Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2024 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu I Wydział Cywilny

w składzie następującym

Przewodniczący Sędzia Katarzyna Mizera

Protokolant p.o protokolanta sądowego E. K.

po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2024 roku w Radomiu

na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Wierzytelności z siedzibą w G.

przeciwko K. W.

o zapłatę

I.

umarza postępowanie co do kwoty 363,26 zł (trzysta sześćdziesiąt trzy złote dwadzieścia sześć groszy);

II.

oddala powództwo co do kwoty 6 751,00 zł (sześć tysięcy siedemset pięćdziesiąt jeden złotych);

III.

zasądza od powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Wierzytelności z siedzibą w G. na rzecz pozwanej K. W. kwotę 1.817 zł (jeden tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sędzia Katarzyna Mizera

Sygn. akt I C 218/24 upr.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 czerwca 2023 roku (data nadania – k. 97) (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego (pełnomocnictwo – k. 7) wniósł o zasądzenie od K. W. na swoją rzecz kwoty 7.114,26 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Jednocześnie wniósł o zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia prawomocności orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż przedmiotowa wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwaną z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., w dniu 28 sierpnia 2019 roku umowy pożyczki odnawialnej nr (...). Zaznaczył, że przedmiotem umowy było udzielenie pozwanej pożyczki odnawialnej w formie limitu, wypłaconej bezgotówkowo na rachunek bankowy pożyczkobiorcy, jednak pomimo upływu terminu płatności określonego w umowie, pozwana nie wywiązała się z zobowiązania, co poskutkowało postawieniem w stan wymagalności całego zobowiązania z dniem 20 września 2020 roku. Wskazał, iż w dniu 2 sierpnia 2021 roku wierzyciel pierwotny dokonał przelewu wierzytelności na rzecz powoda, o czym powód zawiadomił pozwaną. Dodał, że na żądaną należność składają się poszczególne kwoty: 5.198,30 złotych tytułem sumy niespłaconego kapitału udzielonej pożyczki oraz 1.915,96 złotych tytułem sumy odsetek karnych i umownych za opóźnienie. Powód dodał, iż podjął próbę pozasądowego rozwiązania sporu poprzez pisemne wezwanie do zapłaty, jednak pozwana nie wypowiedziała się co do zamiaru rozwiązania sporu (pozew – k. 4-5v.).

Postanowieniem z dnia 11 lipca 2023 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Radomiu stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i sprawę przekazał do rozpoznania i rozstrzygnięcia Sądowi Rejonowemu w Kozienicach. Postanowienie uprawomocniło się w dniu 31 sierpnia 2023 roku (postanowienie – k. 98, zarządzenie wykonania orzeczenia – k. 105).

Postanowieniem z dnia 16 listopada 2023 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Radomiu uchylił powyższe postanowienie i zarządzenie z dnia 5 września 2023 roku (postanowienie – k. 114).

W dniu 16 listopada 2023 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Radomiu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, na mocy którego nakazał, aby pozwana K. W. zapłaciła powodowi kwotę 7.114,26 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 27 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1.617 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.200 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się nakazu do dnia zapłaty w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniosła w tymże terminie sprzeciw (nakaz zapłaty – k. 115).

W dniu 17 stycznia 2024 roku (data nadania – k. 129) pozwana K. W., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata (pełnomocnictwo – k. 127) złożyła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu podniosła zarzut nieudowodnienia treści pozwu i roszczenia, gdyż w jej ocenie strona powodowa nie udowodniła, w jaki sposób została ustalona wysokość roszczenia oraz poszczególne jej składniki, natomiast wyciąg z ksiąg rachunkowych nie może być uznany za istnienie roszczenia i tym samym podstawą dochodzonego roszczenia, brak wykazania zasadności wskazanej daty wymagalności roszczenia, brak dowodów istnienia wierzytelności oraz podstaw roszczenia głównego, a także brak legitymacji po stronie powoda, przedawnienie roszczenia głównego i odsetek – brak wskazania wymagalności roszczenia oraz jego źródeł, brak mocy dowodowej złożonych do pozwu dokumentów umowy cesji i wyciągów z księgi funduszy, brak wykazania skuteczności i ważności zawartej umowy, tj. brak dokumentu dla osoby podpisującej się za poprzednika powoda na dokumencie umowy, bezskuteczność wypowiedzenia umowy – brak dowodu doręczenia wypowiedzenia oraz brak stosownego upoważnienia do działania w imieniu poprzednika powoda przez osobę podpisującą wypowiedzenie, stosowanie klauzul niedozwolonych oraz brak potwierdzenia przelewu należności (sprzeciw – k. 123-126).

W odpowiedzi na sprzeciw powód wskazał, że od dnia 29 września 2023 roku nazwa powoda brzmi (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Wierzytelności. Oświadczył, że cofa powództwo o zapłatę w zakresie kwoty 363,26 złotych dochodzonej tytułem sumy odsetek karnych i umownych za opóźnienie ze zrzeczeniem się roszczenia (1.915,96 zł – 363,26 zł = 1.552,70 zł). W związku z powyższym powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kwoty 6.751 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu. Jednocześnie powód odniósł się szczegółowo do zarzutów strony pozwanej wskazanych w sprzeciwie od nakazu zapłaty (odpowiedź na sprzeciw – k. 139-153).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 sierpnia 2019 roku K. W. zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., świadczącą usługi pod marką E. umowę pożyczki odnawialnej nr (...). Przedmiotem umowy było udzielenie pożyczkobiorcy pożyczki odnawialnej, wypłacanej w formie bezgotówkowej na rachunek bankowy. Pożyczkobiorca zobowiązał się zwrócić wypłacone mu środki wraz z oprocentowaniem i innymi opłatami. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Całkowita kwota pożyczki udostępniona pożyczkobiorcy w formie limitu wynosiła 6.000 złotych. Udzielona pożyczka miała być wypłacana w każdym czasie przez pożyczkodawcę na rachunek bankowy po złożeniu przez pożyczkobiorcę dyspozycji wypłaty. Kwota dostępnego limitu miała ulegać odnowieniu o wysokość dokonanej spłaty kapitału pożyczki, maksymalnie do wysokości limitu. Pożyczkobiorcy zostało przyznane prawo składania kolejnych dyspozycji wypłaty do wysokości niewypłaconej kwoty limitu (§ 3 ust. 1-3).

Całkowita kwota do zapłaty, przy założeniu, że pożyczkobiorca wypłacił limit
w całości od razu po zawarciu umowy i spłaca go przez comiesięcznie spłaty kwoty minimalnej na zasadach określonych w umowie, wynosiła 11.404,80 złotych (§6). K. W. jako pożyczkobiorca zobowiązała się do comiesięcznej spłaty wybranej przez siebie kwoty minimalnej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 216 złotych. W przypadku, gdyby kwota pozostałych do spłaty opłat, odsetek i kapitału pożyczki była mniejsza niż kwota minimalna, pożyczkobiorca zobowiązany był do zapłaty tej mniejszej kwoty. K. W. zobowiązała się spłacać kwotę minimalną w dniu spłaty, aż do spłaty kapitału oraz wszystkich innych należnych opłat i odsetek (§ 7 ust. 4 i 7 umowy).

Za opóźnienie w spłacaniu każdej kwoty minimalnej pożyczkodawca zastrzegł sobie prawo naliczania odsetek za opóźnienie w wysokości dwukrotności kwoty stanowiącej sumę stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych w stosunku rocznym (§ 9 ust. 2 umowy).

Limit przyznany został na czas nieokreślony. Pożyczkodawca zastrzegł sobie prawo wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, w przypadku zalegania przez pożyczkobiorcę z zapłatą dwóch kwot minimalnych pod rząd. Wypowiedzenie mogło nastąpić w formie elektronicznej na trwałym nośniku, z adresu wypowiedzenia wypowiedzenia@euroloan.pl, pisemnej lub w wezwaniu do zapłaty niewymagającego dla swej skuteczności podpisów osób uprawnionych do reprezentowania pożyczkodawcy - § 9 ust. 13 umowy (umowa – k. 33-40, regulamin udzielania pożyczek – k. 43-50, formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego – k. 71-75).

W dniu 8 września 2019 roku K. W. została wypłacona kwota 1.500 złotych (potwierdzenie transakcji – k. 175).

W dniu 15 października 2019 roku K. W. została wypłacona kwota 4.000 złotych (potwierdzenie transakcji – k. 174).

W dniu 16 października 2019 roku K. W. została wypłacona kwota 450 złotych (potwierdzenie transakcji – k. 176).

W dniu 23 grudnia 2019 roku K. W. została wypłacona kwota 200 złotych (potwierdzenie transakcji – k. 177).

Pismem z dnia 11 lipca 2020 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wezwała K. W. do zapłaty, najpóźniej do dnia 21 lipca 2020 roku, zaległej kwoty 216 złotych, jednocześnie informując, że brak terminowej spłaty spowodował zablokowanie możliwości dokonywania wypłat (pismo – k. 181, potwierdzenie nadania przesyłki – k. 183).

Pismem z dnia 27 lipca 2020 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wezwała K. W. do zapłaty, najpóźniej do dnia 6 sierpnia 2020 roku, zaległej kwoty 216 złotych, jednocześnie informując, że brak terminowej spłaty spowodował zablokowanie możliwości dokonywania wypłat (pismo – k. 178, potwierdzenie nadania przesyłki – k. 180).

Pismem z dnia 11 sierpnia 2020 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wezwała K. W. do zapłaty, najpóźniej do dnia 21 sierpnia 2020 roku zaległej kwoty 5.818,05 złotych, wypowiadając jednocześnie umowę z zachowaniem 14-dniowego terminu wypowiedzenia (wezwanie do zapłaty z wypowiedzeniem umowy – k. 81, potwierdzenie nadania przesyłki – k. 184).

W dniu 2 sierpnia 2021 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawarła z (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. umowę przelewu wierzytelności, na mocy której przelała przedmiotową wierzytelność przysługującą wobec K. W. (akt notarialny – umowa przelewu wierzytelności – k. 13-19, oświadczenie o ustanowieniu prokury samoistnej oraz uchwała w sprawie powołania prokurenta – k. 22, oświadczenie o przyjęciu zapłaty – k. 29, załącznik nr 3 do umowy przelewu wierzytelności – k. 163, potwierdzenie realizacji przelewu – k. 164, pełnomocnictwo – k. 167-168).

Pismem z dnia 1 października 2021 roku Kancelaria (...) spółka akcyjna z siedzibą we W. zawiadomiła K. W. o cesji wierzytelności na rzecz (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty. Jednocześnie poinformowała, że zadłużenie na dzień 1 października 2021 roku wynosi 5.734,25 złotych (zawiadomienie o cesji wierzytelności – k. 84-85, historia operacji pozwanej – k. 185-189).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dokumentów złożonych przez stronę powodową. Prawdziwość i wiarygodność złożonych dokumentów nie nasuwała wątpliwości, dlatego też Sąd uwzględnił je w całości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko, co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Stosownie do brzmienia art. 3 ust. 2 Ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. Nr 126, poz. 715 z późn. zm.), za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13). Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepis przewidują inną szczególną formę (art. 29 ust. 1). W przypadku umowy kredytu konsumenckiego zawartej na odległość, ustawodawca na kanwie art. 2 ust. 1 ustawy o prawach konsumenta przewidział, że może być ona zawarta z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość. W świetle powyższego należy stwierdzić, iż zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga zachowania formy pisemnej i co do zasady umowa taka może być zawarta również za pomocą środków porozumiewania się na odległość.

Pozwana w sprawie niniejszej podniosła szereg zarzutów, tj. zarzut nieudowodnienia treści pozwu i roszczenia, gdyż w jej ocenie strona powodowa nie udowodniła, w jaki sposób została ustalona wysokość roszczenia oraz poszczególne jej składniki, natomiast wyciąg z ksiąg rachunkowych nie może być uznany za istnienie roszczenia i tym samym podstawą dochodzonego roszczenia, brak wykazania zasadności wskazanej daty wymagalności roszczenia, brak dowodów istnienia wierzytelności oraz podstaw roszczenia głównego, a także brak legitymacji po stronie powoda, przedawnienie roszczenia głównego i odsetek – brak wskazania wymagalności roszczenia oraz jego źródeł, brak mocy dowodowej złożonych do pozwu dokumentów umowy cesji i wyciągów z księgi funduszy, brak wykazania skuteczności i ważności zawartej umowy, tj. brak dokumentu dla osoby podpisującej się za poprzednika powoda na dokumencie umowy, bezskuteczność wypowiedzenia umowy – brak dowodu doręczenia wypowiedzenia oraz brak stosownego upoważnienia do działania w imieniu poprzednika powoda przez osobę podpisującą wypowiedzenie, stosowanie klauzul niedozwolonych oraz brak potwierdzenia przelewu należności.

W pierwszej kolejności zbadać należało kwestię istnienia legitymacji czynnej procesowej po stronie powoda.

Stosownie do treści art. 509 § 1 kc przelew wierzytelności dochodzi do skutku w drodze umowy między dotychczasowym wierzycielem a nabywcą wierzytelności bez potrzeby uzyskania zgody dłużnika, a nawet bez potrzeby zawiadomienia dłużnika o przelewie. Skutek przelewu polega na tym, że zmieniają się jedynie osoby stosunku zobowiązaniowego, a poza tym pozostaje on taki sam, jaki istniał przed dokonaniem przelewu. Wskutek cesji wierzytelność przechodzi na nabywcę i to on (cesjonariusz) staje się wierzycielem, a zbywca (cedent) być nim przestaje. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 kc). Przepis art. 513 § 1 kc stanowi zaś, że dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż powódka dochodzi roszczenia w związku z tym, iż jest ona następcą prawnym (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., która zawarła z K. W. umowę przedmiotową umowę pożyczki.

Legitymacja procesowa to uprawnienie wypływające z prawa materialnego (konkretnego stosunku prawnego) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu konkretnemu podmiotowi, którego brak skutkuje oddaleniem powództwa. O istnieniu legitymacji procesowej, zarówno czynnej, jak i biernej, decyduje prawo materialne na podstawie wskazanego w pozwie stanu faktycznego. W świetle powyższego o legitymacji procesowej strony mówimy wówczas, gdy na podstawie przepisów prawa materialnego jest ona uprawniona do występowania w konkretnym postępowaniu w charakterze powoda lub pozwanego, to jest gdy z wiążącego strony procesowego stosunku prawnego wynika zarówno uprawnienie powoda do zgłoszenia konkretnego żądania, jak również obowiązek pozwanego do jego spełnienia.

Zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W konsekwencji
w przedmiotowej sprawie to powódka winna udowodnić, że pozwana powinna zapłacić mu należność w wysokości wskazanej w pozwie w związku z zawartą umową pożyczki. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela zaś stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności jeżeli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Na powodzie zatem ciążył obowiązek wykazania w niniejszym postępowaniu, iż pomiędzy wierzycielem pierwotnym a pozwaną doszło do zawarcia umowy określonej treści, jak również, że należność dochodzona niniejszym pozwem wynika z tejże umowy. Jego rolą było również wykazanie, iż doszło do skutecznego przelewu przedmiotowej wierzytelności na rzecz strony powodowej.

W ocenie Sądu, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwala na uznanie, że strona powodowa posiada legitymację czynną do dochodzenia na swoją rzecz od K. W. wierzytelności wynikającej z przedmiotowej umowy pożyczki. Dla wykazania legitymacji procesowej do wytoczenia niniejszego powództwa, strona powodowa przedstawiła umowę cesji wierzytelności z dnia 2 sierpnia 2021 roku zawartą z wierzycielem pierwotnym. Do umowy tej dołączono stosowne pełnomocnictwa, jak również oświadczenie o zapłacie ceny. Poza tym, przedłożony został załącznik – wykaz wierzytelności objętej przedmiotową umową cesji, z którego to załącznika wynika, iż na rzecz powódki została przelana również wierzytelność, którą wierzyciel pierwotny posiadał wobec pozwanej z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki. Wobec powyższego za chybiony należy uznać zarzut pozwanej o braku legitymacji czynnej po stronie powodowej.

Kolejno pochylić należy się nad kwestią skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki. Wskazać w tym miejscu należy, iż zgodnie z § 9 ust. 13 przedmiotowej umowy, w przypadku zalegania przez pożyczkobiorcę z zapłatą, E. ma prawo wypowiedzieć niniejszą umowę z terminem 2-miesięcznym. Wypowiedzenie takie może nastąpić w formie elektronicznej, z adresu wypowiedzenie@eurloan.pl, pisemnej lub w wezwaniu do zapłaty, które nie wymaga dla swej skuteczności podpisów osób uprawnionych do reprezentowania E.. Po upływie terminu wypowiedzenia pożyczkobiorca zobowiązany jest zwrócić wszystkie kwoty wypłacone wraz z należnymi opłatami i odsetkami (§ 9 ust. 14).

Jak wykazano w niniejszym postępowaniu, pismem z dnia 11 sierpnia 2020 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wezwała K. W. do zapłaty, najpóźniej do dnia 21 sierpnia 2020 roku zaległej kwoty 5.818,05 złotych, wypowiadając jednocześnie umowę z zachowaniem 14-dniowego terminu wypowiedzenia. Termin wypowiedzenia umowy jest więc niezgodny z postanowieniami przedmiotowej umowy pożyczki odnawialnej, a zatem nie sposób uznać, że wypowiedzenie niniejszej umowy jest skuteczne.

Strona powodowa skutecznie cofnęła powództwo w niniejszej sprawie w zakresie kwoty 363,26 złotych dochodzonej tytułem sumy odsetek karnych i umownych za opóźnienie ze zrzeczeniem się roszczenia. Z tych też względów Sąd umorzył postępowanie co do powyższej kwoty, o czym orzekł w punkcie I. (pierwszym) wyroku.

Z uwagi na brak skuteczności wypowiedzenia przedmiotowej umowy pożyczki powództwo w sprawie niniejszej, co do pozostałej żądanej kwoty 6.751 złotych podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w punkcie II. (drugim) wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu w punkcie II. (drugim) wyroku Sąd oparł na treści art. 98 § 1 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu strona przegrywająca sprawę zwraca przeciwnikowi na jego żądanie niezbędne do celowego dochodzenia praw koszty procesu. Na koszty procesu poniesione przez stronę pozwaną składają się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.800 złotych ustalone w oparciu o § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, tj. łącznie 1.817 złotych. Sąd dodatkowo na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. orzekł o odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia Katarzyna Mizera

ZARZĄDZENIE

(...)

14.10.2024 r. Sędzia Katarzyna Mizera