Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 2990/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

V. M.

art. 160§2 k.k. w zb. z art. 156§2 k.k. w zb. z art. 156§1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. W dniu 21 września 2020 roku, około godz. 12:15, w gabinecie Centrum Holistyczne (...) przy ul. (...) w R., D. A. poddała się zabiegowi akupunktury. Wywiad ograniczył się do pytań o picie kawy i herbaty oraz wcześniejsze sesje akupunktury, których D. A. nie przechodziła. Zabieg był wykonywany przez V. M. i częściowo jej męża R. M.. W jego trakcie najpierw wkłuto D. A. igły w czoło, w okolice linii włosów, oraz po jednej w każdą dłoń. Kobieta znajdowała się w pozycji siedzącej. Po około 10 minutach igły wyjęto, a V. M. wykonała bez uprzedzenia wkłucia igłą ze strzykawką, zawierającą żółty płyn, w okolice nadobojczykowe, po jednym z każdej strony. V. M. spytała pacjentkę, czy widzi różnicę w ostrości widzenia, czemu ta zaprzeczyła. Następnie R. M. sprawdził dotykowo biodra i ramiona (...) i wkłuł igły w jej głowę, w okolice za uszami i w szyję, poniżej linii włosów. Po około 10 minutach igły zostały wyjęte. Kobiecie zalecono po zabiegu przyjmowanie dużej ilości wody.

Po kilkunastu minutach po wyjściu z gabinetu D. A. zaczęła odczuwać ból w klatce piersiowej. Mimo to udała się do pracy, jednak z uwagi na nasilające się dolegliwości bólowe, po upływie około godziny postanowiła wrócić do domu. Wówczas skontaktowała się telefonicznie z R. M., który stwierdził, że takie dolegliwości były „normalne" i świadczyły o tym, że organizm się „oczyszczał". D. A. poprosiła o przybycie i pomoc swoją siostrę U. C. (1), która przyjechała na miejsce i widząc stan w jakim znajdowała się D. A., wezwała pogotowie ratunkowe. Zespół przybył około godz. 16:40. Ratownik zrobił D. A. zastrzyk przeciwbólowy i zalecił udanie się do szpitala, gdyby duszności nie minęły. Z uwagi na brak poprawy, około północy ponownie wezwano pogotowie, które przewiozło kobietę do (...) Szpitala (...) w R.. Następnie w dniu 10 października 2020 roku D. A. została przetransportowana do Instytutu (...) w W.. D. A. przed zabiegiem akupunktury nie leczyła się na choroby płuc, jak również nie odczuwała żadnych dolegliwości ze strony płuc. Nie uległa też żadnemu wypadkowi czy urazowi.

2. U D. A. stwierdzono obustronną odmę opłucnową, krwawienie do lewej jamy opłucnowej, ostrą niewydolność oddechową, niedokrwistość, krwiaka i ropniaka lewej jamy opłucnowej, zrosty płuca lewego ze ścianą opłucnej ściennej. Obrażenia te stanowiły chorobę realnie zagrażającą życiu w rozumieniu art. 156§1 pkt 2 k.k.

Z opinii biegłego patomorfologa wynika, iż obustronna odma opłucnowa oraz krwotok do lewej jamy opłucnowej powstały skutkiem urazu mechanicznego w szerokim tego słowa znaczeniu. Takim urazem może być np. silny uraz zgnieceniowy np. potrącenie przez samochód, upadek z dużej wysokości. Jednak przy takim mechanizmie odma nie jest jedynym uszkodzeniem, towarzyszą mu inne obrażenia zarówno na ciele/podbiegnięcia krwawe, otarcia, rany/jak i wewnętrzne/stłuczenie płuc, złamanie żeber. Takich obrażeń nie stwierdzono, co wyklucza taki mechanizm ich powstania.

Odma opłucnowa i krwotok do jamy opłucnowej jako jedyne zmiany urazowe najczęściej powstają w mechanizmie ugodzenia w klatkę piersiową narzędziem ostrym-ostrokończystym. Wówczas dochodzi jedynie do miejscowego przebicia jamy opłucnowej bez uszkodzeń innych narządów. Przebicie igłą powłok ciała prowadzi do penetracji narzędzia do jamy opłucnowej z odmą opłucnową. Jeśli na drodze było naczynie krwionośne, doszło także do jego uszkodzenia. Uwzględniając, że z lewej jamy opłucnowej odessano około 2 litrów krwi, przebite naczynie musiało być dość dużego kalibru. Okolica nadobojczykowa to miejsce o bardzo cienkiej warstwie tkanki podskórnej i mięśniowej, gdzie wkłuwając się łatwo o wprowadzenie narzędzia, np. igły do jamy opłucnowej i spowodowanie odmy. Odma pojawia się bezpośrednio po urazie, o czym świadczyły duszności, ból przy oddychaniu, trudności w zaczerpnięciu oddechu.

3. V. M. w dniu 21 września 2020 r., w R., naraziła D. A. na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, będąc zobowiązaną do opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo i spowodowała nieumyślnie u pokrzywdzonej chorobę realnie zagrażającą życiu w ten sposób, że wykonała w Centrum Holistycznym (...) zabieg akupunktury, który skutkował obrażeniami ciała w postaci obustronnej odmy opłucnowej, krwawienia do lewej jamy opłucnowej, zrostów płuca lewego ze ścianą opłucnej ściennej.

1. Częściowo wyjaśnienia V. M.,

2. Zeznania D. A.,

3. Zeznania U. C. (1),

4. Zeznania B. N.,

5. Zeznania R. J.,

6. Zeznania W. P.,

7. Zeznania W. G.,

8. Zeznania A. C.,

9. Zeznania N. K.,

10. Częściowo zeznania R. M.,

11. Opinia biegłego patomorfologa,

12. Uzupełniająca opinia biegłego patomorfologa,

13. Ustna opinia biegłego patomorfologa,

14. Kopia dokumentacji medycznej z (...) Szpitala (...),

15. Informacja od (...) Spółka z o.o.,

16. Informacja z Z.,

17. Opinia biegłego z zakresu akupunktury,

18. Załącznik nr 1 – dokumentacja medyczna dot. A. Instytut (...),

19. Załącznik nr 2 i 4 - dokumentacja medyczna dot. A. M. Szpital (...) w R.,

20. Załącznik nr 3 dokumentacja z (...) Pogotowia (...).

1. k. 115, 172v-173v,

2. k. 24-30, 107-108, 173v-175, 234v-235,

3. k. 49-50, 194v-195v,

4. k. 45, 193v-194v, 217v-218,

5. k. 126, 211v-212v,

6. k. 212v-213v,

7. k. 214-215,

8. k. 257v-258,

9. k. 218v,

10. k. 93, 196-197,

11. k. 82-87,

12. k. 133-136,

13. k. 243v-246,

14. k. 180-181,

15. k. 182,

16. k. 189,

17. k. 277-279v.

4. V. M. ma 62 lata. Posiada wykształcenie wyższe, z zawodu magister (...). Jest zamężna, posiada dwoje dorosłych dzieci, nie ma nikogo na utrzymaniu. Jest emerytką, prowadzi ponadto działalność gospodarczą, osiągając dochód w wysokości około 3500 złotych miesięcznie. Nie posiada majątku. Nie była leczona psychiatrycznie. Nie była uprzednio karana.

1. Oświadczenie,

2. Dane o karalności.

1. k. 113-114, 172,

2. k. 137.

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1-3

1. Częściowo wyjaśnienia V. M..

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie, w jakim potwierdziła okoliczności bezsporne, znajdujące odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. V. M. potwierdziła fakt przeprowadzenia zabiegu akupunktury na pokrzywdzonej w dniu 21 września 2020 roku, w którym uczestniczył także jej mąż R. M.. Oskarżona przyznała także, iż po paru godzinach od zabiegu pokrzywdzona zgłosiła telefonicznie, iż źle się czuje.

1-3

1. Zeznania D. A..

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego zeznania pokrzywdzonej zasługują na obdarzenie ich wiarygodnością. D. A. w sposób spójny i logiczny opisała okoliczności przebiegu zabiegu akupunktury w dniu 21 września 2020 roku oraz dolegliwości, jakie się pojawiły tuż po nim. Z treści jej depozycji wynika jednoznacznie, iż przed tym zabiegiem nie leczyła się na choroby płuc, jak również nie odczuwała żadnych dolegliwości ze strony płuc. Pokrzywdzona zaprzeczyła też, była miała doznać jakiegoś urazu 2 czy 3 miesiące wcześniej, co znajduje potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym w informacji uzyskanej ze (...) Spółka z o.o., gdzie zatrudniona jest D. A., z której wynika, iż pokrzywdzona nie zwalniała się z pracy w 2020 roku przed dniem 21 września 2020 roku z powodu złego samopoczucia, a ponadto w roku 2020 nie było żadnego wypadku w pracy z jej udziałem ani też nie doznała ona urazu przy pracy (k. 182).

Na marginesie należy wskazać, iż okoliczność, że w zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa nie zawarto informacji o iniekcji igłą żółtym płynem nie może automatycznie prowadzić do konkluzji, iż do takiego zdarzenia nie doszło. D. A. w sposób logiczny wyjaśniła, iż pismo to sporządził jej pełnomocnik i nie zapoznawała się z jego treścią. Z jej zeznań wynika jednak kategorycznie, iż iniekcja ta miała miejsce. Należy zauważyć, iż pokrzywdzona już w swoich pierwszych zeznaniach potwierdziła ten fakt i szczegółowo go opisała. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia tej informacji. D. A. jest osobą obcą, nie ma żadnego motywu w bezpodstawnym pomawianiu oskarżonej bądź w przedstawianiu faktów w sposób odmienny, niż miały one w rzeczywistości przebieg. Sąd nie dopatrzył się w jej relacji znamion konfabulacji, czy dyskwalifikujących je rozbieżności. Treść jej zeznań koresponduje z pozostałym, miarodajnym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Tym samym Sąd przyjął jej zeznania za podstawę ustaleń faktycznych na gruncie niniejszej sprawy.

1-3

1. Zeznania U. C. (1).

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, nie znajdując podstaw do ich zakwestionowania. U. C. (1) jest siostrą pokrzywdzonej. W swoich zeznaniach zrelacjonowała to co, jest jej wiadome w sprawie na temat okoliczności zdarzenia z dnia 21 września 2020 roku. Jej depozycje były logiczne, spójne i konsekwentne. Z ich treści wynika jednoznacznie, iż pokrzywdzona poinformowała ją, że była na zabiegu akupunktury i po tym zabiegu źle się poczuła. Zaprzeczyła, by D. A. uskarżała się wcześniej na jakiekolwiek dolegliwości dotyczące układu oddechowego bądź by ją informowała, że uległa jakiemuś wypadkowi czy urazowi. U. C. (1) zeznawała w sposób wyważony, powoływała się tylko na znane jej fakty, nie starała się bezpodstawnie obciążać oskarżonej, która jest dla niej osobą obcą. Zeznania świadka znajdują ponadto oparcie w pozostałych, miarodajnych dowodach zgromadzonych w sprawie oraz przyczyniły się do weryfikacji wersji zdarzeń prezentowanej przez pokrzywdzoną.

1-3

1. Zeznania B. N.,

2. Zeznania R. J.,

3. Zeznania W. P.,

4. Zeznania W. G.,

5. Zeznania A. C.,

6. Zeznania N. K.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków albowiem w ocenie Sądu cechuje je obiektywizm i rzeczowość. B. N., R. J., W. P., W. G., A. C. i N. K. są lekarzami. Są oni osobami obcymi, okoliczności sprawy są im znane z racji wykonywanego zawodu. Nie mają żadnych podstaw, by bezpodstawnie obciążać oskarżoną. Ich zeznania nie były tendencyjne ani nie budziły wątpliwości Sądu. Nie mają żadnego interesu w rozstrzygnięciu niniejszej sprawy. Powoływali się tylko na te fakty, które znali. Ich depozycje korelują ponadto ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, uznanym przez Sąd za wiarygodny. Sąd nie dopatrzył się w ich zeznaniach dyskwalifikujących je rozbieżności.

B. N., która bazowała na dokumentacji lekarskiej pokrzywdzonej na pytanie, czy doznane przez D. A. dolegliwości zdrowotne mogły nastąpić na skutek zabiegu akupunktury zeznała, że „nie można tego wykluczyć” (k. 45). Sąd wziął pod uwagę, iż świadek dodała, iż „chora podawała przy przyjęciu do szpitala że miała w przeszłości uraz w pracy 2-3 miesiące przed przyjęciem do oddziału”, jednakże jest to okoliczność, która została podważona przez pokrzywdzoną.

R. J., który był lekarzem prowadzącym pokrzywdzonej wprost zeznał, iż „biorąc pod uwagę wykonany zabieg akupunktury okolic nadobojczykowych należy uznać bezpośredni związek przyczynowo skutkowy pomiędzy nakłuciem obu okolic nadobojczykowych, a krwiakiem i odmą w lewej jamie opłucnowej i odmą w prawej jamie opłucnowej” (k. 126). W toku postępowania sądowego potwierdził te zeznania, wskazując m.in., iż nie miał żadnych wątpliwości, że ten zabieg akupunktury należy łączyć z ujawnionymi objawami u pacjentki (k. 212).

W. P. zeznał m.in., iż „okolica nadobojczykowa jest problematyczna, bo jest dużo nerwów, naczyń, łatwo wywołać odmę opłucnową, zwłaszcza, że jest tam bardzo płytko, to znaczy na tyle płytko, że nawet dość krótką igłą można by dosięgnąć płuca, nawet 1 cm, 1.5 cm (…) uważam, że nakłucia w tym miejscu nadobojczykowym hipotetycznie mogły wywołać odmę opłucnową. Pojawienie się skutków jest zmienne. Objawy mogą się pojawić już po kilku godzinach (…). Z zeznań świadka wynika ponadto, iż okoliczność czy igła jest pełna czy pusta ma drugorzędne znaczenie. Jak zeznał, „jeżeli nawet jak jest pełna igła to nakłucie też powoduje uraz. Samo nakłucie może spowodować odmę, również taki uraz, jaki stwierdzono u pacjentki” (k. 213).

W. G. miał jako pierwszy kontakt z pokrzywdzoną po tym, jak została przywieziona do szpitala. W swoich zeznaniach wskazał m.in. „w wywiadzie pani nie zgłaszała żadnego urazu, dlatego trafiła na pulmonologię (…) Odma samoistna u pacjenta, który nie pali, nie gra na instrumentach dętych jest mało prawdopodobna. Stąd informacja o akupunkturze mogła potwierdzać tą wtórną przyczynę powstania odmy” (k. 214v).

A. C. zeznał m.in., iż „dopiero pod dłuższej rozmowie pacjentka powiedziała, że właśnie po powrocie do domu z tej akupunktury poczuła ból, poczuła się źle. Pogotowie było wezwane po jakimś czasie. Później jak ją dopytywałem to mówiła, że miała wbijane te igły również w obrębie klatki piersiowej. Nie pamiętam teraz gdzie dokładnie (...) Ja uważałem i nadal tak uważam, że objawy które miała ta kobieta były właśnie skutkiem przejścia tego zabiegu akupunktury. Jeżeli chodzi o ten nietypowy obraz radiologiczny to chodziło o to, że po jednej stronie było widać duży płyn, co mogło sugerować odmę, a po drugiej stronie już była odma. Odma obustronna jest skrajnie rzadka zwłaszcza u młodych, zdrowych pacjentów. Dlatego to było takie nietypowe. Potem się okazało, że po jednej stronie to nie była odma tylko krwiak, ale i tak było to nietypowe (…) Nie przypominam sobie, żeby ta kobieta mówiła o wypadku w pracy, wykluczyła fakt uderzenia, czy upadku w pracy. (k. 257v-258).

N. K. zeznała, iż „pamiętam, że zastanawialiśmy się nad przyczyną takich zmian obustronnych, bo występują bardzo rzadko i najczęściej wiązane są z urazem. Zmiany były rozległe obustronne, ale udzielając informacji siostra pacjentki opisała cały przebieg dnia i wspomniała o tej akupunkturze, o żadnych możliwych urazach nie mówiła. Nie podała szczegółów” (k. 218v).

1-3

1. Częściowo zeznania R. M..

Sąd uwzględnił zeznania świadka jedynie w zakresie, w jakim potwierdził okoliczności bezsporne, znajdujące odzwierciedlenie w pozostałych miarodajnych dowodach zgromadzonych w sprawie, a odnoszące się w szczególności do faktu przeprowadzenia przez oskarżoną zabiegu akupunktury na pokrzywdzonej w dniu 21 września 2020 roku. R. M. w toku rozprawy przyznał także, iż zabieg ten był częściowo wykonywany przez niego.

1-3

1. Opinia biegłego patomorfologa,

2. Uzupełniająca opinia biegłego patomorfologa,

3. Ustna opinia biegłego patomorfologa.

Sąd uznał za w pełni miarodajne opinie biegłego patomorfologa, w tym opinię ustną wydane w niniejszej sprawie. Z opinii biegłego bezspornie wynika, iż obrażenia, jakich doznała pokrzywdzona stanowiły chorobę realnie zagrażającą życiu. Jednoznacznie potwierdzono związek przyczynowy między ich zaistnieniem, a zabiegiem akupunktury, w szczególności nakłuwaniem okolicy nadobojczykowej. Wykluczono natomiast, by obrażenia te mogły być wynikiem jakiegoś wcześniejszego urazu. Opinie spełniają wymogi określone w art. 200§2 k.p.k., zostały sporządzone przez specjalistę w swej dziedzinie, w granicach jego kompetencji, w sposób rzetelny i wyczerpujący. Cechują się jasnością i spójnością, brak w nich wewnętrznych sprzeczności. Wyprowadzone na tej podstawie wnioski końcowe są kategoryczne i jednoznaczne, w konsekwencji Sąd w pełni je podzielił.

1-3

1. Opinia biegłego z zakresu akupunktury.

Sąd uwzględnił dowód w postaci opinii biegłego z zakresu akupunktury. Opinię biegłego Sąd ocenił jako rzetelną i sporządzoną przez osobę posiadającą wiadomości specjalne w przedmiocie niezbędnym do wydania opinii w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy. Sąd zważył, iż opinia ta nie ma kategorycznego charakteru. Biegły jednak nie wykluczył, iż w wyniku akupunktury mogło dojść do powstania odmy, wskazując, iż mogło dojść do jej wystąpienia w przypadku, gdy zostały nakłute punkty wskazane przez pokrzywdzoną (przy wykonaniu iniekcji z żółtego płynu w okolice nadobojczykową). Nadto biegły wskazał, iż zdarza się przy wykonywaniu akupunktury dokonywać iniekcji, co stoi w sprzeczności z twierdzeniami oskarżonej, iż tego rodzaju nakłóć się nie wykonuje.

1-4

Dowody dokumentarne.

Za wiarygodne należało również uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione osoby oraz organy w ramach przysługujących im uprawnień w sposób rzetelny i fachowy, a także korespondują ze sobą, tworząc wspólną całość stanu faktycznego. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności. Sąd nie znalazł zatem żadnych podstaw dla umniejszenia ich wartości dowodowej.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1-3

1. Częściowo wyjaśnienia V. M..

Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonej, w zakresie w jakim nie przyznała się do zarzucanego jej czynu i starała się umniejszyć swoją winę, prezentując korzystną dla siebie wersję zdarzeń. Linia obrony oskarżonej opierała się zasadniczo na kwestionowaniu związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy wykonanym przez nią zabiegiem akupunktury a obrażeniami, których doznała pokrzywdzona. Tego rodzaju twierdzenia nie wytrzymują jednak konfrontacji z obiektywnymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, w szczególności z opiniami biegłego patomorfologa czy zeznaniami przesłuchanych w sprawie lekarzy. V. M. zaprzeczała ponadto, by miała wykonywać u pokrzywdzonej zastrzyk w okolice nadobojczykowe, co z kolei stoi w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej, które były kategoryczne i jednoznaczne w swym wydźwięku.

W świetle powyższego, w ocenie Sądu, wyjaśnienia oskarżonej negującej swoje sprawstwo zostały złożone wyłącznie na użytek niniejszego postępowania, celem stworzenia jak najkorzystniejszej dla niego sytuacji procesowej. Oskarżona doskonale zdawała sobie sprawę z grożącej odpowiedzialności karnej za postępowanie, którego się dopuściła i dlatego w składanych wyjaśnieniach starała się udowodnić brak winy ze swojej strony. Sąd ocenił te wyjaśnienia jako wyraz przyjętej przez nią linii obrony, zmierzającej do zminimalizowania bądź uniknięcia grożącej jej odpowiedzialności karnej za własne zachowanie. Nie znajdują one jednak oparcia w pozostałym wiarygodnym materiale dowodowym, który stał się podstawą prawidłowych ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

1-3

1. Częściowo zeznania R. M..

Sąd nie uwzględnił zeznań świadka w zakresie, w jakim były tendencyjne, wewnętrznie niespójne i sprzeczne z pozostałym obiektywnym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. R. M. prezentował zasadniczo wersję zdarzeń wpisującą się w linię obrony przyjętą przez oskarżoną, której Sąd nie dał wiary. Nie ulega wątpliwości, iż świadek jako mąż oskarżonej ma interes w konkretnym rozstrzygnięciu niniejszej sprawy i w zeznawaniu na korzyść swojej żony. Do jego zeznań należy zatem podchodzić z ostrożnością. Należy także zauważyć, iż w toku postępowania przygotowawczego R. M. zeznał, iż nie uczestniczył bezpośrednio w przedmiotowym zabiegu akupunktury (k. 93), co jest nie tylko sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej czy oskarżonej, ale również depozycjami, które on sam złożył przed Sądem, gdzie przyznał, iż „odnośnie zabiegu, który miała wykonywany w naszym gabinecie pokrzywdzona, to wykonywała go żona, ale też częściowo ja” (k. 196).

1-3

1. Zeznania J. S..

J. S. jest lekarzem, który zbierał wywiad od pokrzywdzonej. W swoich zeznaniach wskazał, iż z tego co pamięta „na moje pytanie, czy doszło do jakiegoś urazu w pracy, pacjentka powiedziała, że była taka sytuacja, kiedy się uderzyła i mówiła, że to było kilka tygodni temu, przed przyjęciem do szpitala” (k. 218). Należy jednak zauważyć, iż pokrzywdzona zaprzeczyła, by miało dojść do takiego urazu, jak również by miała o tym wspominać lekarzowi. Ponadto z informacji uzyskanej ze (...) Spółka z o.o., gdzie zatrudniona jest D. A., wynika, iż pokrzywdzona nie zwalniała się z pracy w 2020 roku przed dniem 21 września 2020 roku z powodu złego samopoczucia, a ponadto w roku 2020 nie było żadnego wypadku w pracy z jej udziałem ani też nie doznała ona urazu przy pracy (k. 182). Pozostali lekarze przesłuchani w sprawie nie wskazywali, by pokrzywdzona mówiła im o jakimś wypadku. Z kolei B. N., która wspomniała o tej okoliczności, opierała się jedynie na informacjach zawartych w dokumentacji lekarskiej pokrzywdzonej. Sąd tym samym uznał zeznania J. S. za niemiarodajne. Biegły O. również wykluczył wcześniejszy uraz choćby z uwagi na ilość wydrenowanej od pokrzywdzonej krwi.

1-3

1. Zeznania M. W.,

2. Zeznania A. G. (1),

3. Zeznania U. C. (2).

M. W. i A. G. (2) są ratownikami medycznymi, z kolei U. C. (2) jest lekarzem. Z treści ich depozycji wynika, iż nie kojarzą pokrzywdzonej ani okoliczności dotyczących zdarzenia z dnia 21 września 2020 roku. Zeznania świadków nie miały zatem znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych na gruncie niniejszej sprawy.

1-3

1. Wywiad osobowy.

Sąd uznał za niemiarodajny dowód w postaci wywiadu osobowego, który rzekomo miał dotyczyć pokrzywdzonej. Należy podkreślić, iż dokument ten nie zawiera danych osobowych D. A., został jedynie opatrzony dopiskiem „Pani z Marketu”. D. A. zaprzeczyła, by wywiad ten odnosił się do jej osoby, wskazując, iż nie pracuje w markecie i jej praca nie polega na dźwiganiu ciężarów w markecie, a w wywiadzie tym jedyna informacja, która się zgadzała to fakt dolegliwości w postaci bólów głowy.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

V. M.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Czyn zabroniony określony w art. 160§1 k.k. polega na narażeniu człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Znamiona przestępstwa, zostaną zrealizowane w razie "naruszenia przez sprawcę opartych na naszej wiedzy i doświadczeniu reguł postępowania w stosunku do drugiego człowieka, reguł wykształconych dla określenia tolerowanego, ze względu na wagę podejmowanych czynności, stopnia zagrożenia. Sprawca musi naruszyć tę regułę postępowania, która chroni bezpieczeństwo życia lub zdrowia ludzkiego przed zagrożeniem na tej drodze, na której sprawca je w rzeczywistości sprowadził" (tenże, w: Zoll (red.), Kodeks karny, t. 2, 2006, s. 379). Przestępstwo może być popełnione przez działanie, jak też przez zaniechanie, np. pozostawienie małego dziecka przy otwartym oknie na wysokości lub w pobliżu niezabezpieczonej studni (zob. wyr. SA w Krakowie z 7 września 2005 r., II AKa 162/05, KZS 2005, Nr 10, poz. 26). Sąd Najwyższy wymienił trzy sposoby narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu: przez sprowadzenie zagrożenia, jego znaczące zwiększenie, a w wypadku gwaranta nienastąpienia skutku przy przestępstwach z zaniechania - przez niespowodowanie jego ustąpienia albo zmniejszenia (zob. wyr. SN z 14 lipca 2011 r., III KK 77/11, OSNKW 2011, Nr 10, poz. 94; wyr. SN z 14 lipca 2014 r., III KK 77/11, L.).

Niebezpieczeństwo dla życia albo zdrowia drugiego człowieka będące skutkiem zachowania sprawcy to pewien obiektywnie istniejący układ rzeczy i zjawisk o charakterze dynamicznym, który łączy się z dużym prawdopodobieństwem wystąpienia określonych, ujemnych następstw dla chronionych dóbr (por. M. Cieślak, Pojęcie niebezpieczeństwa w prawie karnym, ZNUJ 1955/1, s. 154-160; T. Hanausek, Uwagi o naturze niebezpieczeństwa jako zjawiska obiektywnego i dynamicznego (w:) Zagadnienia prawa karnego i teorii prawa, red. M. Cieślak, Warszawa 1959, s. 69-80; W. Wolter, Nauka o przestępstwie, Warszawa 1973, s. 31; A. Zoll (w:) Kodeks karny. Część szczególna, t. 2, Komentarz do art. 117-211a, red. W. Wróbel, A. Zoll, 2017, s. 412). Dla bytu przestępstwa z art. 160 k.k. niezbędne jest, aby niebezpieczeństwo miało charakter bezpośredni, tj. aby groziło w danej chwili lub by było nieco odległe w czasie, ale nieuchronnie zbliżało się i realnie zagrażało określonemu dobru prawnym (por. w tym względzie postanowienie SN z 26 stycznia 2016 r., V KK 342/15, LEX nr 1977834, oraz wyrok SA w Katowicach z 10 sierpnia 2017 r., II AKa 307/17, LEX nr 2420917). Jest to zatem niebezpieczeństwo konkretne, stwarzające realną groźbę utraty życia albo doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu przez określoną osobę (tak K. Buchała, Przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji drogowej, Warszawa 1973, s. 73).

W §2 tego przepisu ustawodawca wprowadził typ kwalifikowany. O wyższej karalności decyduje to, że na sprawcy ciąży szczególny prawny obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo. Zakres obowiązków ciążących na gwarancie (art. 160§2 k.k.) musi być definiowany w odniesieniu do tego momentu czasowego, w którym on działa, na podstawie wtedy dostępnych mu informacji o okolicznościach stanu faktycznego. W odniesieniu do tego momentu powinny być formułowane wnioski co do zakresu realizacji tychże obowiązków i niebezpieczeństw, które mogą wynikać z ich zaniechania (postanowienie SN z 19 stycznia 2011 r., IV KK 356/10, OSNKW 2011/2, poz. 18).

Stronę podmiotową przestępstw określonych w art. 160§1 (typ podstawowy) oraz art. 160§2 (typ kwalifikowany) charakteryzuje znamię umyślności w obu jej postaciach. Przestępstwa te mogą być bowiem popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i w zamiarze ewentualnym. Oznacza to, że – na płaszczyźnie intelektualnej – sprawca obejmować musi swoją świadomością możliwość narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a jednocześnie – już na płaszczyźnie wolicjonalnej – musi tego chcieć albo, przewidując możliwość narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo, na to się godzić.

Zachowanie sprawcze przestępstwa określone w art. 156§1 k.k. polega na spowodowaniu ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Jest to przestępstwo materialne. Pomiędzy zachowaniem sprawcy, które może przybrać postać działania lub zaniechania, a jednym ze skutków określonych w art. 156§1 k.k. musi istnieć związek przyczynowy. Nie jest konieczne, aby zachowanie sprawcy było jedyną przyczyną wystąpienia skutku.

2. Pojęcie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Ciężki uszczerbek na zdrowiu obejmuje spowodowanie: 1) pozbawienia człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia (art. 156§1 pkt 1 KK); 2) innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej lub znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie, trwałego istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała (art. 156§1 pkt 2 KK);

Chorobą realnie zagrażającą życiu jest taki stan, który przejawia się poważnymi zaburzeniami podstawowych czynności układów narządów, np. ośrodkowego układu nerwowego, układu oddechowego lub układu krążenia, z powodu których te czynności w każdej chwili mogą ustać, skutkując śmiercią człowieka. W post. z 21.4.2005 r. (IV KO 19/05, OSNwSK 2005, Nr 1, poz. 824) SN przedstawił następujący pogląd: "Każda choroba realnie zagrażająca życiu, niezależnie od czasu jej trwania, musi być uznana za ciężki uszczerbek na zdrowiu, ponieważ jest najdalej idącym – w porównaniu z innymi, zamieszczonymi w katalogu postaciami takiego uszczerbku – skutkiem działania sprawcy, odzwierciedlającym intensywność i efektywność bezpośredniego i umyślnego charakteru tego działania. Realność zagrożenia utratą życia nie zależy w żaden prosty sposób od czasu występowania takiego stanu – zawsze natomiast charakteryzuje znaczny stopień szkodliwości działania sprawcy powodującego chorobę, w której przebiegu w każdej chwili dojść może do zgonu ofiary przestępstwa. Nie ma więc racjonalnych podstaw do różnicowania odpowiedzialności karnej według niezależnego od sprawcy kryterium długości czasu stanu zagrożenia dla życia lub skuteczności działań ratujących życie – w sytuacji, w której o takiej samej odpowiedzialności karnej (na podstawie art. 156§1 KK) decydować powinien taki sam stopień szkodliwości czynu, odzwierciedlający przedmiotowe i podmiotowe okoliczności świadomego i zależnego od sprawcy zachowania zmierzającego do nastąpienia skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu".

Spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu może być popełnione zarówno umyślnie (art. 156 §1 k.k.), jak i nieumyślnie (art. 156§2 k.k.).

W świetle art. 11§2 kk jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Właściwy zbieg przepisów ustawy zachodzi wówczas, gdy sprawca swoim zachowaniem realizuje jednocześnie znamiona kilku przepisów, z których żaden wzięty z osobna nie wyczerpuje całej określonej znamionami zawartości kryminalnej konkretnego czynu, i dopiero wszystkie przepisy razem wzięte obejmują całość stanu faktycznego, oddając w pełni stopień karygodności przestępnego zachowania sprawcy (zob. wyrok SN z 22.11.1994 r., II KRN 227/94, OSNKW 1995/1–2, poz. 5).

W świetle powyższych rozważań oraz analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wina i sprawstwo oskarżonej w zakresie zarzucanego jej czynu nie budzi żadnych wątpliwości. V. M. zrealizowała znamiona przestępstwa, kwalifikowanego z art. 160§2 k.k. w zb. z art. 156§2 k.k. w zb. z art. 156§1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k., bowiem w dniu 21 września 2020r., w R., naraziła D. A. na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, będąc zobowiązaną do opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo i spowodowała nieumyślnie u pokrzywdzonej chorobę realnie zagrażającą życiu w ten sposób, że wykonała w Centrum Holistycznym (...) zabieg akupunktury, który skutkował obrażeniami ciała w postaci obustronnej odmy opłucnowej, krwawienia do lewej jamy opłucnowej, zrostów płuca lewego ze ścianą opłucnej ściennej.

Nie ulega wątpliwości, iż nad V. M., jako osobą, która przeprowadzała przedmiotowy zabieg w prowadzonym przez nią Centrum Holistycznym (...), ciążył obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo, a w tym przypadku – pokrzywdzoną D. A., która poddała się temu zabiegowi. Zebrane w sprawie dowody wykazały w sposób jednoznaczny związek przyczyno-skutkowy pomiędzy przeprowadzonym przez oskarżoną w dniu 21 września 2020 roku zabiegiem akupunktury, a obrażeniami, jakich doznała pokrzywdzona, które stanowiły chorobę realnie zagrażającą życiu. Wykluczono natomiast, by obrażenia te mogły być wynikiem jakiegoś wcześniejszego urazu. Jak wynika z miarodajnej i jednoznacznej opinii biegłego patomorfologa, obustronna odma opłucnowa oraz krwotok do lewej jamy opłucnowej powstały skutkiem urazu mechanicznego w szerokim tego słowa znaczeniu. Takim urazem może być np. silny uraz zgnieceniowy np. potrącenie przez samochód, upadek z dużej wysokości. Jednak przy takim mechanizmie odma nie jest jedynym uszkodzeniem, towarzyszą mu inne obrażenia zarówno na ciele/podbiegnięcia krwawe, otarcia, rany/jak i wewnętrzne/stłuczenie płuc, złamanie żeber. Takich obrażeń nie stwierdzono, co wyklucza taki mechanizm ich powstania. Ponadto w opinii ustnej biegły wskazał, iż według jego opinii pacjentka przez 2-3 miesiące nie mogłaby chodzić z taką odmą, a ilość wydrenowanej krwi również wyklucza wcześniejszy uraz. Należy zauważyć, iż poza zeznaniami J. S., które Sąd uznał za niemiarodajne, nie ma żadnych dowodów, które by potwierdzały, że pokrzywdzona przed zabiegiem akupunktury doznała jakiegokolwiek urazu bądź wypadku. Pozostali lekarze przesłuchani w sprawie nie wskazywali, by pokrzywdzona mówiła im o jakimś wypadku. Z kolei B. N., która wspomniała o tej okoliczności, opierała się jedynie na informacjach zawartych w dokumentacji lekarskiej pokrzywdzonej, uległa więc sugestii. D. A. przed zabiegiem akupunktury nie leczyła się ponadto na choroby płuc, jak również nie odczuwała żadnych dolegliwości ze strony płuc. Na bezpośredni związek pomiędzy przeprowadzonym zabiegiem akupunktury, a obrażeniami, jakich doznała pokrzywdzona jednoznacznie wskazywali także lekarze – (...), który zeznał, iż nie miał żadnych wątpliwości, że ten zabieg akupunktury należy łączyć z ujawnionymi objawami u pacjentki (k. 212), czy A. C., który zeznał, iż uważa, że objawy które miała ta kobieta były właśnie skutkiem przejścia tego zabiegu akupunktury (k. 258). Pozostali lekarze nie wykluczyli istnienia takiego związku.

W sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność czynu oskarżonej, albo jej winę. W momencie podejmowania zarzucanego oskarżonej działania przestępnego była ona osobą dorosłą i w pełni poczytalną. Oskarżona była zdolna do rozpoznania bezprawności swojego czynu, znajdowała się w sytuacji, która nie wykluczała możliwości dania posłuchu normie prawnej. Znajdowała się ona w normalnej sytuacji motywacyjnej, zatem można było od niej wymagać zachowań zgodnych z prawem.

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

V. M.

I

I

Sąd wymierzając oskarżonej karę kierował się dyrektywami sędziowskiego wymiaru sprawiedliwości wynikającymi z treści art. 53§1 i 2 k.k. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, iż karą sprawiedliwą, współmierną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonej będzie kara 1 roku pozbawienia wolności.

Należy zasygnalizować, iż Sąd zastosował przy tym przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynu, kierując się dyrektywą wyrażoną w art. 4§1 k.k., która nakazuje stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Czyn popełniony przez oskarżoną jest czynem zabronionym, szkodliwym społecznie, bezprawnym i karalnym. Sąd nie znalazł okoliczności wyłączających winę oskarżonej. Jest ona osobą pełnoletnią i poczytalną. Miała możliwość rozpoznania bezprawności czynu i owej bezprawności była świadoma. Dokonując czynu działała w normalnej sytuacji motywacyjnej, Sąd wykluczył możliwość zaistnienia któregoś z kontratypów. Oskarżona miała możliwość zachowania się w zgodzie z normą prawną, a nie uczyniła tego.

Wymierzając karę Sąd nie tracił z pola widzenia okoliczności wpływających na jej wymiar. Do okoliczności obciążających zaliczono lekceważący stosunek do obowiązujących przepisów, znaczną szkodliwość społeczną czynu. Oskarżona swoim zachowaniem godziła w dobro chronione prawem w postaci życia i zdrowia człowieka, narażając pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, będąc zobowiązaną do opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo i spowodowała nieumyślnie u pokrzywdzonej chorobę realnie zagrażającą życiu. Okolicznością łagodzącą była natomiast uprzednia niekaralność oskarżonej.

W świetle powyższego, zdaniem Sądu, orzeczona wobec oskarżonej kara pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia oskarżonej, powinna uświadomić jej sens odpowiedzialności za popełnienie przestępstw oraz powinna powstrzymać ją od ponownego ich popełniania. Wymierzona kara w pełni zrealizuje wobec oskarżonej funkcję wychowawczą i represyjną, a jednocześnie stanowić będzie wystarczające ostrzeżenie na przyszłość. Ponadto jest sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym, spełniając tym samym wymogi prewencji generalnej, bowiem stanowi zasłużoną dolegliwość, jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną dóbr. Tak ukształtowana kara da z pewnością wyraz zdecydowanego braku społecznej akceptacji dla tego typu działań.

V. M.

II

I

Sąd uznał, że w stosunku do oskarżonej istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna wyrażająca się w przekonaniu, że nie popełni ponownie przestępstwa i będzie przestrzegać porządku prawnego. O pozytywnej prognozie, uzasadniającej zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności decyduje bowiem całościowa ocena przesłanek wskazanych w art. 69§2 k.k.

Zdaniem Sądu wzgląd na prewencję indywidualną, a więc dążenie do zapobieżenia popełnieniu przez oskarżoną przestępstw w przyszłości, nie wymagał orzekania wobec niej bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Należy zauważyć, iż oskarżona nie była dotychczas karana sądownie, prowadzi ustabilizowany tryb życia, a Sąd w trakcie postępowania nie pozyskał informacji o naruszeniu przez nią porządku prawnego, co wskazuje że w pełni uzasadnione jest oczekiwanie, iż oskarżona nie wejdzie więcej w konflikt z prawem. Dlatego też Sąd uznał, iż cel w postaci oddziaływania korygującego na zachowanie oskarżonej może zostać osiągnięty w warunkach wolnościowych, poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem.

Zdaniem Sądu możliwość zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności, w sytuacji gdy oskarżona nie zweryfikuje swego postępowania pod kątem przestrzegania porządku prawnego, odniesie pożądany skutek prewencyjny i skłoni ją do refleksji nad swoim nagannym zachowaniem, realizując tym samym cele kary w zakresie prewencji indywidualnej. W opinii Sądu, wymierzona oskarżonej kara spełni wobec niej cele wychowawcze i zapobiegawcze, nawet jeżeli jej wykonanie zostało zawieszone warunkowo. Już samo zdarzenie, postępowanie przed Sądem będzie dla niej dostateczną przestrogą na przyszłość, wdrażając ją do bezwzględnego poszanowania norm prawa i zasad współżycia społecznego. Również realna możliwość wykonania kary w sytuacji ponownego wejścia w konflikt z prawem stanowić będzie dla niej motywację do przestrzegania porządku prawnego. W związku z tak postawioną prognozą Sąd na mocy art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił, ustalając okres 3 lat próby. W ocenie Sądu jest to odpowiedni czas, w trakcie którego zachowanie oskarżonej powinno być poddane kontroli w ramach probacji. Wyznaczony okres próby pozwoli na weryfikację postawy sprawczyni, w tym ustalenie czy wdrożyła się w przestrzeganie przepisów prawa i zasad współżycia społecznego i czy zastosowane wobec niej w niniejszej sprawie dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary było słuszne.

V. M.

III

I

Sąd na podstawie art. 41§2 k.k. w zw. z art. 43§1 k.k. orzekł wobec oskarżonej zakaz prowadzenia działalności gospodarczej w postaci Centrum Holistycznego (...) przez okres 3 lat.

W związku z zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności orzeczony środek ma stanowić dla oskarżonej bezpośrednią dolegliwość, jednak poza funkcją represyjną orzeczony środek karny ma pełnić również funkcję ochronną, zabezpieczającą i chronić społeczeństwo przed osobami, które popełniły przestępstwo w związku z prowadzeniem określonej działalności i zachodzi obawa, że mogliby w dalszym ciągu zagrażać istotnym dobrom chronionym prawem.

V. M.

IV

I

Sąd na podstawie art. 46§1 k.k. orzekł od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonej D. A. kwotę 5000 złotych jako zadośćuczynienie za doznaną krzywdę.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia, pamiętać należy, że ma ono mieć charakter kompensacyjny, a więc winno przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Sąd zdaje sobie sprawę, iż szkody niemajątkowej nie sposób wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz zadośćuczynienie w orzeczonym zakresie powinno w wystarczającym stopniu łagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonej.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V

Biorąc pod uwagę sytuację majątkową, rodzinną i możliwości zarobkowe oskarżonej, Sąd w oparciu o dyspozycję art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2792,22 zł. tytułem kosztów sądowych, w tym 180 zł. tytułem opłaty.

1.1Podpis

SSO Joanna Dębała-Strzelak