Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Grzegorz Wąsik

Protokolant: Patrycja Jelonkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2024 roku w Radomiu na rozprawie

sprawy z powództwa: E. M.

przeciwko: Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.

zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki E. M. kwotę 9.783,03 zł (dziewięć tysięcy siedemset osiemdziesiąt trzy złote 03/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od następujących kwot:

- 9.475,53 zł (dziewięć tysięcy czterysta siedemdziesiąt pięć złotych 53/100) od dnia 5 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty

- 307,50 zł (trzysta siedem złotych 50/100) od dnia 12 marca 2021 roku do dnia zapłaty

II.

zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki E. M. kwotę 2.917 zł (dwa tysiące dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

III.

nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Radomiu kwotę 224,72 zł (dwieście dwadzieścia cztery złote 72/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sędzia Grzegorz Wąsik

Sygn. akt I C 317/21 upr

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 marca 2021 roku (data prezentaty) powódka E. M., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła
o zasądzenie na swoją rzecz od Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 9.475,53 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 5 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 307,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Nadto zażądała zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że w dniu 17 października 2020 roku miało miejsce zdarzenie drogowe, na skutek którego uszkodzeniu uległ pojazd marki S. o nr rej. (...). W związku z tym, iż sprawca szkody posiadał polisę OC w pozwanym towarzystwie, wystąpiono o wypłatę odszkodowania. Pozwana przyjęła odpowiedzialność za szkodę i wypłaciła odszkodowanie w wysokości 6.965,24 zł brutto za uszkodzony pojazd. Wobec zaniżenia wysokości szkody przez pozwaną, powódka celem ustalenia rzeczywistego kosztu naprawy pojazdu zleciła sporządzenie prywatnej kalkulacji, w związku z czym poniosła koszty w łącznej wysokości 307,50 zł. Na dochodzoną przez powódkę kwotę składa się kwota 9.475,53 zł stanowiąca różnicę pomiędzy prawidłowo ustalonym odszkodowaniem tj. 16.440,77 zł, a kwotą dotychczas wypłaconą z tego tytułu, tj. 6.965,24 zł oraz kwota 307,50 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych na sporządzenie prywatnego kosztorysu (pozew – k. 4-6v).

W odpowiedzi na pozew z dnia 27 sierpnia 2021 roku (data prezentaty) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W., reprezentowana przez fachowego pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła
o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że przyjęła odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie oraz że wypłaciła odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazdu w łącznej kwocie 6.965,24 zł. Zdaniem pozwanej, powyższa kwota w całości wyczerpuje roszczenie powódki. Zaprzeczyła, że zaniżyła wysokość szkody z dnia 17 października 2020 roku. Nadto, zakwestionowała podany przez powódkę zakres uszkodzeń pojazdu marki S. o nr rej. (...) w tym: pęknięty klosz w części górnej lampy przedniej/tylnej, złuszczenie lakieru w części lewej zderzaka tylnego, zarysowanie w części prawej zderzaka przedniego, a co za tym idzie adekwatny związek przyczynowy pomiędzy roszczeniami a zdarzeniem szkodowym i zaprzeczyła, aby ponosiła odpowiedzialność za ww. szkody. Zakwestionowała również wysokość kosztów naprawy pojazdu, a także konieczność poniesienia wydatku na prywatną kalkulację kosztów naprawy (odpowiedź na pozew – k. 25-32v).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 października 2020 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki S. o nr rej. (...), będący własnością E. M.. Sprawca kolizji miał zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC pojazdów mechanicznych w Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. (okoliczności bezsporne, a ponadto zeznania powódki E. M. – k. 89v-90).

Ubezpieczyciel po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego i po zapoznaniu się z zakresem uszkodzeń i kwalifikacją naprawy wydał decyzję przyznającą odszkodowanie w kwocie 5.174,23 zł brutto (decyzja – k. 42-42v; określenie zmiany wartości pojazdu po naprawie – k. 43-44; wycena naprawy pojazdu do szkody – k. 44v-45; kalkulacja naprawy pojazdu – k. 45v-49v; elektroniczne akta szkody – k. 74).

Po ponownej analizie dokumentacji szkodowej, ubezpieczyciel wydał decyzję o dopłacie odszkodowania w kwocie 1.791,01 zł (decyzja – k. 9-9v, 50-50v; kalkulacja kosztów naprawy pojazdu – k. 10-15, 52v-58; określenie zmiany wartości pojazdu po naprawie – k. 51-52v; wycena naprawy pojazdu do szkody – k. 44v-45; kalkulacja naprawy pojazdu – k. 45v-49v).

E. M. nie zgadzając się z decyzją ubezpieczyciela zleciła prywatnemu rzeczoznawcy samochodowemu wyliczenie realnych kosztów naprawy jego pojazdu. Koszt naprawy tego samochodu został ustalony na kwotę 16.440,77 zł (kalkulacja naprawy – k. 16-19v).

Za sporządzenie kalkulacji naprawy P. L. wystawił E. M. w dniu 17 lutego 2021 roku fakturę VAT nr (...) na kwotę 307,50 zł, która została opłacona (faktura – k. 20).

Pojazd po kolizji z dnia 17 października 2020 roku został naprawiony (zeznania powódki E. M. – k. 89v-90; zeznania świadka A. M. na piśmie – k. 119-121v).

Powyższy stan faktyczny w sprawie został ustalony na podstawie załączonych do akt niniejszej sprawy, a wskazanych wyżej dokumentów, opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej R. D..

Sąd dał wiarę dokumentom zgromadzonym w aktach sprawy, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwa żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Z opinii biegłego R. D. wynika jednoznacznie jakie elementy uległy uszkodzeniu oraz podlegają wymianie. Biegły w sposób szeroki i logiczny wytłumaczył jakie stawki za roboczogodzinę przyjął. Zgodnie z zakresem uszkodzeń przedstawionym w aktach sprawy, naprawa pojazdu marki S. na dzień powstania szkody przy użyciu części oryginalnych i przy uwzględnieniu stawek za roboczogodzinę stosowanych przez warsztaty, które posiadają wyposażenie zbliżone lub takie samo jak sieci (...) wynosiła 16.670,78 zł brutto. Natomiast, zgodnie z zakresem uszkodzeń przedstawionym w aktach sprawy, naprawa pojazdu marki S. na dzień powstania szkody przy użyciu części oryginalnych i przy uwzględnieniu stawek za roboczogodzinę stosowanych przez warsztaty, które posiadają wyposażenie zbliżone lub takie samo jak sieci (...) oraz potrąceń zastosowanych przez towarzystwo ubezpieczeń wynosiła 13.901,18 zł brutto. Biegły po dokonaniu analizy wskazał, że średnia stawka za roboczogodzinę mechaniczną i blacharsko-lakierniczą wynosiła 110,50 zł netto, zaś do wyliczeń kosztów naprawy zaokrąglił stawkę do 110 zł netto. Z kolei, minimalna stawka za roboczogodzinę mechaniczną wynosiła 95 zł netto, a za blacharsko-lakierniczą – 95 zł netto. Podał również, że maksymalna stawka za roboczogodzinę mechaniczną wynosiła 130 zł netto, a za blacharsko-lakierniczą – 130 zł netto. Wyjaśnił, że naprawa może podnieść wartość pojazdu w przypadku kiedy wymieniana część przed szkodą była niepełnowartościowa, tj. posiadała widoczne ogniska korozji, uszkodzenia bez związku z przedmiotową szkodą, nieprawidłową naprawę niezgodną z technologią producenta. Użycie w przedmiotowej sprawie części alternatywnych nie pozwoliłoby zachować sprawności pojazdu oraz zapewnić komfortu jazdy i jego bezpieczeństwa. Zdaniem biegłego, naprawa pojazdu z rabatami nie jest możliwa, a wszystkie potrącenia zastosowane w kosztorysie sporządzonym na zlecenie towarzystwa ubezpieczeń mają na celu jedynie zaniżyć wysokość odszkodowania (opinia biegłego – k. 136-155).

Z uwagi na zarzuty strony pozwanej biegły sporządził opinię uzupełniającą z dnia 29 listopada 2023 roku, w której szczegółowo odniósł się do zarzutów pozwanej. W opinii uzupełniającej biegły podał, że w przedmiotowym zdarzeniu szkodowym uszkodzeniu uległy wyłącznie oryginalne i pełnowartościowe elementy składowe pojazdu. Biegły ocenił, że przywrócenie stanu zbliżonego do pierwotnego (sprzed szkody) winno nastąpić przy użyciu oryginalnych części kategorii (...) dystrybuowanych w oficjalnej sieci obsługi posprzedażowej producenta pojazdu. Tylko takie części dają pewność, że ich jakość i cechy fizykochemiczne odpowiadają wymaganiom technologicznym dla osiągnięcia pożądanych walorów. Wskazał również, że operacja mycia jest w pełni zassana chociażby z obowiązku pracodawcy wynikającego z przepisów BHP o konieczności zapewnienia higienicznych i bezpiecznych warunków pracy. Usługa mycia z zewnątrz i/lub wewnątrz jest zasadna i musi być rozliczana finansowo. W przypadku przedmiotowej naprawy stanowi składnik kosztotwórczy (opinia uzupełniająca - k. 181-182).

Sąd podzielił wnioski zawarte w opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego. Została bowiem sporządzona rzetelnie
i dokładnie. Opinia sporządzona w niniejszej sprawie jest – w ocenie Sądu – wnikliwa, wyczerpująca, logiczna i spójna, a wnioski w niej zawarte prawidłowo uzasadnione, zatem Sąd nie widzi jakichkolwiek podstaw do podważenia wyprowadzonych przez biegłego konkluzji. Sąd wobec powyższego uznał opinię biegłego za fachową, rzetelną i obiektywną, mogącą stanowić podstawę dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Nie zachodzą przy tym żadne powody osłabiające zaufanie do wiedzy, kompetencji, doświadczenia czy bezstronności sporządzającego ją biegłego. Ponadto wskazać należy, że biegły ustosunkował się do zarzutów pozwanej w swojej opinii uzupełniającej.

Sąd dał wiarę zeznaniom powódki E. M. oraz świadka A. M.. Zeznania powódki i świadka są jasne, rzeczowe i znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 822 §1 k.c. – przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z §2 tego artykułu umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Problematyka umów odpowiedzialności cywilnej uregulowana została również w przepisach szczególnych, tj. obowiązującej od dnia 1 stycznia 2004 roku ustawie
z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.). Określając zakres odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela należy mieć na uwadze art. 34 ust. 1, art. 36 i 38 tej ustawy. Zgodnie z art. 34 ust. 1 tej ustawy – z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zgodnie z art. 36 tej ustawy – odszkodowanie ustala się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Oznacza to, że o rodzaju i wysokości świadczeń należnych od zakładu ubezpieczeń decydują przepisy kodeksu cywilnego, zatem wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych
w art. 363 k.c.

Zgodnie z art. 436 §2 k.c. - w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ich posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Pozwany jako ubezpieczyciel sprawcy szkody jest zobowiązany do naprawienia szkody. Natomiast zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Zgodnie z art. 361 §1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 §2 k.c.).

W sprawie niniejszej pozwana nie kwestionowała istnienia podstaw swojej odpowiedzialności, ani legitymacji procesowej czynnej strony powodowej. Ubezpieczyciel w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił poszkodowanej część odszkodowania, dlatego spór sprowadzał się do wysokości należnego stronie powodowej odszkodowania.

Zgodnie z art. 361 § 2 k.c. i 363 § 1 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł i powinno ono nastąpić według wyboru poszkodowanego przez przywrócenie stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. W niniejszej sprawie poza sporem pozostaje zasadność rozliczenia szkody przez wypłatę świadczenia odpowiadającego wysokości kosztów celowych, koniecznych i niezbędnych do przywrócenia pojazdu powoda do stanu, jaki istniał przed kolizją. Koszty niezbędne do wykonania naprawy to takie, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego używalności technicznej istniejącej przed wypadkiem przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu. Z kolei koszty ekonomiczne i celowe to koszty ustalone według cen części i innych materiałów koniecznych do wykonania naprawy i stawek (...) obowiązujących na rynku lokalnym.

Zgodnie z art. 361 § 2 k.c. szkodą jest różnica między stanem majątku poszkodowanego, jak zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie nastąpiło to zdarzenie. Roszczenie odszkodowawcze powstaje z chwilą obowiązku naprawy szkody, a nie po powstaniu kosztów naprawy pojazdu. Poszkodowanemu należy się zatem odszkodowanie nawet wtedy, gdy nie podejmuje naprawy uszkodzonego pojazdu. Wysokość tego odszkodowania równa się hipotetycznie określonym kosztom przywrócenia pojazdu do stanu, jaki istniał przed kolizją. Podobnie, w tej wysokości odszkodowanie należy się również wówczas, gdy przed ustaleniem wysokości szkody pojazd zostanie naprawiony (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z 7 grudnia 2018 r., III CZP 51/18, OSNC 2019/9/94). Innymi słowy dokonanie naprawy (z uwagi na jej zakres
i jakość) nie oznacza zawsze, że pojazd zostanie przywrócony do stanu pierwotnego. Dlatego należy przyjąć, że wyrównanie uszczerbku majątkowego zapewnia kalkulacja uzasadnionych kosztów naprawy.

Stwierdzić należy, że ubezpieczyciel sprawcy szkody zobowiązany jest zapłacić poszkodowanemu w ramach odszkodowania odpowiednią sumę pieniężną (art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c.), która powinna pokryć koszty naprawy samochodu. W przypadku szkody komunikacyjnej obowiązek jej naprawienia aktualizuje się już w momencie jej wyrządzenia. Ceny części i usług przyjmuje się na poziomie obowiązującym na rynku lokalnym, z uwzględnieniem części nowych i oryginalnych tj. pochodzących od producenta pojazdu, o ile ich użycie jest niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy albo gdy ich zastosowanie nie prowadzi do zwiększania wartości pojazdu w stosunku do jego wartości sprzed powstania szkody (wyrok Sądu Najwyższego z 20 listopada 1970 r., II CR 425/72 i uchwała Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt III CZP 80/11). Dopóki wykorzystanie części oryginalnych przy naprawie samochodu nie prowadzi do zwiększenia się jego wartości w stosunku do wartości, jaką posiadał przed wypadkiem, to nie ma żadnych przeszkód do uwzględnienia ich cen w kosztach naprawy. Jeżeli wykorzystanie przy naprawie części oryginalnych zniweluje w całości albo chociaż w części wynikającą z wypadku utratę wartości auta, to ich użycie jest zasadne. W tych zaś przypadkach, gdy wykorzystanie części oryginalnych skutkuje przyrostem wartości auta, ubezpieczycielowi przysługuje żądanie obniżenia odszkodowania tj. ograniczenia go do sumy stanowiącej różnicę pomiędzy pełnym kosztem naprawy a kwotą odpowiadającą przyrostowi wartości auta. Uwzględnieniu przy ustaleniu tej relacji podlegają ceny części oryginalnych (tak Sąd Najwyższy w uchwale z 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt III CZP 80/11). Zgodnie z treścią uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 roku wydanej w sprawie III CZP 32/03 – odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (LEX 78592). Sąd Najwyższy wskazał, że efekt w postaci naprawienia osiągnięty zostaje wtedy, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem.

Zwiększenie wartości samochodu po naprawie można by uwzględniać tylko wówczas, gdyby chodziło o wykonanie napraw takich uszkodzeń, które istniały przed wypadkiem, albo ulepszeń w stosunku do stanu przed wypadkiem. Biegły w opinii stwierdził, że naprawa pojazdu zgodnie z naprawą według kalkulacji biegłego nie spowoduje wzrostu wartości pojazdu.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 3 kwietnia 2019 roku wydanego w sprawie II CSK 100/18 stwierdził, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że powstanie roszczenia z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, a tym samym zakres odszkodowania, nie zależą od tego czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Odpowiada ono niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy, a naprawa dokonana przed uzyskaniem świadczenia od ubezpieczyciela, jej koszt i faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na sposób ustalania wysokości odszkodowania. Nie ma zatem znaczenia, czy naprawienie szkody następuje na podstawie faktur za naprawę pojazdu, czy wyceny kosztów naprawy - zasady naprawienia szkody muszą być identyczne. W konsekwencji spotykane niekiedy w praktyce uzależnienie wypłaty należności od faktycznego dokonania naprawy i udokumentowania jej kosztów nie jest uzasadnione. Szkodą (art. 361 § 2 k.c.) jest różnica między stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie nastąpiło to zdarzenie. Roszczenie odszkodowawcze powstaje z chwilą powstania obowiązku naprawienia szkody, a nie po powstaniu kosztów naprawy pojazdu, z czym wiąże się brak obowiązku po stronie poszkodowanego udowadniania konkretnych wydatków poniesionych na naprawę pojazdu. Pokrycie kosztów naprawy pojazdu jest jedynie szkodą następczą, a szkodą bezpośrednią jest uszkodzenie pojazdu i w momencie jej wystąpienia powstaje odpowiedzialność sprawcy i ubezpieczyciela. Do poszkodowanego należy również decyzja, czy przystąpi w ogóle do naprawy uszkodzonego pojazdu po uzyskaniu odszkodowania czy dokona prowizorycznej naprawy za część należnej mu kwoty, czy też wydatkuje odszkodowanie na inne cele (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2018r., II CNP 32/17, nie publ., z dnia 12 kwietnia 2018r., II CNP 41/17, nie publ., z dnia 12 kwietnia 2018r., II CNP 43/17, nie publ.). Dopuszczenie przyznawania odszkodowania z tytułu kosztów naprawy przed jej dokonaniem i bez potrzeby rozliczenia się z nich po dokonaniu naprawy, powoduje, że byłoby w sposób nieuzasadniony krzywdzące poszkodowanego stosowanie innych kryteriów rozliczeń tylko dlatego, że wykazując staranność i dysponując środkami finansowymi dokonał usunięcia uszkodzeń w całości lub w części przed uzyskaniem odszkodowania. Skoro prawo do odszkodowania ma poszkodowany, który w ogóle nie naprawił pojazdu, to nie można przyjąć, że nie może go uzyskać poszkodowany, który poczynił nakłady na swój majątek naprawiając uszkodzony pojazd w całości lub w części, tylko z tej przyczyny, że nie wykazał rzeczywistych kosztów naprawy, skoro nie one decydują o zakresie należnego odszkodowania. Sąd orzekający w sprawie podziela dotychczasowe wyżej powołane orzecznictwo Sądu Najwyższego.

W przedmiotowym postępowaniu kwestią sporną było ustalenie wysokości należnego stronie powodowej odszkodowania.

Jak wynika z opinii biegłego, prawidłowo wyliczony koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosi 16.670,78 zł. Koszt naprawy pojazdu przy użyciu oryginalnych części zamiennych z logo producenta, przy założeniu średnich cen robocizny dla serwisów nieautoryzowanych na poziomie 110 zł za jedną godzinę pracy wynosił 16.670,78 zł. Wskazać należy, że szkoda ma charakter obiektywny, w związku z czym brak podstaw do uwzględniania rabatów czy zniżek zaproponowanych przez ubezpieczyciela.

W zakresie żądania zapłaty kwoty 307,50 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych na prywatną kalkulację Sąd uznał, że zasadnym jest zasądzenie także tej kwoty na rzecz powódki. Koszty poniesione przez powódkę tytułem sporządzenia prywatnej opinii są zasadne w sytuacji, gdy pozwany ubezpieczyciel odmawia zaspokojenia roszczenia poszkodowanego, który decyduje się następnie w celu obrony swoich uzasadnionych interesów na wykonanie prywatnej opinii. Wskazać w tym miejscu należy na uchwałę 7 Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 2 września 2019 roku w sprawie III CZP 99/18 (LEX nr 27146676), w której Sąd Najwyższy przesądził, iż „poszkodowanemu oraz cesjonariuszowi roszczeń odszkodowawczych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot kosztów tzw. prywatnej opinii (ekspertyzy) rzeczoznawcy, jeżeli jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania”. Pozwana przyjęła wartość szkody, z którą nie zgodziła się powódka. W takim stanie rzeczy zdecydowała się skorzystać z prywatnej opinii, która nie potwierdziła stanowiska pozwanej. Opinia biegłego sądowego potwierdziła, co do zasady, stanowisko powódki. Tym samym taka sytuacja procesowa pozwala uznać, iż poniesione koszty na prywatną opinię były niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. W ocenie Sądu koszty prywatnej opinii sporządzonej na zlecenie powódki były obiektywnie uzasadnione i konieczne. Powódka bowiem nie posiadała innej możliwości zweryfikowania prawidłowości ustalenia wysokości odszkodowania.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd w oparciu o opinię biegłego ustalił koszt odszkodowania na łączną kwotę 16.670,78 zł. Ubezpieczyciel w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił poszkodowanej kwotę 6.965,24 zł, a więc zasadne było dalsze odszkodowanie w kwocie 9.705,54 zł. Ustalenie pełnej wartości szkody, nastąpiło z uwzględnieniem w kosztach naprawy, zastosowania części oryginalnych, jakie były zamontowane w pojeździe przed zaistnieniem szkody. Powódka żądała wypłaty odszkodowania w kwocie 9.475,53 zł. Stosownie więc do przepisu art. 321 k.p.c. oraz mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd uznał, że żądanie w tym zakresie jest uzasadnione.

Z tych względów, w punkcie I (pierwszym) wyroku Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 9.783,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot: 9.475,53 zł od dnia 5 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty oraz 307,50 zł od dnia 12 marca 2021 roku do dnia zapłaty.

Sąd uwzględnił żądanie odsetkowe powoda wyrażone w pozwie. W myśl bowiem zasady wyrażonej w art. 481 § 1 i 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Na mocy zaś art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Powyższe znajduje swoje poparcie w treści art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Odsetki od kwoty 9.475,53 zł Sąd zasądził od dnia 5 grudnia 2020 roku tj. dzień po upływie 30-dniowego terminu do zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela. Od kwoty 307,50 zł Sąd zasądził odsetki od dnia 12 marca 2021 roku, tj. od dnia wniesienia powództwa w sprawie niniejszej.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II. (drugim) wyroku w oparciu o zasadę określoną w art. 98 k.p.c., zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty procesu po stronie powódki złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 500 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 1.800 zł (ustalone na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz. U. 2015.1800), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa oraz 600 zł wykorzystanej zaliczki na opinię biegłego – łącznie 2.917 zł. Dlatego też Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki powyższą kwotę tytułem zwrotu kosztów procesu. Sąd dodatkowo na podstawie art. 98 § 1(1) k.p.c. orzekł o odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu.

W punkcie III. (trzecim) wyroku, na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd nakazał ściągnąć od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 224,72 zł na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Radomiu tytułem zwrotu wydatków pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa. Kwota ta stanowi wynagrodzenie biegłego w części nieznajdującej pokrycia w wpłaconej na ten cel zaliczce (k.191).

Sędzia Grzegorz Wąsik

ZARZĄDZENIE

(…)

26 kwietnia 2024r

Sędzia Grzegorz Wąsik