niniejszej sprawie. Za niewiarygodne uznano natomiast wyjaśnienia obwinionego w pozostałej części. Przede wszystkim podkreślić należy, że jego twierdzenia są sprzeczne z wiarygodnymi zeznaniami A. P., która wskazywała, że sygnalizowała zamiar zjazdu z ronda w kierunku ul. (...). Przy czym w rzeczywistości powyższe nie ma większego znaczenia dla ustalenia sprawstwa obwinionego, gdyż przed wjazdem na rondo im. (...). J. P. w R. usytuowany jest znak A-7, tj. ustąp pierwszeństwa, a więc oczywiste jest to, że obwiniony, chcąc wjechać na rondo, miał obowiązek ustąpić pierwszeństwa pojazdom, które się po nim poruszają. Zatem nawet gdyby uznać, że A. P. rzeczywiście nie zasygnalizowała chęci zjazdu z ronda (choć nie ma na to żadnych obiektywnych dowodów), to nie zwalniało to W. B. (2) od zastosowania się do znaku drogowego A-7. Nie ulega więc żadnym wątpliwością fakt, iż to W. B. (1) wymusił pierwszeństwo przejazdu i to on odpowiada za spowodowanie przedmiotowej kolizji. Odnosząc się zaś do twierdzeń obwinionego, iż samochód marki S. posiadał już uszkodzenia, to zauważyć należy, że okoliczność ta nie była kwestionowana przez A. P..

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sad uznał, że wyjaśnienia obwinionego w powyższym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony celem uniknięcia odpowiedzialności za popełniony czyn.

Zeznania świadka A. P. Sąd uznał za wiarygodne. Są one spójne, logiczne i korelują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci notatki urzędowej oraz szkicu zdarzenia. A. P. szczegółowo opisała przedmiotową sytuację drogową. Jej twierdzenia są konsekwentne, nawet co do szczegółów przebiegu kolizji. Ponadto w ocenie Sądu, świadek zeznaje obiektywnie, podnosząc również to, że nie wszystkie uszkodzenia jej pojazdu powstały w wyniku przedmiotowej kolizji. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd nie znalazł żadnych podstaw do podważenia wiarygodności jej twierdzeń.

Zebrana w sprawie dokumentacja nie budziła wątpliwości Sądu, tym samym stała się podstawą ustaleń faktycznych w sprawie.

Zasady ruchu drogowego zostały spisane w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym i nakładają na uczestników ruchu drogowego m.in. obowiązek stosowania się do znaków drogowych.

Z treści art. 86 § 1 k.w. wynika, że kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny. Kierujący pojazdem mechanicznym, który nie zachowując należytej ostrożności i naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, naraża człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, albo narusza jego nietykalność cielesną, odpowiada na podstawie art. 86 k.w. ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2008 roku w sprawie V KK 313/07). Dla zaistnienia wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. wystarczającym jest bowiem obiektywne stwierdzenie, że w skutek niezachowania należytej ostrożności przez obwinionego kierowcę spowodowane zostało zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, niezależnie od tego czy nastąpił skutek w postaci uszkodzenia mienia lub zdrowia bądź życia ludzkiego. (…) Osoba odpowiadająca z art. 86 § 1 k.w. nie jest więc karana za uszkodzenie cudzego pojazdu, a za samo stworzenie niebezpiecznej sytuacji w ruchu drogowym ( zob. wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 29 marca 2019 roku w sprawie IV Ka 174/19).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd nie ma wątpliwości, że obwiniony W. B. (1) dopuścił się wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie pozostawiło wątpliwości co do tego, iż to W. B. (1) podczas wjazdu na skrzyżowanie o ruchu okrężnym nie zastosował się do znaku A-7 i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki S. poruszającemu się po skrzyżowaniu. W wyniku zachowania obwinionego doszło do zderzenia ww. pojazdów. Sąd nie ma również wątpliwości, że swoim zachowaniem obwiniony spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Jak już to zostało wskazane wyżej, wskutek nie stosowania się do przepisów ruchu drogowego, oskarżony swoim zachowaniem stworzył niebezpieczną sytuację w ruchu drogowym. Fakt, iż uderzenie było lekkie i nie spowodowało dużych uszkodzeń, nie wyłącza odpowiedzialności sprawcy kolizji za czyn z art. 86 § 1 k.w. Może mieć wyłącznie przełożenie na kwestię wysokości kary.

W świetle powyższych okoliczności, zdaniem Sądu wina obwinionego nie budzi wątpliwości. Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu, represyjne i prewencyjne cele kary oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Obwiniony W. B. (1) posiada stałe zatrudnienie, jest właścicielem domu w L.. Z uwagi na powyższe, celowe jest orzeczenie kary grzywny w wysokości 1 000 złotych, która winna skłonić obwinionego do głębszej refleksji nad swoim zachowaniem, które naruszyło zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i zapobiec ponownemu popełnieniu takich czynów w przyszłości. Nie bez znaczenia miał również fakt, iż obwiniony był karany za wykroczenia w ruchu drogowym, a także to, iż wówczas poruszał się zespołem pojazdów, zatem nie stosując się do znaku drogowego A-7, tj. ustąp pierwszeństwa, mógł spowodować znacznie poważniejsze skutki niż gdyby kierował samochodem osobowym.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. i art. 119 § 1 k.p.w. zasądzając od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem zwrotu zryczałtowanej równowartości wydatków postepowania i oraz 100 zł tytułem opłaty. Zasadą jest bowiem, iż ukarany ponosi ciężaru procesu. Zdaniem Sądu nie zachodzą natomiast przesłanki, ażeby odstąpić od ww. zasady.