Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 3042/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

D. P.

I. art. 190a § 1 k.k. w zb. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 31§2 k.k.

II. art. 244 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. A. i A. S. (1) są małżeństwem i zamieszkują wraz z małoletnim synem w P. na ul. (...). Prowadzili działalność gospodarczą w miejscu zamieszkania, trudniąc się handlem częściami samochodowymi. Małżeństwo S. zna D. P. z widzenia, ale nie utrzymywało z nim żadnych kontaktów.

W dniu 18 czerwca 2021 r. o godz. 12:40 D. P. jeździł motocyklem bez tłumika pod posesją małżeństwa S. i wielokrotnie dodawał gazu czym powodował hałas. A. S. (1) rozmawiał w tym czasie na posesji z klientem, a będąca w domu A. S. (2) zadzwoniła na numer alarmowy, celem poinformowania służb o zachowaniu motocyklisty. Po kilku minutach D. P. podjechał pod bramę ich posesji, zaczął krzyczeć i ubliżać A. S. (1) wskazując na swoje niezadowolenie z faktu zgłoszenia przez A. S. (2) jego zachowania na policję, po czym odjechał. Tego samego dnia po godz. 13.00 D. P. przyjechał pod posesję S. samochodem marki T. i w obecności A. S. (2) krzyczał i ubliżał jej i jej mężowi oraz wykonał połączenie telefoniczne, w którym powiedział do rozmówcy, aby przyjechał pod bramę posesji i nie pozwolił wchodzić ich klientom.

Od tego zdarzenia tj. od dnia 18 czerwca 2021 r. do dnia 15 października 2021 r. D. P. wielokrotnie podjeżdżał samochodem pod bramę posesji małżeństwa S., krzyczał i ubliżał im, groził popełnieniem na ich szkodę przestępstwa, szarpał za bramy i furtkę, kopał w ogrodzenie posesji, używał bezzasadnie klaksonu, hałasował dodając gazu w czasie przejeżdżania obok ich posesji, pokazywał obraźliwe gesty, rzucał kamieniami w psa pokrzywdzonych, utrudniał prowadzenie przez nich działalności gospodarczej, wzbudzając w nich uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszając ich prywatność.

W związku z zachowaniem D. P. w tym okresie miały miejsce trzy interwencje funkcjonariuszy Policji w miejscu zamieszkania małżeństwa S.:

- w dniu 18 czerwca 2021 r. A. S. (2) zgłosiła, że kierowca jeździ po ulicy przed jej domem bez kasku i przekracza prędkość,

- w dniu 21 czerwca 2021 r. A. S. (1) zgłosił najście na posesję,

- w dniu 26 lipca 2021 r. A. S. (1) zgłosił, że pod jego bramą stoi mężczyzna, który awanturuje się i kopie w bramę.

A. i A. S. (1) w obawie przed zachowaniem D. P. czasowo opuścili posesję i zamieszkiwali w B. przez okres jednego miesiąca.

Z uwagi na utrudnianie przez D. P. prowadzenia działalności gospodarczej przez małżeństwo S., poprzez udzielanie błędnych informacji klientom oraz zrywanie z bramy informacji o godzinach otwarcia sklepu, A. i A. S. (1) zaprzestali jej prowadzenia i obecnie nie pracują.

1.  Kserokopia wniosku o ukaranie D. P.,

2.  Zapis nagrań na płytach CD wraz z protokołem ich odtworzenia,

3.  Kserokopia notatnika służbowego asp. N. S.,

4.  Kserokopia notatnika służbowego mł. asp. M. M.,

5.  Wydruk z (...),

6.  Wydruk z Krajowego systemu Informacyjnego Policji,

7.  Zeznania
A. S. (2),

8.  Zeznania A. S. (1),

9.  Zeznania U. D.,

10.  Zeznania N. S.,

11.  Zeznania M. M.,

12.  Zeznania G. K.,

13.  Częściowo zeznania K. R.,

14.  Częściowo zeznania S. M..

1.k. 11,

2.k. 29-41,

3. k. 65-68,

4. k. 70-73,

5. k. 93-98,

6. k. 99,

7. k. 1-2, 84-86, 158-160v,

8. k. 12-14, 17-18, 56-59, 159v-161v,

9. k. 53-54, 161-162v,

10. k. 61-63, 162v-163,

11. k. 201v-202,

12. k. 163v-164,

13. k. 263v-264,

14. k. 255v-256.

2. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomiu z dnia 21 września 2020 roku sygn. akt II K 1031/20 D. P. został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 180a k.k. w zb. z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Orzeczono wobec niego m.in. środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres roku tj. od dnia 19 marca 2021 r. do dnia 19 marca 2022 r.

D. P. w okresie od 18 czerwca 2021 roku do 26 listopada 2021 roku w miejscowości P., Ż. i P. gm. P. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Radomiu wyroku z dnia 21 września 2021 roku sygn. II K 1031/20 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres od 19 marca 2021 roku do 19 marca 2022 roku, kierował na drodze publicznej pojazdami mechanicznymi w tym:

‒

w dniu 18 czerwca 2021 roku na ul. (...) w miejsc. P. kierował motocyklem nieustalonej marki o nieustalonych numerach rejestracyjnych

‒

w dniu 18 czerwca 2021 roku na ul. (...) w miejsc. P. kierował pojazdem marki T. o nieustalonych numerach rejestracyjnych

‒

w dniu 20 czerwca 2021 roku na ul. (...) w miejsc. P. kierował pojazdem marki T. o nieustalonych numerach rejestracyjnych

‒

w dniu 21 czerwca 2021 roku na ul. (...) w miejsc. P. kierował pojazdem marki T. o nieustalonych numerach rejestracyjnych

‒

w dniu 23 czerwca 2021 roku na ul. (...) w miejsc. P. kierował pojazdem V. (...) o nieustalonych numerach rejestracyjnych w dniu 5 lipca 2021 roku na ul. (...) w miejsc. P. kierował pojazdem V. (...) o nieustalonych numerach rejestracyjnych

‒

w dniu 6 lipca 2021 roku na ul. (...) w miejsc. P. kierował pojazdem V. (...) o nieustalonych numerach rejestracyjnych

‒

w dniu 7 lipca 2021 roku na ul. (...) w miejsc. P. kierował pojazdem V. (...) o nieustalonych numerach rejestracyjnych

‒

w dniu 26 lipca 2021 roku na ul. (...) w miejsc. P. kierował pojazdem V. (...) o nieustalonych numerach rejestracyjnych

‒

w dniu 13 sierpnia 2021 roku na ul. (...) w miejsc. P. kierował motocyklem o nieustalonej marce i numerach rejestracyjnych

‒

w dniu 11 września 2021 roku na ul. (...) w miejsc. P. kierował motocyklem o nieustalonej marce i numerach rejestracyjnych

‒

w dniu 20 września 2021 roku na ul. (...) w miejsc. P. kierował pojazdem A. o nieustalonych numerach rejestracyjnych

‒

w dniu 15 października 2021 roku na ul. (...) w miejsc. P. kierował pojazdem marki V. (...) o nieustalonych numerach rejestracyjnych

‒

w dniu 26 listopada 2021 roku w miejscowości Ż. i P. gm. P. kierował pojazdem mechanicznym V. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Zeznania
A. S. (2),

Zeznania A. S. (1),

k. 1-2, 84-86, 158-160v,

k. 12-14, 17-18, 56-59, 159v-161v,

3. U D. P. rozpoznano uporczywe zaburzenia urojeniowe. Nie stwierdzono upośledzenia umysłowego ani innych zaburzeń czynności psychicznych w rozumienia stanów wyjątkowych. D. P. w zakresie popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt. I miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swym postępowaniem, natomiast w zakresie czynu zarzuconego mu w pkt II zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swym postępowaniem. D. P. może brać udział w czynnościach procesowych oraz prowadzić obronę w sposób samodzielny i rozsądny.

Opinia sądowo-psychiatryczna.

219-226v, 241, 246v-247, 252v-253

4. D. P. skończył 32 lata, ma wykształcenie średnie. Jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Utrzymuje się z dorywczych prac w budownictwie, deklaruje miesięczny dochód w wysokości 2000 zł. Nie był leczony neurologicznie, psychiatrycznie i odwykowo. Uprzednio był karany.

1. Oświadczenie,

2. Karta karna,

1.k. 116-116v,

2.k. 139, 240-240v,

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1-2.

Zeznania A. i A. S. (1)

Istotne znaczenie dla dokonanych ustaleń Sąd przypisał zeznaniom pokrzywdzonych. Wynika z nich w sposób niebudzący wątpliwości, iż w okresie objętym zarzutem D. P. swoim zachowaniem uporczywie nękał małżeństwo S., wypowiadał pod ich adresem groźby karalne, a nadto nie stosował się do orzeczonego wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Pokrzywdzeni szczegółowo opisali zachowanie D. P. precyzyjnie wskazując z jaką częstotliwością, w jakich porach dnia oraz jakim pojazdem oskarżony przyjeżdżał pod ich dom, nadto na sposób jego zachowania oraz słowa i groźby wypowiadane pod ich adresem. Przedstawiona przez nich relacja potwierdzona została zapisem z nagrań z monitoringu, znajdującego się na posesji pokrzywdzonych, który zarejestrował zachowanie D. P. w okresie objętym zarzutem. A. i A. S. (1) opisali również jak bardzo zachowanie oskarżonego ingerowało w ich prywatność i utrudniało prowadzenie przez nich działalności gospodarczej oraz na swoje odczucia i wpływ czynów D. P. na ich obecne życie oraz stan zdrowia ich i ich dziecka. Zeznania pokrzywdzonych są spójne, jasne, bezsprzeczne, a także wzajemnie ze sobą korelują oraz tworzą spójną całość. Dla oceny wiarygodności depozycji pokrzywdzonych istotnym pozostaje fakt, iż D. P. jest dla nich osobą obcą. Jak wskazali znali go tylko z widzenia, nie mieli z nim wcześniej żadnego kontaktu. Oczywiście Sąd dostrzega w ich zeznaniach subiektywne nastawienie do D. P., związane niewątpliwie z charakterem cierpień doznanych na skutek jego zachowania, nie mniej jednak należy zauważyć również, iż A. i A. S. (1) w swoich zeznaniach nie chcieli nadmiernie obciążać oskarżonego winą o czym świadczy m.in. okoliczność, iż zgodnie przyznali, że po złożeniu zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa D. P. zaprzestał podjeżdżania pod ich bramę.

1.2

Zeznania G. K.

Sąd co do zasady dał wiarę depozycjom G. K., który zeznawał na okoliczność prowadzenia przez D. P. samochodu marki V. (...) dnia 26 listopada 2021 r. Zeznania świadka jawią się jako jasne i logiczne. G. K. przekazywał jedynie informacje, co do których posiada wiedzę. Sąd nie znalazł podstaw by podważyć jego zeznania w zakresie w którym wskazał, iż postawił pojazd V. (...) pod swoją posesję zostawiając klucze w stacyjce, po czym wszedł do budynku, w którym pracuje. W tym stanie rzeczy świadek rzeczywiście mógł nie widzieć, czy ktoś w tym czasie odjechał samochodem z przed jego posesji. Pomimo, iż G. K. jest kolegą oskarżonego starał się zeznawać w sposób obiektywny, dlatego jego zeznania zyskały aprobatę Sądu.

1.1-1.2

Częściowo zeznania S. M. i K. R.

Zeznania świadków uznano za wiarygodne w zakresie okoliczności bezspornych a także okoliczności, które zostały potwierdzone zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd dostrzegł bowiem, iż S. M. i K. R. zeznawali w taki sposób, by przedstawić D. P. w pozytywnym świetle. Wprawdzie odnosili się do zdarzeń i sytuacji, o których mówili także pokrzywdzeni, niemniej jednak przedstawili je w inny sposób. nie można wykluczyć, iż S. M. oraz K. R., utrzymujący bliskie relacje z oskarżonym wielokrotnie jeździli z nim samochodami należącymi do nich oraz do oskarżonego i to oni wtedy nimi kierowali. Powyższe jednak w żaden sposób nie wyklucza faktu, iż D. P. kierował pojazdami po drodze publicznej w okresach objętych zarzutem, wbrew orzeczonemu wobec niego zakazowi, w szczególności biorąc pod uwagę zapis z nagrań z monitoringu, znajdującego się na posesji pokrzywdzonych, który zarejestrował jak D. P. podjeżdża pod ich bramę i wysiada z samochodu z miejsca kierowcy. Bez znaczenia przy tym pozostają zapewnienia świadków, że nigdy nie widzieli D. P., aby prowadził samochód oraz, że oskarżony nie miał dostępu do ich samochodu bez ich wiedzy.

Odnosząc się do zarzutu nękania małżeństwa S. przed D. P., świadkowie szczerze wskazali, iż wielokrotnie podwozili D. P. pod dom małżeństwa S.. S. M. zeznał nadto, iż wie od oskarżonego, że ten kopał w bramę pokrzywdzonych, co koreluje z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Świadek K. R. podzieliła się również własnymi spostrzeżeniami na temat konfliktu stron, niemniej jednak brak jest w aktach sprawy obiektywnych dowodów, aby potwierdzić treść jej depozycji w tym zakresie dlatego nie zyskały one aprobaty Sądu jako tendencyjne.

1.1-1.2

Zeznania U. D., N. S., M. M.

Jako oparte na prawdzie Sąd uznał zeznania ww. świadków, którzy brali udział w interwencjach zainicjowanych na skutek zachowania D. P.. Świadkowie są funkcjonariuszami policji i osobami pełniącymi zawód zaufania publicznego. Nadto zarówno oskarżony jak i pokrzywdzeni są dla świadków osobami obcymi, a ich zeznania są jednoznaczne, spójne oraz logiczne, a także potwierdzone pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Nie ma więc podstaw by uznać, że świadkowie zeznawali nieprawdę tym bardziej, że składanie nieprawdziwych depozycji wiązałoby się dla nich z wyjątkowo surowymi dolegliwościami.

1.3

Opinia sądowo-psychiatryczna

Opinie sporządzone w sprawie spełniają wymogi określone w art. 200 § 2 k.p.k. Zostały sporządzone przez biegłych w zakresie ich kwalifikacji. Cechują się jasnością i spójnością, brak w nich wewnętrznych sprzeczności. Treści opinii w sposób kompleksowy wyczerpały problematykę związaną z ustaleniem stanu zdrowia psychicznego oskarżonego oraz jego zdolności do rozpoznania czynu i pokierowania swoim zachowaniem w okresie objętym zarzutem. W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania opinii jako niewiarygodnych.

1.1-1.4

Dowody dokumentarne

Dokumenty te zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez uprawnione do tego organy. Nie były też kwestionowane przez żadną ze stron niniejszego postępowania. Tym samym mogły one stanowić podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1-1.2.

Wyjaśnienia D. P.

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił złożenia wyjaśnień. W wyjaśnieniach przed Sądem odniósł się wyłącznie do zarzutu prowadzenia pojazdów mechanicznych wbrew orzeczonemu zakazowi wskazując, iż nie kierował pojazdami i nie podjeżdżał pod dom pokrzywdzonych oraz, że podwozili go kolega S. M. i dziewczyna K. R.. Te wyjaśnienia nie mogły zyskać aprobaty Sądu, bowiem są sprzeczne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz ustaleniami poczynionymi przez Sąd. W ocenie Sądu relacja przedstawiona przez D. P. stanowi linię obrony skierowaną na uniknięcie bądź zminimalizowania odpowiedzialności karnej za popełniony czyn, wobec czego jego wyjaśnienia nie zostały uwzględnione.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I-II.

D. P.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Artykuł 190a § 1 k.k. penalizuje zachowanie polegające na uporczywym nękaniu innej osoby lub osoby najbliższej wzbudzając u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie naruszając jej prywatność. Zgodnie z pierwotnym znaczeniem językowym nękać znaczy ustawicznie dręczyć, trapić, niepokoić, dokuczać, nie dawać spokoju. Czynność sprawcza w tym przypadku będzie stanowić podejmowanie w sposób powtarzalny zachowań, które odbijają się w psychice adresata w negatywny sposób. Przedmiot ochrony wyżej wymienionego przepisu obejmuje wolność od wszelkich zamachów na dobrostan psychiczny człowieka przez wywoływanie dyskomfortu polegającego na wzbudzaniu lub spotęgowaniu poczucia zagrożenia, na wolność do korzystania z prywatności, tj. sfery egzystencji emocjonalnej, w której jej dysponent czuje się całkowicie integralny i wolny od "wizyt nieproszonych gości". Przypisanie danemu zachowaniu charakteru nękania może zależeć od różnych czynników – długotrwałości, intensywności działań, dotkliwości wywołanych skutków, treści przekazu itp. Odbiór zachowania sprawcy omawianego czynu zabronionego nie odnosi się przy tym wyłącznie do oceny subiektywnej pokrzywdzonego, ale musi posiadać taki charakter obiektywnie.

Artykuł 190 § 1 k.k. określa typ przestępstwa, w którym zachowanie sprawcy polega na grożeniu popełnieniem przestępstwa na szkodę adresata groźby lub osoby mu najbliższej. Przestępstwem jest grożenie innej osobie, pod warunkiem że groźba wzbudza u adresata uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. Zgodnie z utrwalonym w doktrynie poglądem treścią groźby musi być zapowiedź popełnienia przestępstwa. Istotą groźby jest bowiem oddziaływanie na psychikę drugiej osoby przez przedstawienie zagrożonemu zła, które go spotka ze strony grożącego albo innej osoby, na której zachowanie grożący ma wpływ (zob. Postanowienie SN z 15.05.2019 r., V KK 102/19, LEX nr 2657465). Jednakże ocena zachowania musi uwzględniać kryteria obiektywne i subiektywne. Należy badać więc, czy groźby sformułowane przez sprawcę są na tyle poważne i zostały w taki sposób wyrażone, że każdy rozsądny człowiek bałby się ich spełnienia. Konieczne jest zatem rozważenie, czy inny podmiot o cechach pokrzywdzonego w okolicznościach danej sprawy poczułby się również zagrożony.

Przedmiotem ochrony w art. 244 k.k. jest respektowanie orzeczeń sądowych ustanawiających określony rodzaj zakazu lub nakazu. Zachowanie sprawcze polega na nierespektowaniu orzeczeń sądu dotyczących orzeczonego przez sąd zakazu, obowiązku lub nakazu bądź też niewykonywaniu zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany. Podmiotem tego przestępstwa może być osoba, wobec której sąd orzekł środek karny m.in. w postaci zakazu kontaktowania się bądź zbliżania się do określonych osób. „Niestosowanie się” do wyszczególnionych analizowanym przepisem zakazów/nakazów obejmuje swym zakresem jakąkolwiek czynność objętą zakazem/nakazem. Dla bytu tego przestępstwa wystarczające jest jednorazowe złamanie zakazu/nakazu. Przestępstwo może być popełnione wyłącznie umyślnie, w każdej z postaci przestępczego zamiaru (zob. postanowienie SN z 5.02.2009 r., II KK 254/08, LEX nr 486550, z glosami: R.A. S., Prok. i Pr. 2009/7–8, oraz M. L., (...); oraz wyrok SN z 19.04.2018 r., II KK 425/17, LEX nr 2522955).

Mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd nie ma wątpliwości, iż D. P. swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przestępstwa z art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Na wstępie należy zauważyć, iż z opinii sądowo-psychiatrycznej wynika, że D. P. w czasie popełnienia przypisanego mu w pkt I czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznawania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem, zatem względem niego zastosowanie miał art. 31 § 2 k.k.. W konsekwencji Sąd zmienił opis czynu i kwalifikacji prawnej czynu z punktu pierwszego aktu oskarżenia.

W świetle powyższych ustaleń, nie ulega wątpliwości, iż zachowanie, które w okresie objętym zarzutem przejawiał oskarżony wobec pokrzywdzonych, u każdego przeciętnego człowieka wzbudziłyby poczucie zagrożenia, a także naruszenia prywatności. Nie sposób znaleźć racjonalnych przyczyn dla których D. P. zdecydował się niepokoić członków rodziny S., poprzez codzienne podjeżdżanie pod ich posesje, szarpanie za bramy i furtkę, kopanie w ogrodzenie oraz hałasowanie poprzez używanie bezzasadnie klaksonu i dodawanie gazu. Zachowanie to było dla pokrzywdzonych niewątpliwie uciążliwe. Oskarżony nadto krzyczał oraz ubliżał pokrzywdzonym, nierzadko w obecności ich klientów, którym udzielał błędnych informacji na temat prowadzonej przez pokrzywdzonych działalności gospodarczej oraz wielokrotnie kierował wobec pokrzywdzonych groźby pozbawienia życia. Nie ulega wątpliwości, iż groźby te mogły wywołać, obiektywnie patrząc, obawę ich spełnienia, biorąc pod uwagę zachowanie D. P. wobec małżeństwa S. oraz fakt, że oskarżony jest zdrowym, silnym mężczyzną. Oczywistym jest, że nie można tego rodzaju słów i zachowania interpretować inaczej jak zapowiedź wyrządzenia krzywdy. Słowa te w swej wymowie były jednoznaczne. Zachowanie D. P. wzbudziło u małżeństwa S. poczucie strachu i zagrożenia oraz doprowadziło do czasowego opuszczenia przez nich posesji. Wywarło również ono ogromny wpływ na obecne życie pokrzywdzonych, powodując pogorszenie stanu ich zdrowia oraz zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej. Co więcej, A. i S. S. (2), jak wskazują, nadal obawiają się oskarżonego, nie chcą już mieszkać w dotychczasowym miejscu zamieszkania i wystawili dom na sprzedaż.

Nie budzi również wątpliwości wypełnienie przez oskarżonego znamion czynu z art. 244 § 1 k.k. Biorąc pod uwagę cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd nie ma wątpliwości, iż oskarżony, mając świadomość orzeczonego wobec niego prawomocnym wyrokiem sądu zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych nie stosował się do niego i wielokrotnie w okresie od dnia od 18 czerwca 2021 roku do 26 listopada 2021 prowadził pojazdy mechaniczne po drodze publicznej. Jako osoba uprawniona do kierowania samochodami oskarżony powinien mieć świadomość, jak duże zagrożenie dla innych uczestników ruchu stwarza zachowanie takiego typu, jakie zaprezentował on w niniejszej sprawie.

Zachowanie sprawcy nosiło cechy zawinienia, bowiem z opinii sądowo-psychiatrycznej wynika, że D. P. w zakresie czynu zarzuconego mu w pkt II miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swym postępowaniem.

Z uwagi na to, że czyny przypisane oskarżonemu zostały popełnione w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem przy wykorzystaniu tej samej sposobności, zastosowanie miał art. 12 § 1 k.k.

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.6.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. P.

I-II.

I-II.

Rozważając kwestię wymiaru kary, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna).

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że adekwatnym będzie wymierzenie oskarżonemu:

- za czyn z pkt I, na podstawie art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyn z pkt II, na podstawie art. 244 k.k., karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Oskarżony jest osobą dorosłą i z pewnością zdawał sobie sprawę z przedsiębranych przez siebie działań i ich skutków. Zachowanie oskarżonego należy ocenić jako karygodne.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd jako okoliczność obciążającą wziął pod uwagę fakt uprzedniej karalności oskarżonego za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Natomiast w sposób łagodzący na wymiar kary wpływ miał fakt, iż oskarżony w zakresie czynu z pkt I miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność do rozpoznania czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

Zdaniem Sądu, orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności powinna uświadomić mu sens odpowiedzialności za popełnienie przestępstw oraz powinna powstrzymać go od ponownego ich popełniania. Kara w tym wymiarze winna uzmysłowić oskarżonemu nieopłacalność łamania prawa, stanowiąc jednocześnie przestrogę na przyszłość. Wymierzona kara powinna spełnić wobec niego przede wszystkim cele wychowawcze i winna wdrożyć go do poszanowania zasad porządku prawnego. W realiach sprawy, orzeczenie łagodniejszej kary, mogłoby być odczytane jako bezkarność i tym samym nie osiągnąć celów kary zarówno w wymiarze prewencji indywidualnej jak i generalnej.

D. P.

III.

I-II.

Wobec zaistnienia ustawowych przesłanek do orzeczenia wobec oskarżonego D. P. kary łącznej, na mocy art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone wobec niego kary pozbawienia wolności Sąd połączył i jako karę łączną wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary łącznej, Sąd zastosował wobec D. P. zasadę asperacji. Zdaniem Sądu brak jest podstaw do stosowania w sprawie niniejszej zasady kumulacji. Stosowanie zasady kumulacji jako tej najbardziej skrajnej powinno występować wyjątkowo. W ocenie Sądu, priorytetową zasadą, przy wymiarze kary łącznej, winna być właśnie zasada podwyższenia. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd doszedł do przekonania, że wymierzona oskarżonemu kara pozwoli osiągnąć cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej odnosząc przy tym pozytywny efekt w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

D. P.

IV.

I-II.

Wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby, uznając, iż jest to konieczne dla osiągnięcia jej celów.

Sąd tym samym doszedł do przekonania, że warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności jest wystarczające, aby osiągnąć wobec oskarżonego cele kary, a zwłaszcza zapobiec powrotowi do przestępstwa. Istniejąca możliwość zarządzenia wykonania zawieszonej kary w razie ponownego wejścia w konflikt z prawem, winna oddziaływać na oskarżonego prewencyjnie. Nadto orzeczony trzyletni okres próby pozwoli na zweryfikowanie postawionej prognozy kryminologicznej.

D. P.

V.

I-II.

Celem wzmocnienia oddziaływania orzeczonego środka probacyjnego Sąd na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora.

Istotą dozoru jest pomoc w readaptacji społecznej skazanego oraz kontrola ścisłego wykonywania przez poddanego dozorowi nałożonych na niego obowiązków i poleceń. Nie stanowi zwiększenia dolegliwości, przeciwnie – ma ułatwić mu wykonywanie nałożonych na niego obowiązków, w szczególności zapobiec ponownemu popełnieniu przestępstwa. Kontrola ta ma więc na celu oddziaływanie wychowawcze i zapobieganie powrotowi do przestępstwa dlatego też w ocenie Sądu jawi się jako konieczna i zasadna.

D. P.

VI.

I-II.

Na podstawie art. 41a § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego tytułem środka karnego na okres 3 lat zakaz kontaktowania się oskarżonego z pokrzywdzonymi A. S. (2) i S. S. (2) oraz zakaz zbliżania się do nich na odległość bliższą niż 200 metrów, bowiem zachowanie oskarżonego oraz jego postawa po popełnieniu czynu wskazuje na wysokie ryzyko ponownego popełnienia przez niego czynu zabronionego wobec pokrzywdzonych. Niewątpliwie przedmiotowy środek karny pozwoli uchronić pokrzywdzonych od ewentualnego zagrożenia ze strony D. P..

D. P.

VII.

I-II.

Z uwagi na obligatoryjną treść przepisu art. 42 § 1a k.k. Sąd, tytułem środka karnego, orzekł w stosunku do oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na minimalny okres 2 lat. Zdaniem Sądu okres, w którym będzie on wyeliminowany z ruchu drogowego winien być wystarczający dla osiągnięcia celów zapobiegawczych i wychowawczych.

D. P.

VIII.

I-II.

Na podstawie art. 46 § 2 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego kwotę po 5 000 zł tytułem nawiązki na rzecz każdego z pokrzywdzonych.

Przypomnieć należy, że nawiązka służy kompensacie szkód i krzywd wynikających z przestępstwa. Faktycznie pełni ona funkcję zryczałtowanego odszkodowania.

Zdaniem Sądu zasądzona kwota w ramach orzeczonej nawiązki w sposób odpowiedni czyni zadość naruszonemu dobru prawnemu. Sąd orzekając jej wysokość wziął pod uwagę charakter doznanych urazów, trudności związane z codziennym funkcjonowaniem pokrzywdzonych, na skutek nękania ich przez oskarżonego, a nadto utracony zarobek w związku z utrudnianiem prowadzenia działalności gospodarczej.

Orzeczenie w tym zakresie niewątpliwie skłoni oskarżonego do refleksji nad swoim postępowaniem, a także przestrzeganiem w przyszłości obowiązujących przepisów prawa. Z pewnością wzmoże też wychowawcze oddziaływanie na oskarżonego, a ponadto złagodzi, choć zapewne w niewielkim zakresie, skutki naruszenia przez niego przepisów prawa. Powinno też mieć korzystny wpływ na kształtowanie w tym zakresie świadomości prawnej społeczeństwa.

D. P.

IX.

I-II.

Sąd na podstawie art. 93b § 1 i 3 k.k., 93c pkt 2 k.k., 93f § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek zabezpieczający w postaci terapii. Na jej zasadność wskazali biegli psychiatrzy. Biorąc pod uwagę fakt, iż D. P. przestępstwo na szkodę A. i S. S. (2) popełnił mając w stopniu znacznym ograniczoną zdolność do rozpoznania czynu i pokierowania swoim postępowaniem Sąd uznał, iż podjęcie przez oskarżonego terapii jest konieczne aby zapobiec ponownemu popełnieniu przestępstwa.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Obrońca oskarżonego złożył wniosek o umorzenie postępowania wobec przyjęcia, że oskarżony z uwagi na niepoczytalność nie popełnił zarzucanych czynów. Podniósł, że wobec treści opinii biegłych psychiatrów winien mieć zastosowanie art. 5§ 2 k.p.k.

Zdaniem Sądu wniosek ten nie zasługiwał na uwzględnienie. Jak wyżej wskazano, opinia sądowo - psychiatryczna zasługuje na uwzględnienie. Wbrew twierdzeniem obrońcy, biegli w sposób kompleksowy przedstawili kwestie związane z poczytalnością oskarżonego, w odniesieniu do każdego z czynów (k. 219-226v, 241, 246v-247, 252v-253). Przekonująco też wyjaśnili, z jakiego powodu ocena poczytalności jest inna w odniesieniu do każdego z zarzucanych przestępstw. Wskazali, że traktowali pierwszy zarzut całościowo, i choć nie byli jednak w stanie sprecyzować dokładanego nasilenia zaburzeń w każdym konkretnym dniu, to ostatecznie uznali, że zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem była jedynie ograniczona w stopniu znacznym .

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

X.

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. S. (2) i A. S. (1) kwoty po 3250 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika zgodnie ze złożonymi fakturami.

XI.

Biorąc pod uwagę warunki osobiste i majątkowe oskarżonego, Sąd zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 303,42 zł tytułem części kosztów sądowych zwalniając go od ich uiszczenia w pozostałym zakresie.

1.1Podpis

sędzia Iwona Gałek