Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodnicząca: asesor sądowy Magdalena Mital

Protokolant: Dorota Szymczak

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2024 roku w Radomiu na rozprawie

sprawy z powództwa M. J.

przeciwko Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą
w W.

o zapłatę

I

oddala powództwo,

II

zasądza od powoda M. J. na przez pozwanej Towarzystwo (...)
i (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 687 (sześćset osiemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 1296/22 upr

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym 1 września 2022 roku (data prezentaty) M. J. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...).pl (...) z siedzibą
w S., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata (pełnomocnictwo – k. 8) domagał się zasądzenia od Towarzystwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 1.500 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 lipca 2018 roku do dnia zapłaty. Powód domagał się także zasądzenia zwrotu kosztów procesu według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w ramach prowadzonej przez siebie działalności, polegającej na wynajmie samochodów zastępczych klientów, których samochody uległy unieruchomieniu na skutek kolizji, w dniu 11 maja 2018 roku zawarł z A. Ś. umowę najmu pojazdu zastępczego nr (...), za stawkę dobową
w wysokości 300 złotych netto (369 złotych brutto). Zaznaczył, iż przedmiotem najmu był samochód marki F. (...), którego zwrotu poszkodowany dokonał w dniu 25 maja 2018 roku. Łączny koszt najmu samochodu zastępczego przez okres 15 dni wyniósł 5.535 złotych brutto. Powód wskazał, iż następnie zawarł z poszkodowanym umowę cesji, na mocy której poszkodowany przelał na jego rzecz wierzytelność w postaci odszkodowania należnego mu od pozwanej z tytułu naprawienia szkody, jaką poniósł w związku z koniecznością najmu pojazdu zastępczego. Zaznaczył, iż poinformował pozwaną o dokonanej cesji, a następnie
w dniu 25 maja 2018 roku wystawił fakturę VAT nr (...) za wynajem pojazdu
i przesłał ją do pozwanej. Decyzją z dnia 8 czerwca 2018 roku pozwana jedynie częściowo uznała roszczenie powoda, wypłacając kwotę 2.990 złotych za 13 dni najmu pojazdu przy stawce 186,99 złotych netto (230 złotych brutto) za dobę najmu. Podał, że przed tutejszym Sądem toczyło się postępowanie w sprawie o sygn. akt VII C 1571/21, w którym powód dochodził od pozwanej kwoty 499 złotych tytułem roszczenia częściowego wynikającego
z faktury VAT nr (...). Wskazał, że niniejszym pozwem dochodzi kolejnej części roszczenia wynikającego z ww. faktury w kwocie 1.500 złotych, Podniósł, iż dochodzona dobowa stawka najmu pojazdu na poziomie 300 złotych netto za najem samochodu
z segmentu K jest stawką rynkową dla oferowanej przez niego usługi (pozew – k. 4-7).

Pozwana Towarzystwo (...) spółka akcyjna
z siedzibą w W., reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego (pełnomocnictwo – k. 41), w odpowiedzi na pozew z 21 listopada 2022 roku (data nadania w urzędzie pocztowym – k. 47) wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz
o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Uzasadniając swoje stanowisko strona pozwana zakwestionowała legitymację czynną powoda, a także podniosła zarzut nieudowodnienia roszczenia. Podała, że czas najmu pojazdu zastępczego został niezasadnie wydłużony, zaś zastosowana stawka była zawyżona. Zaprzeczyła by poszkodowany współpracował z pozwaną z toku likwidacji szkody, a także, że pozwane towarzystwo nie miało możliwości zapewnienia poszkodowanemu pojazdu zastępczego o tej samej klasie i walorach, co uszkodzony za stawkę 230 złotych brutto za dobę, bez dodatkowych opłat i kosztów. Nadto podniosła zarzut przedawnienia (odpowiedź na pozew – k. 38-40v).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 maja 2018 roku w trakcie kolizji drogowej doszło do uszkodzenia pojazdu marki O. (...) o nr rejestracyjnym (...) użytkowanego przez A. Ś.. Sprawcą zdarzenia był kierujący pojazdem ubezpieczonym w zakresie OC
w Towarzystwie (...) spółce akcyjnej z siedzibą
w W.. W dniu 11 maja 2018 roku poszkodowany zgłosił szkodę ubezpieczycielowi (okoliczności bezsporne, a ponadto akta szkody na płycie CD – k. 46; zeznania świadka A. Ś. – k. 69-69v).

Poszkodowany A. Ś. na podstawie umowy najmu z dnia 11 maja 2018 roku zawartej z M. J., korzystał z pojazdu zastępczego przez okres 15 dni tj. pojazd został zdany 25 maja 2018 roku. Z tego tytułu wynajmujący M. J. wystawił
w dniu 25 maja 2018 roku fakturę VAT nr (...) na kwotę 5.535 złotych brutto (umowa najmu pojazdu z dnia 11 maja 2018 roku z załącznikami – k. 11-13; protokół zdawczo-odbiorczy – k. 13v; faktura VAT nr (...) – k. 14; akta szkody na płycie CD – k. 46).

Z wynajętego samochodu zastępczego korzystał A. Ś.. Używał go w celu dojazdów do pracy oraz wypełniania obowiązków dnia codziennego. W czasie, gdy wynajmował auto zastępcze nie posiadał innego pojazdu, z którego mógł korzystać (zeznania świadka A. Ś. – k. 69-69v).

W dniu 11 maja 2018 roku A. Ś. zawarł z M. J., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...).pl (...)
z siedzibą w S. umowę cesji wierzytelności, na mocy której przelał swoją wierzytelność względem sprawcy szkody i towarzystwa ubezpieczeń w postaci prawa do odszkodowania za korzystanie z samochodu zastępczego w okresie od dnia powstania szkody komunikacyjnej do dnia zakończenia naprawy samochodu (umowa cesji wierzytelności – k. 15).

W dniu 28 maja 2018 roku M. J., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...).pl (...) z siedzibą w S. przesłał ubezpieczycielowi fakturę VAT nr (...) (wydruk ze strony śledzenia przesyłek –
k. 14v).

Decyzją z dnia 8 czerwca 2018 roku ubezpieczyciel przyznał odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w kwocie 2.990 złotych brutto, uznając 13 dni najmu pojazdu za stawkę dobową w wysokości 230 złotych. W uzasadnieniu podkreślił, iż podczas zgłoszenia szkody proponował poszkodowanemu najem pojazdu zastępczego z wypożyczalni współpracującej
z ubezpieczycielem (decyzja z dnia 8 czerwca 2018 roku – k. 16v-17).

Pismem z dnia 14 czerwca 2018 roku M. J., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...).pl (...) z siedzibą w S. wezwał ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 5.535 złotych – w terminie 7 dni od otrzymania wezwania wraz z należnymi odsetkami (wezwanie do zapłaty – k. 15v; wydruk ze strony śledzenia przesyłek – k.16).

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do zapłaty ubezpieczyciel podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i odmówił wypłaty dalszej kwoty tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego (decyzja z dnia 10 lipca 2018 roku – k. 17v-18).

M. J., nie zgadzając się ze stanowiskiem ubezpieczyciela, zakwestionował powyższą decyzję w piśmie z dnia 1 sierpnia 2018 roku. Ubezpieczyciel ponownie odmówił wypłaty dalszej kwoty tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego (pismo z dnia 29 sierpnia 2018 roku – k. 18v-19; odwołanie z dnia 1 sierpnia 2018 roku – k. 21-21v; wydruk ze strony śledzenia przesyłek – k. 22).

W pozwie z dnia 20 grudnia 2021 roku złożonym do VII Wydziału Cywilnego tut. Sądu powód – M. J. wnosił o zasądzenie na jego rzecz od Towarzystwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 499 złotych wraz
z odsetkami ustawowymi od dnia 5 lipca 2018 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.
W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 11 maja 2018 roku powód zawarł z A. Ś. umowę najmu pojazdu zastępczego nr (...), za stawkę dobową
w wysokości 300 złotych netto (369 złotych brutto). Koszty najmu pojazdu zastępczego wyniosły 5.535 złotych brutto (pozew k. 3-5 akt VII C 1571/21)

Nakazem zapłaty z dnia 10 lutego 2022 roku wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie sygn. akt VII C 1571/21 Sąd Rejonowy w Radomiu orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty – k. 34 akt VII C 1571/21).

Uzasadniony okres naprawy pojazdu obejmował dni od 10 maja 2018 roku do 25 maja 2018 roku, tj. 15 dni kalendarzowych. Stawki odnoszące się do pojazdów klasy samochodu O. (...) w roku 2018 przy okresie najmu wynoszącym 15 dni w grupie wypożyczalni prowadzących wynajem finansowany OC sprawcy wynosiły 117,89 zł do 323,58 zł netto, czyli 145 do 398 zł brutto (opinia biegłego sądowego – k. 79-91).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy niniejszej oraz zeznań świadka A. Ś.. Sąd uwzględnił załączone do akt sprawy dokumenty, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność
w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego nie nasuwa żadnych wątpliwości. Sąd uznał za wiarygodną opinię biegłego W. T.. Opinia w ocenie Sądu wykonana została w sposób rzetelny z uwzględnieniem wiedzy specjalistycznej i zgodnie ze zleceniem Sądu. Opinia ta nie była kwestionowana w trakcie postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powoda w ocenie Sądu nie zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na skutecznie podniesiony zarzut przedawnienia.

Odpowiedzialność pozwanego, jako ubezpieczyciela wynika z zawartej ze sprawcą wypadku umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity – Dz.U. z 2019 roku, poz. 2214 ze zm.), zgodnie z którym z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną
w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

W myśl przytoczonego przepisu, odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń ma charakter pochodny do odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem. Powstaje wówczas, gdy istnieje odpowiedzialność posiadacza pojazdu lub kierującego
na podstawie przepisów prawa cywilnego. Określając zakres odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela należy mieć na uwadze art. 34 ust. 1, art. 35, art. 36 ust. 1 powołanej ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Na gruncie przedmiotowej sprawy powód domagał się naprawienia poniesionej szkody poprzez uiszczenie stosownej sumy pieniężnej tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

W pierwszej kolejności należało się odnieść do zarzutu przedawnienia roszczenia powoda podniesionego przez pozwanego ubezpieczyciela. Roszczenie powoda ma charakter majątkowy i zgodnie z art. 819 § 1 i 2 kc przedawnia się z upływem 3 lat od nastąpienia zdarzenia objętego ubezpieczeniem.

Zgodnie z art. 819 § 4 kc, bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się
na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia.

Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanej w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego w dniu 11 maja 2018 roku. Uwzględniając wynikający z art. 817 § 1 kc trzydziestodniowy termin na przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego, roszczenie
w tym zakresie stało się wymagalne w dniu 11 czerwca 2018 roku. Pozwana dokonała wypłaty powodowi odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego w dniu 8 czerwca 2018 roku i od tej daty na nowo rozpoczął bieg 3-letni termin przedawnienia. Z powyższego wynika, że trzyletni termin przedawnienia z art. 819 § 1 kc upłynąłby z dniem 8 czerwca 2021 roku, ale z uwagi na treści art. 118 zd. 2 kc – upłynął 31 grudnia 2021 roku, a pozew
w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 1 września 2022 roku (data prezentaty), więc po upływie terminu przedawnienia. W następstwie tego Sąd uznał zarzut pozwanej, co do przedawnienia roszczenia powoda w zakresie żądanego odszkodowania za uzasadniony.

Wniesienie powództwa w sprawie o sygn. VII C 1571/21 nie przerwało biegu terminu przedawnienia roszczenia dochodzonego w sprawie niniejszej, bowiem w tamtym postępowaniu strona powodowa ściśle określiła dochodzone roszczenie i tylko w zakresie sformułowanego roszczenia nastąpiło przerwanie biegu terminu przedawnienia.

Stosownie do przepisu z art. 123 § 1 pkt 1 kc bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Wniesienie powództwa jest czynnością przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia o zapłatę. W orzecznictwie wyrażany jest pogląd, że przerwanie biegu przedawnienia następuje co do zasady tylko w granicach żądania będącego przedmiotem procesu. Innymi słowy przerwaniu ulega bieg przedawnienia roszczenia objętego żądaniem i to w takim rozmiarze, jaki został zgłoszony w żądaniu (vide: uchwała 7 Sędziów Sądu Najwyższego – zasada prawna z dnia 29 października 1965 roku w sprawie III PO 15/65, opubl. OSN Nr 6/1966 poz. 89). Jeżeli zatem powód dochodzi pozwem części roszczenia, to wniesienie pozwu nie przerywa biegu przedawnienia co do tej części roszczenia, która nie została nim objęta. W odmiennej sytuacji wierzyciel mógłby w zasadzie w nieskończoność występować przeciwko dłużnikowi z cząstkowymi powództwami, za każdym razem przerywając bieg przedawnienia co do pozostałej części żądania.

Sąd podziela także pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 stycznia 2007 roku w sprawie o sygn. akt III PK 90/06 (LEX nr 396059), że „pozew,
w którym powód nie wystąpił z całym przysługującym mu w stosunku do pozwanego żądaniem (pozew zawierający świadome lub nieświadome ograniczenie żądania), nie przerywa biegu przedawnienia co do tej części roszczenia w znaczeniu materialnoprawnym, która pozostała poza żądaniem tego pozwu. Ryzyko związane z dochodzeniem jedynie części przysługującego powodowi roszczenia obciąża jego samego. Decydując się na dochodzenie roszczenia jedynie w części, wierzyciel musi pamiętać o tym, że wytoczenie powództwa przerywa bieg terminu przedawnienia jedynie w stosunku do tej części wierzytelności, której dochodzi pozwem”.

Wyjątkiem mogą być sytuacje, gdy w toku procesu okazuje się, że żądanie
w pozwie zostało wskazane jako niższe, gdyż powód nie do końca miał od razu świadomość rozmiaru szkody. Wtedy zasadnym byłoby uznanie, że w granicach pierwotnego żądania mieści się roszczenie o np. „odszkodowanie” rozumiane jako naprawienie szkody, która jednak w toku procesu została dookreślona w pieniądzu. Jednakże w przedmiotowej sprawie nie może być miejsca na takie rozumowanie, a to z uwagi na fakt, że powód od początku znał całą wartość szkody (wynikającą z faktury), a nadto jako profesjonalista nie miał problemów z określeniem wysokości i rozmiarów szkody.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 kpc i 108 kpc. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie poniesione koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Z uwagi na przegranie procesu w całości przez powoda, Sąd zasądził od niego na rzecz pozwanej Towarzystwo (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 687 złotych w tym: 270 złotych tytułem wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 400 złotych uiszczonej zaliczki na poczet opinii biegłego.

asesor sądowy Magdalena Mital

Zarządzenie: (…).

14.02.2024 r. asesor sądowy Magdalena Mital