Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2024 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu I Wydział Cywilny

w składzie następującym

Przewodniczący: SSR Dariusz Wieński

Protokolant: sekretarz sądowy Arkadiusz Włoskowicz

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2024 roku w Radomiu

na rozprawie sprawy

z powództwa akf (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko R. S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od akf (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz R. S. kwotę 917 zł (słownie: dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

SSR Dariusz Wieński

Sygn. akt I C 1788/22 upr.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 września 2017 roku (data nadania w urzędzie pocztowym – k. 14) powódka akf (...) spółka akcyjna z siedzibą w W., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego (pełnomocnictwo – k. 5), wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego R. S. kwoty 3.476,99 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 2 lipca 2012 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Wniosła również o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 30 października 2010 roku, pomiędzy nią a pozwanym doszło do zawarcia umowy pożyczki nr (...). Umowa została zawarta w celu sfinansowania zakupu sprzętu kuchennego T. T. 31 nr (...): (...). Oprócz kwoty pożyczki i odsetek kapitałowych pozwany zobowiązany był do uiszczenia opłaty przygotowawczej w kwocie 200 zł. Zgodnie z przedmiotową umową, pozwany miał obowiązek uiszczać co miesiąc ratę po 224,48 zł przez okres 20 miesięcy. W związku z brakiem zapłaty ze strony pozwanego, strona powodowa w dniu 17 lipca 2017 roku wysłała do niego ostateczne wezwanie do zapłaty kwoty 3.476,99 zł, tytułem zaległych należności wynikających z umowy pożyczki nr (...), wyznaczając jednocześnie termin do zapłaty powyższej kwoty. Pozwany nie uregulował zaległości we wskazanym terminie (pozew – k. 2 – 3v.).

Sąd Rejonowy w Radomiu, nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 5 października 2017 roku, w sprawie VII Nc 4476/17, orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty – k. 16).

Pozwany R. S., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego (pełnomocnictwo – k. 31), wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od strony powodowej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany zaprzeczył aby kiedykolwiek, pomiędzy nim a stroną powodową, doszło do zawarcia jakiejkolwiek umowy pożyczki, a w szczególności umowy pożyczki nr (...). Zaprzeczył, by podpis złożony pod przedmiotową umową należał do niego. Zakwestionował również to, by kiedykolwiek zamieszkiwał pod adresem wskazanym w treści tej umowy, podnosząc, że od 6 listopada 2004 roku stale przebywał na terenie Republiki Włoskiej (sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 33 – 35).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. S. od listopada 2004 roku zamieszkuje na terenie Republiki Włoskiej (świadectwo historii zameldowania wraz z uwierzytelnionym tłumaczeniem z języka włoskiego na język polski k. 39 i k. 44).

W dniu 30 października 2010 roku pomiędzy akf (...) spółką akcyjna z siedzibą w W. a osobą posługująca się danymi osobowymi, tj. serią i nr dowodu osobistego (...) oraz nr PESEL (...) R. S., została zawarta umowa pożyczki nr (...) na sfinansowanie zakupu sprzętu kuchennego T. T. 31 nr (...) o wartości 3.935 zł. Na podstawie przedmiotowej umowy pożyczkobiorcy miała zostać udzielona pożyczka w kwocie 4.135 zł, w tym 3.935 zł na zakup ww. sprzętu. Wysokość opłaty przygotowawczej wynosiła 200 zł, zaś łączna wartość opłat – 554,60 zł. Całkowity koszt pożyczki wynosił 5.5460 zł. Pożyczka miała zostać spłacona w dwudziestu ratach miesięcznych w kwotach po 224,48 zł (umowa – k. 9 – 11).

W przedmiotowej umowie, po stronie sprzedawcy wskazano (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W., którą reprezentowała przedstawicielka handlowa M. G.. Po stronie pożyczkobiorcy wskazano R. S. i podpis o treści R. S. został złożony na umowie. W umowie znajduje się wzmianka, że podpis pożyczkodawcy został złożony w obecności przedstawiciela handlowego sprzedawcy, czyli M. G. (umowa – k. 9 -11).

M. G. jest córką R. S. i to właśnie ona w okresie zawarcia przedmiotowej umowy zamieszkiwała pod adresem: R., ul. (...). Już wtedy ojciec i córka nie utrzymywali ze sobą żadnych kontaktów. R. S. nigdy nie udostępniał córce swojego dowodu osobistego ani dany w nim zawartych (zeznania powoda – k. 85v. - 86, płyta z nagraniem z rozprawy – k. 88).

Pismem z dnia 17 lipca 2017 roku akf (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wystosowała do R. S. pismo zatytułowane wezwanie do zapłaty, w którym wezwała ww. do zapłaty kwoty 3.476,99 zł, tytułem zaległości wynikających z umowy pożyczki nr (...), zakreślając termin 7 dni (wezwanie do zapłaty – k. 12; awizowana przesyłka – k. 13 – 13v.).

Podpis znajdujący się na umowie o finasowanie zakupu towarów nr (...) z dnia 30 października 2010 roku o treści (...) nie został nakreślony przez pozwanego R. S. (opinia pisemna biegłej z zakresu kryminalistycznej ekspertyzy pisma i dokumentów M. B. – k. 198 – 212).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dokumentów, opinii biegłej z zakresu kryminalistycznej ekspertyzy pisma i dokumentów M. B., a także zeznań pozwanego R. S..

Zasadnie znaczenie w sprawie miała opinia ww. biegłej, która potwierdziła, że podpis znajdujący się pod umową pożyczki nr (...), na podstawie której strona powodowa dochodzi od pozwanego zapłaty kwoty wskazanej w pozwie, nie został nakreślony przez pozwanego. W świetle wniosków wypływających z opinii biegłego, Sąd uznał więc za wiarygodne zeznania pozwanego co do tego, że nie zawierał on przedmiotowej umowy pożyczki.

Sąd, postanowieniem z dnia 5 października 2023 roku, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 4 kpc, pominął wniosek dowodowy strony powodowej o przesłuchanie świadka M. G., jako niemożliwy do przeprowadzenia z uwagi na niewskazanie adresu zamieszkania/pobytu świadka (k. 124).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko, co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W sprawie niniejszej strona powodowa dochodziła od pozwanego zapłaty kwoty 3.476,99 zł z tytułu umowy pożyczki nr (...) z dnia 30 października 2010 roku.

Powódka, na wykazanie faktu zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki pomiędzy nią a pozwanym, przedłożyła jedynie dokument umowy, w której znajdują się dane pozwanego m.in. takie jak seria i nr dowodu osobistego czy nr PESEL, i na którym to dokumencie po stronie pożyczkobiorcy znajduje się własnoręczny podpis o treści (...). Pozwany zaprzeczył tjednak, aby oświadczenie zawarte w dokumencie umowy, pochodziło od niego. Opinia biegłej z zakresu kryminalistycznej ekspertyzy pisma i dokumentów potwierdziła, że podpis znajdujący się na umowie o finasowanie zakupu towarów nr (...) z dnia 30 października 2010 roku o treści (...) nie został nakreślony przez pozwanego.

Kolejno wskazać należy, że pozwany zakwestionował, by kiedykolwiek zamieszkiwał pod adresem wskazanym w tej umowie, tj. Radom, ul. (...) oraz by pozostawał zatrudniony w firmie Przedsiębiorstwo (...) mającym siedzibę w R. przy ul. (...). Zeznał, że w dacie zawarcia przedmiotowej umowy, stale przebywał na terytorium Republiki Włoskiej, do którego to państwa wyjechał w listopadzie 2004 roku w celach zarobkowych. Na potwierdzenie tych faktów przedłożył świadectwo historii zameldowania wraz z uwierzytelnionym tłumaczeniem z języka włoskiego na język polski (zob. k. 39 i k. 44). Zeznał również, że pod adresem wskazanym w umowie najprawdopodobniej zamieszkiwała jego córka M. G., która, jak ustalił Sąd, w dacie zawarcia umowy była zatrudniona na stanowisku przedstawiciela handlowego w (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. (zob. k. 105). Ta właśnie Spółka została określona w przedmiotowej umowie jako sprzedawca sprzętu kuchennego T. T. 31 nr (...), na sfinansowanie zakupu którego pozwany miał zaciągnąć u powódki pożyczkę. Co do możliwości posłużenia się danymi osobowymi pozwanego przy wypełnianiu formularza umowy pożyczki, za jego zgodą i wiedzą, pozwany stanowczo zaprzeczył temu, by udostępnił córce dowód osobisty, którego seria i numer zostały zamieszczone w przedmiotowej umowie, podkreślając przy tym, że od lat nie utrzymują ze sobą kontaktów. Zaprzeczył również temu, by kiedykolwiek kupował tego rodzaju sprzęt kuchenny dla siebie, czy córki. Zeznał również, że dowód osobisty, którego seria i numer znalazły się w przedmiotowej umowie, nigdy nie został mu skradziony. Dowodu takiego nigdy też nie zgubił i wypmienił go na nowy dopiero kiedy stracił ważność. Porównując charakter pisma osoby, która wypełniła formularz umowy o dane pozwanego z podpisem nakreślonym na dokumencie pod rubryką podpis przedstawiciela handlowego sprzedawcy stwierdzić należy, że najprawdopodobniej zostały nakreślone przez tę samą osobę i najprawdopodobniej była nią M. G.. Nie wiadomo jednak w jaki sposób córka pozwanego weszła w posiadanie takich danych osobowych ojca jak seria i nr dowodu osobistego czy też nr PESEL. Okoliczności te można było rozstrzygnąć przesłuchując M. G. w charakterze świadka. Przeprowadzenie tego dowodu nie było jednak możliwe z uwagi na niewskazanie adresu zamieszkania/pobytu świadka. Wobec tego Sąd uznał za prawdziwe twierdzenia strony pozwanej również co do tego, że nie miał on woli zawarcia przedmiotowej umowy.

Zdaniem Sądu strona powodowa nie dochowała obowiązku udowodnienia faktów, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Podkreślić przy tym trzeba, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę zgłaszającą (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 r., sygn. I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44). Stosownie do treści art. 232 k.p.c. obowiązek wskazania dowodów obciąża przede wszystkim strony, a w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Oznacza to, że ten, kto powołuje się na przysługujące mu prawo, występując z żądaniem obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądania. Chodzi tu o fakty, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wykazujące istnienie prawa.

Zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności jeżeli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 232 k.p.c.) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76). Dopuszczenie dowodu z urzędu jest co do zasady prawem, a nie obowiązkiem sądu. W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów.

Podsumowując, strona powodowa nie udowodniła, że przedmiotowa umowa pożyczki została zawarta przez pozwanego. Wobec tego, roszczenie pozwu oparte na przedmiotowej umowie jest niezasadne, co obligowało Sąd do oddalenia powództwa. Z tych względów Sąd orzekł jak w punkcie I (pierwszym) wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu w punkcie II wyroku Sąd oparł na treści art. 98 § 1 k.p.c., art. 99, art. 108 § 1 k.p.c. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu strona przegrywająca sprawę zwraca przeciwnikowi na jego żądanie niezbędne do celowego dochodzenia praw koszty procesu. Na koszty procesu poniesione przez pozwanego złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 900 zł ustalone w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804) i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa tj. łącznie 917 zł. Sąd dodatkowo na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. orzekł o odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia SR Dariusz Wieński

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełn. strony powodowej

30.09.2024 r. Sędzia SR Dariusz Wieński