Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2024 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodnicząca: asesor sądowy Aleksandra Molga

Protokolant: Agnieszka Wójcicka

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2024 roku w Radomiu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (Luxembourg) Spółki Akcyjnej
w Luksemburgu

przeciwko K. R.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od (...) (Luxembourg) S.A. w Luksemburgu na rzecz K. R. kwotę 3.617 (trzy tysiące sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

asesor sądowy Aleksandra Molga

Sygn. akt I C 769/24 upr.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 maja 2024 roku (data nadania w urzędzie pocztowym – k. 27) (...) (Luxembourg) Spółka Akcyjna w Luksemburgu, reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego (pełnomocnictwo – k. 20) wniosła
o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej K. R. kwoty 14.059,95 zł wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 7 marca 2023 roku do dnia zapłaty oraz
o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż w dniu 5 maja 2022 roku pozwana zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością umowę kredytu konsumenckiego o numerze (...), z której warunków nie wywiązała się. Wierzyciel pierwotny udzielił K. R. kredytu konsumenckiego w kwocie 19.460 złotych, przy czym do wypłaty była kwota 14.000 zł. Pozostała kwota pożyczki została przeznaczona na kredytowanie opłat za udzielenie kredytu w wysokości 5.460 zł. Strona pozwana zaprzestała spłaty zadłużenia, w związku z czym umowa kredytu została wypowiedziana, a cała wierzytelność wraz z odsetkami stała się natychmiast wymagalna z dniem 11 grudnia 2023 roku. Powódka nabyła wymagalną wierzytelność w drodze umowy przelewu wierzytelności. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się: 8.869,45 zł – niespłacony kapitał, 4.096,50 zł – niespłacona prowizja kredytowana, 717,41 zł – kwota odsetek umownych naliczonych przez zbywcę według zmiennej stopy procentowej, 193,93 zł – kwota odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez zbywcę według zmiennej stopy procentowej od zadłużenia przeterminowanego w wysokości dwukrotności sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych do dnia zamknięcia salda przez zbywcę, tj. do dnia 31 grudnia 2023 roku, 182,66 zł – odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez powoda od pozostałej do zapłaty kwoty przyznanej pożyczki od dnia zamknięcia salda przez zbywcę tj. od dnia 31 grudnia 2023 roku od dnia sporządzenia pozwu w (...) w niniejszej sprawie (pozew – k. 3-4).

Nakazem zapłaty z dnia 24 maja 2024 roku wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt I Nc 952/24 Referendarz sądowy Sądu Rejonowego
w R. orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty – k. 30).

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty z dnia 17 czerwca 2024 roku (data nadania w urzędzie pocztowym – k. 45) pozwana K. R., reprezentowana
w sprawie przez pełnomocnika w osobie adwokata (pełnomocnictwo – k. 43), wniosła
o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z należnymi odsetkami.

Podniosła następujące zarzuty:

1.  nieudowodnienia istnienia wysokości oraz wymagalności wierzytelności dochodzonej pozwem, braku udowodnienia roszczenia co do wysokości, jak i co do zasady,

2.  nieistnienia umowy pożyczki,

3.  braku przekazania przez powódkę pozwanej środków pieniężnych,

4.  przedwczesności powództwa,

5.  braku legitymacji czynnej powódki,

6.  stosowania przez powódkę w umowie pożyczki niedozwolonych klauzul umownych,

7.  nieważności umowy na podstawie art. 58 k.c., względnie jej nieistnienie,

8.  niewystąpienia wymagalności roszczenia ze względu na brak skutecznego wypowiedzenia umowy.

Wskazała, że zaprzecza następującym twierdzeniom pozwu:

1.  złożenia oświadczenia woli o zawarciu pożyczki gotówkowej,

2.  otrzymania kwoty pieniężnej, które mogłyby wynikać z umowy pożyczki,

3.  zalegania z zapłatą rat pożyczki,

4.  otrzymania od powódki lub wierzyciela pierwotnego jakiegokolwiek wezwania do zapłaty,

5.  otrzymania od wierzyciela pierwotnego rzekomej umowy pożyczki (sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 32-42).

Pismem z dnia 19 sierpnia 2024 roku (data nadania pocztowego – k. 60v.) powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko i odniosła się szczegółowo do zarzutów pozwanej (pismo – k. 55-56).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 maja 2022 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
w W. wystawiła dokument o nazwie „umowa kredytu konsumenckiego nr (...)”, w którym jako kredytobiorcę wskazano K. R.. Zgodnie z powyższym dokumentem warunkiem zawarcia umowy oraz udzieleniem kredytu było złożenie wniosku
o kredyt oraz pozytywna weryfikacja tożsamości klienta. Po złożeniu wniosku o kredyt, klient był zobowiązany do poddania się weryfikacji swojej tożsamości poprzez narzędzie „kontomatik” lub dokonanie przelewu weryfikacyjnego (dokument zatytułowany „umowa kredytu konsumenckiego nr (...)” z załącznikami – k. 5-9v).

W dniu 20 października 2023 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawiła dokument o nazwie „wypowiedzenie umowy pożyczki nr (...)”, gdzie jako adresata wskazano K. R. (pismo – k. 14-14v).

W dniu 4 kwietnia 2023 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
w W. zawarła z (...) (Luxemburg) Spółką Akcyjną
w Luksemburgu umowę ramową cyklicznego przelewu wierzytelności. Treść umowy przewidywała zasady przeniesienia przez zbywcę na nabywcę wierzytelności. Na podstawie aktu cesji nr 8 do umowy ramowej z dnia 4 kwietnia 2024 roku strony oświadczyły, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. przeniosła na rzecz (...) (Luxemburg) Spółkę Akcyjną w Luksemburgu wierzytelność przysługującą wobec K. R. w wysokości 13.877,29 złotych (umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikami – k. 15-19).

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się na przedłożonych przez powódkę dowodach. Sąd ocenił je z ostrożnością, zdaniem Sądu dowody te były miarodajne wyłącznie co do faktu ich wytworzenia (wydrukowania) oraz przedłożenia do niniejszej sprawy. Nie stanowiły one natomiast wiarygodnej podstawy uwzględnienia żądania pozwu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko, co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Stosownie do brzmienia art. 3 ust. 2 Ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. Nr 126, poz. 715 z późn. zm.), za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki.

Stosownie do treści art. 509 § 1 k.c. przelew wierzytelności dochodzi do skutku w drodze umowy między dotychczasowym wierzycielem a nabywcą wierzytelności bez potrzeby uzyskania zgody dłużnika, a nawet bez potrzeby zawiadomienia dłużnika o przelewie. Skutek przelewu polega na tym, że zmieniają się jedynie osoby stosunku zobowiązaniowego, a poza tym pozostaje on taki sam, jaki istniał przed dokonaniem przelewu. Wskutek cesji wierzytelność przechodzi na nabywcę i to on (cesjonariusz) staje się wierzycielem, a zbywca (cedent) być nim przestaje. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Przepis art. 513 § 1 k.c. stanowi zaś, że dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

W złożonym sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana kwestionowała legitymację czynną powódki z uwagi na brak wykazania, aby pierwotnemu wierzycielowi przysługiwało roszczenie wobec niej. Pozwana zakwestionowała, aby zawierała z poprzednikiem prawnym powódki umowę pożyczki.

Legitymacja procesowa to uprawnienie wypływające z prawa materialnego (konkretnego stosunku prawnego) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu konkretnemu podmiotowi, którego brak skutkuje oddaleniem powództwa. O istnieniu legitymacji procesowej, zarówno czynnej, jak i biernej, decyduje prawo materialne
na podstawie wskazanego w pozwie stanu faktycznego. W świetle powyższego o legitymacji procesowej strony mówimy wówczas, gdy na podstawie przepisów prawa materialnego jest ona uprawniona do występowania w konkretnym postępowaniu w charakterze powoda lub pozwanego, to jest gdy z wiążącego strony procesowego stosunku prawnego wynika zarówno uprawnienie powoda do zgłoszenia konkretnego żądania, jak również obowiązek pozwanego do jego spełnienia.

Zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W konsekwencji
w przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że pozwana powinna zapłacić mu należność w wysokości wskazanej w pozwie w związku z zawartą umową pożyczki. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela zaś stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności jeżeli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Powódka wywodzi swoje roszczenie z umowy kredytu nr (...) zawartej według nią przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.
z K. R.. W treści pozwu powódka wskazuje, że pozwana zawarła taką umowę
z poprzednikiem prawnym za pośrednictwem sieci Internet. W celu skutecznego wykazania przysługującego roszczenia powódka była zobowiązana do wykazania, że pierwotnemu wierzycielowi przysługiwało roszczenie wobec pozwanej. Sama okoliczność zawarcia umowy cesji na podstawie art. 509 k.c. nie przesądza o posiadaniu przez pierwotnego wierzyciela skutecznego roszczenia wobec pozwanej. Dla uzasadnienia tych twierdzeń powódka załączyła wydruki: umowy kredytu, tabeli opłat, harmonogramu spłaty, formularza informacyjnego dotyczącego kredytu konsumenckiego oraz potwierdzenie złożenia przelewu krajowego. Przedstawiony materiał dowodowy – w ocenie Sądu – nie potwierdza, aby pozwana dokonała akceptacji treści zawartych w wymienionych wydrukach, czy to w formie pisemnej, czy innej. Na podstawie tych wydruków nie sposób ustalić, czy pozwana złożyła jakiekolwiek oświadczenie woli mogące być podstawą zobowiązania, natomiast przeprowadzone postępowanie dowodowe wątpliwości w tym zakresie nie usuwa. Jakkolwiek nie budzi wątpliwości dopuszczalność posłużenia się w procesie dowodem w postaci wydruku komputerowego (art. 243 ¹ k.p.c.), Sąd uznał dokumenty w tej postaci za niewystarczające do przyjęcia, że pozwana zawarła umowę kredytu, zgodnie z twierdzeniami powódki. W tym zakresie wskazanym dokumentom należało odmówić wiarygodności.

Pozwana zaprzeczyła, aby zawierała z pierwotnym wierzycielem umowę pożyczki, jak również podważała zasadność możliwości zawarcia takiej umowy na odległość. Ustawa
o kredycie konsumenckim dopuszcza możliwość zawierania umowy o kredyt za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość to taka umowa, która spełnia warunki przewidziane w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U.2020.287 t.j. z dnia 2020.02.21). Jest to, zatem umowa zawarta z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie. Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim określa wymogi formalne umowy o kredyt konsumencki. Umowa taka powinna być zawarta w formie pisemnej chyba, że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Wymóg wprowadzony w tym przepisie może być odczytywany przede wszystkim przez pryzmat art.78 k.c. jako wskazanie na zwykłą formę pisemną. Jednakże w literaturze reprezentowane jest jednak stanowisko o konieczności interpretowania art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w sposób szerszy, niż wynikałoby to z tradycyjnego utożsamienia "formy pisemnej". W powyższym zakresie należy odnieść się do art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.Urz.UE.L Nr 133 z 22 maja 2008 r., s. 66 z późn. zm.), zastrzegająca dla umowy kredytu, alternatywnie, zwykłą formę pisemną lub posłużenie się innym trwałym nośnikiem. Wykładnia art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim powinna być dokonywana zgodnie ze źródłową dla niej regulacją prawa unijnego,
a w konsekwencji konieczne jest odczytanie zastrzeżonego w niej wymogu pisemności
w sposób rozszerzający, aby zapewnić odpowiednią ochronę interesom konsumenta nie jest konieczna wyłącznie forma pisemna. Do ochrony takiej wystarczy zastosowanie trwałego nośnika. Wykładnia ta uwzględnia aktualne uwarunkowania społeczno-gospodarcze, które wynikają z postępu technicznego oraz potrzeb gospodarki elektronicznej, w szczególności odnośnie do umów zawieranych na odległość (por. Tomasz Czech Komentarz do art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim LEX).

Wskazując na powyższe należy uznać, że umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku tak jak w realiach niniejszej sprawy, poprzez zapis elektroniczny. W myśl powyższej interpretacji - nie jest konieczne opatrzenie dokumentu umowy przez strony własnoręcznym podpisem albo podpisem elektronicznym. Forma, jakiej wymaga art. 29 ust. 1 ustawy
o kredycie konsumenckim (z uwzględnieniem wykładni prounijnej oraz celowościowej), jest zachowana również wtedy, gdy treść oświadczeń woli spisano na dokumencie papierowym, ale nie zamieszczono pod nim własnoręcznych podpisów. Nie ulega jednak wątpliwości, iż zawarcie takiej umowy musi być poprzedzone złożeniem wyraźnego oświadczenia woli przez konsumenta.

Żaden ze złożonych przez powódkę pism nie potwierdza, że pozwana złożyła skuteczne oświadczenie woli o chęci zawarci umowy pożyczki. Zgodnie z rozdziałem
2 umowy (k. 5-5v) warunkiem zawarcia umowy oraz udzielenia kredytu było złożenie wniosku o kredyt oraz pozytywna weryfikacja tożsamości klienta. Następnie klient był zobowiązany do poddania się weryfikacji swojej tożsamości poprzez użycie narzędzia kontomatik lub wykonanie przelewu weryfikacyjnego. Żadne z powyższych dokumentów nie zostało złożone do akt sprawy. Ostatecznie stwierdzić należy, że choć powódka wykazała, że pierwotny wierzyciel dysponował danymi osobowymi pozwanej, sama ta okoliczność nie pozwala na ustalenie, że pozwana złożyła jakiekolwiek oświadczenie woli, na skutek którego zawarła umowę pożyczki.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy nie dawał podstaw do przyjęcia, iż pozwana złożyła oświadczenie woli akceptujące zawarcie umowy pożyczki, a więc by doszło do złożenia przez nią adekwatnego oświadczenia woli w jakiejkolwiek formie, skutkującego zawarciem w dniu 5 maja 2022 roku. Powódka, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie zaoferowała jakiegokolwiek miarodajnego dowodu celem wykazania, iż pozwana w ogóle wyraziła swoją wolę i aby oświadczenie to zostało złożone pierwotnemu wierzycielowi. Nie zostały przedłożone również miarodajne dowody wskazujące, iż pozwana dopełniła pełnej i prawidłowej rejestracji w systemie teleinformatycznym poprzednika prawnego powódki, w ramach której wyraziła wolę zawarcia przedmiotowej pożyczki.

Odnosząc się do dokumentu załączonego na k. 13 akt sprawy wskazać należy, że jest to zwykły wydruk, który nie posiada mocy dokumentu w rozumieniu art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe (Dz.U.2021.2439 t.j. z dnia 2021.12.28). Wskazać należy, że nawet gdyby doszło do przelewu tych środków na rzecz pozwanej to Sąd musiał mieć na uwadze treść art. 321 §1 k.p.c. - wyrażającego zasadę wyrokowania dotyczącą przedmiotu orzekania - sąd związany jest żądaniem zgłoszonym przez powoda w pozwie. Sąd nie może zatem wbrew żądaniu powoda (art. 187 § 1 pkt 1 k.p.c.) zasądzić czegoś jakościowo innego albo w większym rozmiarze czy też zasądzić powództwo na innej podstawie faktycznej niż wskazana przez powoda. Co istotne, związanie sądu granicami żądania obejmuje nie tylko związanie co do samej treści (wysokości) żądania, ale także co do uzasadniających je elementów motywacyjnych. Żądanie powództwa określa bowiem nie tylko jego przedmiot, lecz również jego podstawa faktyczna. W związku z tym zasądzenie sumy pieniężnej, mieszczącej się wprawdzie w granicach kwotowych powództwa, lecz z innej podstawy faktycznej, stanowi orzeczenie ponad żądanie (por. wyrok SN z dnia 18 marca 2005 r., II CK 556/04 (LEX II C 556/04). W niniejszym postępowaniu, powódka jako podstawę powództwa wprost wskazała zawartą pomiędzy stronami umowę pożyczki. Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie mógł zatem przedmiotowego żądania rozpoznać pod kątem innej podstawy prawnej np. z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia. Powódka nie przywołała okoliczności faktycznych uzasadniających zastosowanie art. 405 k.c., w szczególności nie powołała faktu, iż pozwana wzbogaciła się bezpodstawnie kosztem powódki.

Ponadto zauważyć należy, że w myśl art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r.
o prawach konsumenta (Dz.U. Nr 2020 poz. 287 t.j.) spełnienie świadczenia niezamówionego przez konsumenta, o którym mowa w art. 9 pkt 6 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r.
o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 2070), następuje na ryzyko przedsiębiorcy i nie nakłada na konsumenta żadnych zobowiązań, zaś brak odpowiedzi konsumenta na niezamówione świadczenie nie stanowi zgody na zawarcie umowy. Przywołany art. 9 pkt 6 ustawy o przeciwdziałaniu (...) stanowi z kolei, że nieuczciwymi praktykami rynkowymi w każdych okolicznościach są agresywne praktyki rynkowe w postaci m.in. żądania natychmiastowej lub odroczonej zapłaty za produkty bądź zwrotu lub przechowania produktów, które zostały dostarczone przez przedsiębiorcę, ale nie zostały zamówione przez konsumenta. Z uwagi również na powyższy przepis brak było podstaw do rozważenia możliwości zasądzenia na rzecz powódki kwoty 14.000 złotych.

Z uwagi na brak wykazania faktu zawarcia pomiędzy stronami umowy pożyczki powództwo podlegało oddaleniu.

Odnosząc się ubocznie do pozostałych zarzutów pozwanej wskazać należy, że nie były one zasadne. W ocenie Sądu przedłożona umowa cesji pod względem formalnym (pod względem materialnoprawnym została już opisana) nie budziła wątpliwości co do jej ważności. Powódka złożyła do akt sprawy kompletną umowę cesji wraz z załącznikiem, który w sposób prezencyjny obrazuje daną wierzytelność. Również osoby zawierające umowę były do tego umocowane. Pełnomocnictwo dla K. V. zostało załączone do akt, zaś
z odpisu pełnego KRS dostępnego na Portalu Rejestrów Sądowych wynika, że również S. T. był umocowany do działania w imieniu zbywcy.

W przypadku gdyby umowa została skutecznie zawarta pomiędzy stronami nie można uznać postanowień dotyczących pozaodsetkowych kosztów pożyczki za nieważnych. Odwołać należy się do treści art. 36a ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U.2019.1083 t.j. z dnia 2019.06.12 – obowiązujących w dacie zawarcia według powódki umowy kredytu). Powyższy przepis zawiera wzór na podstawie, którego wylicza się maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu, a brzmi on następująco: (...) ≤ (K x 25%)
+ (K x n/R x 30%), gdzie (...) to maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, K - całkowitą kwotę kredytu, n - okres spłaty wyrażony w dniach, R - liczbę dni w roku. Koszty wskazane w umowie na którą powołuje się powódka mieszczą się w powyższym limicie. Warto zaznaczyć, że wartości maksymalne przewidziane w art. 36a ww. ustawy zostały ustalone przez ustawodawcę w oparciu o analizę danych dotyczących działalności kredytodawców, odzwierciedlających realia rynku kredytowego. Postanowienia zawartej umowy dotyczące naliczonych kosztów pozaodsetkowych są zgodne z przywołaną powyżej ustawą.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie 1. (pierwszym) wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu w punkcie 2. (drugim) wyroku Sąd oparł na treści art. 98 § 1 k.p.c., art. 99 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu strona przegrywająca sprawę zwraca przeciwnikowi na jego żądanie niezbędne do celowego dochodzenia praw koszty procesu. Na koszty procesu poniesione przez stronę pozwaną składają się: wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3.600 zł ustalone w oparciu
o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, tj. łącznie 3.617 zł. Sąd dodatkowo na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. orzekł o odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu.

asesor sądowy Aleksandra Molga

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi powódki.

Dnia 18 grudnia 2024 r. asesor sądowy Aleksandra Molga