Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Radomiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2023 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu I Wydział Cywilny

w składzie następującym

Przewodniczący Sędzia SR Dariusz Wieński

Protokolant p.o. protokolanta sądowego E. K.

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2023 roku w Radomiu

na rozprawie sprawy

z powództwa I. P. i S. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej (...). (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I. zasądza od (...) Spółce Akcyjnej (...). (...) z siedzibą w W. łącznie na rzecz I. P. i S. B. kwotę 4.526,40 zł (cztery tysiące pięćset dwadzieścia sześć złotych 40/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 marca 2019 roku do dnia zapłaty;

II. zasądza od (...) Spółce Akcyjnej (...). (...) z siedzibą w W. łącznie na rzecz I. P. i S. B. kwotę 1.334,00 zł (jeden tysiąc trzysta trzydzieści cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 72/23 upr

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 grudnia 2022 roku (data nadania) I. P. i S. B., reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, zażądali zasądzenia na ich rzecz od (...) Spółki Akcyjnej (...). (...) z siedzibą w W. kwoty 4.526,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 14 marca 2019 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na ich rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów opłat skarbowych od pełnomocnictw, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że pozwana odpowiada za szkodę powstałą w związku ze zdarzeniem drogowym, którą stanowił koszt najmu pojazdu zastępczego wynajętego przez osobę poszkodowaną. Powodowie udowodnili, jakie realne koszty ciążyły na pozwanym z tgo tytułu (wynikają on z umowy najmu, protokołu wskazującego, jaki był rzeczywisty czas korzystania z tego pojazdu i faktury VAT). Zdaniem powodów koszty te pozostają w normalnym związku przyczynowo skutkowym ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę, a ich poniesienie było celowe i uzasadnione. Żądana przez powodów kwota stanowi równowartość należności za nieuznane 16 dni najmu po stawce 282,90 zł brutto (pozew – k. 3 – 6).

W odpowiedzi na pozew z dnia 6 marca 2023 roku (data nadania) (...) Spółka Akcyjna (...). (...) z siedzibą w W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oparz kwoty 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonych od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwana przyznała swoją odpowiedzialność za szkodę oraz fakt wypłaty kwoty 3.997,50 zł brutto tytułem najmu zwrotu kosztów pojazdu zastępczego za okres 25 dni po stawce 159,90 zł brutto (130,00 zł netto). Pozwana zakwestionowała wysokość stawki za najem samochodu zastępczego albowiem poszkodowany mając możliwość skorzystania z pojazdu zastępczego proponowanego przez pozwanego nie dochował obowiązku należytej minimalizacji szkody i bezzasadnie wynajął pojazd zastępczy z innej wypożyczalni, podczas gdy w pierwszej kolejności powinny skontaktować się z pozwanym w celu ustalenia, czy proponowany przez niego najem jest odpowiedni dla poszkodowanego, a dopiero gdyby tak nie było, poszkodowany mógłby rozglądać się na rynku w celu poszukiwania innej firmy wypożyczającej pojazdy zastępcze. Pozwany w trakcie likwidacji umożliwił poszkodowanemu najem pojazdu zastępczego za stawkę znacznie niższą niż stawka zastosowana przez powoda. Ponadto pozwana poniosła, że wskazany przez powoda czas najmu pojazdu zastępczego nie pozostaje w adekwatnym związku ze zdarzeniem. W niniejszej sprawie szkoda w pojeździe została rozliczona jako szkoda całkowita. Nieuzasadniony jest okres od dnia powstania szkody (19.12.2018r.) do dnia zgłoszenia szkody (21.12.2018r), bo jest to okres zwłoki po stronie poszkodowanego. Poszkodowany powziął o tym informację już w dniu 8 stycznia 2019r. Zdaniem pozwanego zatem uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosił od dnia zgłoszenia szkody tj. 21.12.2018r. do dnia otrzymania informacji o szkodzie całkowitej plus czas na zagospodarowanie pozostałości tj. do 14.02.2019r. (25 dni) (odpowiedź na pozew – k. 29 – 32).

W piśmie z dnia 28 czerwca 2023r. (data nadania) pełnomocnik powoda podniósł, że kwestia złożenia przez pozwaną propozycji najmu samochodu zastępczego nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy albowiem pozwana konsekwentnie prezentowała stanowisko, zgodnie z którym czas najmu samochodu zastępczego nie jest związany z wypłatą odszkodowania, a jedynie z poinformowaniem o szkodzie całkowitej, co stanowi wyraz jej stałej praktyki. Z tego względu pozwana uznała za zasadne jedynie 25 dni najmu, podczas gdy najem faktycznie trwał 41 dni. Przyjąć więc należy, że propozycja pozwanej skonkretyzowałaby się jedynie na uznany przez nią okres , a po jego upływie poszkodowany musiałby samochód zastępczy z innego źródła. Wobec tego stawki stosowanej przez pozwaną nie można stosować do nieuznanego przez nią czasu najmu. Powodowie z uwagi na możliwą propozycję ze strony pozwanej ograniczyli swoje roszczeni i dochodzą równowartości należności za nieuznany przez powodów czas 16 dni po stawce za jaką poszkodowany wynajął pojazd zastępczy w ich przedsiębiorstwie tj. 282,90 zł brutto. (pismo k. 69)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 grudnia 2018 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki O. (...) (segment D), o nr rej. (...) należący do K. S.. (okoliczność bezsporna)

Sprawca kolizji poruszał się pojazdem posiadającym ważne ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawarte z (...) Spółką Akcyjną (...). (...) z siedzibą w W. – poprzednia nazwa G. T. z siedzibą w W., (okoliczności bezsporne).

W dniu 21 grudnia 2018 roku K. S. zgłosił szkodę do ubezpieczyciela (okoliczności bezsporne).

Podczas telefonicznego zgłoszenia szkody pracownik zakładu ubezpieczeń poinformował poszkodowanego o możliwości najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem ubezpieczyciela oraz o segmencie do którego należy uszkodzony pojazd, o wysokości stawek najmu za określony czas najmu wynoszący maksymalnie 30 dni oraz o prawie do zweryfikowania stawki w przypadku wynajęcia pojazdu z innego źródła. Podczas kolejnej rozmowy zainicjowanej przez ubezpieczyciela poszkodowany poinformował, że już nie jest zainteresowany wynajmem (nagranie nr (...) i nr (...) w aktach szkody k. 45)

Po zdarzeniu pojazd nie nadawał się do jazdy. Poszkodowany nie posiadał wtedy innego pojazdu. Pojazd był mu niezbędny aby normalnie funkcjonować w życiu codziennym, do przewozu materiałów potrzebnych do remontu mieszkania oraz do dojazdu żony do pracy. . (oświadczenie k. 12, zeznania świadka K. S. k. 61v).

W dniu 21 grudnia 2018 roku K. S. zawarł z I. P. i S. B. prowadzącymi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą (...) s.c. z siedzibą w S., umowę najmu pojazdu marki O. (...) przy stawce 230,00 zł brutto na okres od dnia 21 grudnia 2018r. do dnia 31 stycznia 2019r. Łączna należność z tytułu najmu pojazdu wynosiła 11.598,90 zł i została w całości uiszczona (umowa wynajęcia samochodu k, 8, protokół wydania i odbioru samochodu k. 9, faktura VAT – k. 10).

W piśmie z dnia 8 stycznia 2019r. ubezpieczyciel powiadomił poszkodowanego, że w sprawie zaistniała tzw. szkoda całkowita, czyli że naprawa uszkodzonego pojazdu jest ekonomicznie nieuzasadniona oraz że odszkodowanie wyniesie 6.600 zł. (pismo k. 41)

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności nr (...) z dnia 31 stycznia 2019r. K. S. przelał na rzecz I. P. i S. B. prowadzących działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą (...) s.c. z siedzibą w S. wierzytelność wynikającą z umowy wynajmu samochodu zastępczego nr (...) z dnia 21 grudnia 2018r. i faktury VAT nr (...) z dnia 31.01.2019r. co do kwoty 11.598,90 zł w związku ze szkodą rzeczową powstałą w pojeździe cedenta z dnia 19.12.2018r. z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy szkody. (umowa k. 11)

Decyzją z dnia 5 lutego 2019 roku pozwany zakład ubezpieczeń przyznał na rzecz K. S. kwotę 7.100 zł odszkodowania, w tym 6.600 zł tytułem odszkodowania za pojazd – szkoda całkowita oraz 500,00 zł tytułem zwrotu kosztów holowania. Wypłata odszkodowania nastąpiła tego samego dnia (decyzja z k. 66, potwierdzenie przelewu k. 67).

Powodowie wezwali pozwaną do rozliczenia kwoty 11.598,90 zł pismem z dnia 31 stycznia 2019r., które doręczono pozwanej w dniu 11 lutego 2019r. (pismo k. 13, potwierdzenie nadania k. 16, potwierdzenie odbioru k. 15)

Decyzją z dnia 18 lutego 2019 roku zakład ubezpieczeń przyznał na rzecz I. P. i S. B. prowadzących działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą (...) s.c. z siedzibą w S. kwotę 3.997,50 zł tytułem zwrotu kosztów pojazdu zastępczego, (decyzja k. 17).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w szczególności na podstawie powołanych wyżej dokumentów i zeznań świadka K. S..

Prawdziwość i wiarygodność złożonych dokumentów nie nasuwała wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka – poszkodowanego K. S. zwłaszcza w odniesieniu do zakresu uszkodzeń i tym samym co do sprawności technicznej pojazdu, celu i sposobu w jaki był wykorzystywany w codziennym życiu, braku innego pojazdu oraz przebiegu procesu zgłoszenia szkody, aczkolwiek w tym zakresie zeznania świadka były mało miarodajne, albowiem świadek wielu okoliczności nie pamiętał, co jest logiczne z uwagi na upływ czasu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

W myśl art. 822 §1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§2). Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§4).

Problematyka umów odpowiedzialności cywilnej uregulowana została również
w przepisach szczególnych, tj. ustawie z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity – Dz. U. z 2013 r. poz. 392 ze zm.). Zgodnie z art. 34 powołanej ustawy z ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. W myśl przytoczonego przepisu odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń ma charakter pochodny do odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem. Powstaje wówczas, gdy istnieje odpowiedzialność posiadacza pojazdu lub kierującego na podstawie przepisów prawa cywilnego.

W zakresie kosztów najmu mamy do czynienia z szeroko rozumianą szkodą, związaną z utratą posiadania uszkodzonego pojazdu mechanicznego, polegającą na poniesieniu kosztów związanych z koniecznością zapewnienia pojazdu zastępczego. Zgodnie z ogólną regułą odpowiedzialności odszkodowawczej naprawieniu podlega wydatek pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą (art. 361 § 2 k.c.). Jeśli chodzi o wysokość kosztów związanych z najmem pojazdu zastępczego, w orzecznictwie wypracowana została zasada, zgodnie z którą odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia OC obejmuje wydatki celowe i ekonomicznie uzasadnione, przy czym odpowiedzialność ta nie jest uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej (uchwała Sądu Najwyższego z 22 listopada 2013 r., III CZP 76/13, Lex nr 1392609 oraz z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28). Nie budzi wątpliwości konieczność korzystania z pojazdu zwłaszcza w dzisiejszych czasach, gdzie samochód posiada większość ludzi, bowiem jest on niezbędny do wygodnej i szybkiej komunikacji celem załatwiania licznych obowiązków.

W sprawie niniejszej pozwana nie kwestionowała swoje odpowiedzialności, jak też legitymacji czynnej powodów. Nie kwestionowała też zasadności wynajmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego, albowiem w toku postępowania likwidacyjnego z tego tytułu przyznała i wypłaciła kwotę 3.997,50 zł brutto uznając za uzasadniony okres najmu przez 25 dni po stawce 159,90 zł brutto. Pozwana wskazywała, że sporna jest wysokości dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego oraz okres najmu pojazdu zastępczego. Zdaniem pozwanej poszkodowany popadł w zwłokę zgłaszając szkodę nie 19 grudnia 2018r. tylko dopiero 21 grudnia 2018r. i dlatego niezasadny jest okres najmu od dnia 19 do 21 grudnia 2018r. Ponadto uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego przypada za okres od dnia zgłoszenia szkody tj. 21.12.2018r. do dnia otrzymania informacji o szkodzie całkowitej plus czas na zagospodarowanie pozostałości tj. do 14.02.2019r.(!) (25 dni).

Zadaniem Sądu, utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia niewątpliwie stanowi szkodę majątkową. Normalnym bowiem następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego w sytuacji jego uszkodzenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c., pozwany ponosi odpowiedzialność za całą wyrządzoną szkodę majątkową tj. za normalne następstwa zdarzenia, z którego wynikła szkoda. Szkodę, pozostającą w adekwatnym związku przyczynowym z kolizją drogową może co do zasady stanowić również wydatek na zapewnienie właścicielowi uszkodzonego pojazdu możliwości korzystania z innego środka transportu w postaci usług transportu miejskiego, taksówek czy najmu pojazdu zastępczego. Zgodnie z utrwalonymi poglądami doktryny
i orzecznictwa uszkodzenie pojazdu i konieczność oddania go do naprawy stanowi szkodę majątkową, w postaci pozbawienia właściciela możliwości korzystania z rzeczy. Utrata możliwości korzystania z przedmiotu stanowi szkodę, która może być wyrażona w pieniądzu, zwłaszcza, gdy istnieje możliwość odpłatnego zaspokojenia uszczerbku, poprzez skorzystanie z cudzej usługi lub najmu cudzego przedmiotu (por. T. Dybowski [w:] System prawa cywilnego. Prawo zobowiązań-część ogólna, pod. Red. Z. Radwańskiego, T. III, część I Ossolineum 1981, s. 232-233). Nie ulega wątpliwości, że utrata możliwości korzystania
z uszkodzonego pojazdu, a w konsekwencji potrzeba zapewnienia posiadaczowi uszkodzonego pojazdu innej możliwości komunikacji pozostaje w normalnym związku przyczynowym z kolizją drogową, co zostało potwierdzone w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11. W treści uzasadnienia tego orzeczenia wyjaśniono, że wydatki na uzyskanie pojazdu zastępczego w okresie remontu uszkodzonego pojazdu albo przez okres niezbędny do nabycia nowego pojazdu, są to wydatki poniesione
w następstwie zdarzenia szkodzącego, które by nie powstały bez tego zdarzenia, prowadzące do powypadkowego zmniejszenia majątku poszkodowanego, czyli straty (art. 361 § 2 k.c.). Szkodę stanowią również konieczne wydatki związane ze zdarzeniem szkodzącym. Przy takim ujęciu, stratą w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. są objęte także te wydatki, które służą ograniczeniu (wyłączeniu) negatywnych następstw majątkowych doznanych przez poszkodowanego w wyniku uszkodzenia pojazdu. Negatywnym następstwem majątkowym jest tu utrata możliwości korzystania z rzeczy, a więc utrata uprawnienia stanowiącego atrybut prawa własności. Oznacza to, że powódka poniosła szkodę rodzącą obowiązek odszkodowawczy pozwanej.

W realiach niniejszej sprawy w ocenie Sądu nie było żadnych podstaw do podważenia zasadności najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego. Samochód jest w obecnych czasach wykorzystywany powszechnie, zarówno do prowadzenia wszelkiego rodzaju działalności gospodarczej, jak i w życiu codziennym i nie można uznać go za dobro luksusowe. Niemożność korzystania z pojazdu zawsze powoduje dla jego właściciela znaczne utrudnienia i niedogodności, bez względu na okoliczność, czy prowadzi czy nie działalność gospodarczą. Oczywistym jest, że osoba, która doznała szkody bez swojej winy ma słuszne prawo do tego, aby zminimalizować owe niedogodności przez uzyskanie pojazdu zastępczego. Oznacza to, że poszkodowanemu, który zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego co do zasady przysługiwać będzie roszczenie o zwrot kosztów najmu – chyba, że okaże się, że pojazd zastępczy został najęty pomimo, że poszkodowany w istocie go nie potrzebował. W konsekwencji, najem pojazdu zastępczego w niniejszej sprawie należy uznać za normalną konsekwencję kolizji i mieszczącą się w pojęciu szkody. Powodowie złożyli umowę najmu pojazdu zawartą z poszkodowanym. W takiej sytuacji to na stronie pozwanej spoczywał ewentualny ciężar dowodu podważenia zasadności zawarcia umowy najmu. Pozwana najmu nie kwestionowała.

Spór w sprawie niniejszej dotyczył w pierwszej kolejności wysokości stawki dobowej najmu, albowiem pozwana podnosiła, że proponowała wynajęcie pojazdu za kwotę w wiele niższą niż poniesioną przez poszkodowanego, a tym samym że wobec braku współpracy i minimalizacji szkody przez poszkodowanego, miała prawo do jej weryfikacji na swoją korzyść.

W ocenie Sądu kwestia złożenia przez pozwaną poszkodowanemu propozycji najmu samochodu zastępczego nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy albowiem nie była to propozycja tylko informacja, czyli nie zaproponowano pojazdu zastępczego na konkretnych warunkach tylko poinformowano ogólnie o takiej możliwości. Umowa najmu pojazdu zastępczego obejmowała podstawienie i odbiór pojazdu z miejsca wybranego przez poszkodowanego. Poszkodowany nie musiał też wpłacać kaucji. Brak było też ograniczeń co do liczby kierowców i limitu kilometrów. Pozwany nie zakwestionował tych okoliczności i co najważniejsze nie przedstawił żadnych dowodów, nie wspominając o konkretnej ofercie najmu pojazdu, z których wynikałyby takie same lub korzystniejsze dla poszkodowanego warunki, ale za mniejszą cenę.

Drugą sporną kwestią był uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego, albowiem powodowie twierdzili, że wynosił on 41 dni a pozwana, że tylko 25 dni. Również w tym zakresie Sąd rozstrzygnął spór na korzyść powodów. Po pierwsze, zupełnie bezzasadny, bo oderwany od realiów sprawy jest zarzut pozwanej o zwłoce poszkodowanego w zgłoszeniu szkody, a tym samym o nieuzasadnionym okresie najmu od 19 grudnia 2018r. do dnia zgłoszenia szkody tj. 21 grudnia 2018r., albowiem zgłoszenie dokonane dwa dni po zdarzeniu w żadnym razie nie jest spóźnione oraz, że umowa najmu została zawarta i pojazd wydany w dniu 21 grudnia 2018r. Nikt nigdy nie domagał się zwrotu kosztów za okres od 19 grudnia 2018r.! Po drugie, pozwana podnosi, że zasadny jest okres najmu przez 25 dni od 21 grudnia 2018r., by następnie wskazać datę końcowa 14 luty 2019r., w sytuacji gdy najem zakończył się w dniu 31 stycznia 2019r. Prawdopodobnie jest to ze strony pozwanego pomyłka pisarska, niemniej jednak nie została nigdy sprostowana, a Sąd nie jest uprawniony do samodzielnej wykładni naprawczej argumentów strony. Po trzecie wreszcie, rację mają powodowie, że pozwana wiąże najem jedynie z okresem do poinformowania poszkodowanego o szkodzie całkowitej i wysokości odszkodowania. Z tego względu pozwana uznała za zasadne jedynie 25 dni najmu tj. od dni 21 grudnia 2018r. do dnia 8 stycznia 2019r. plus 6 dni na organizację nowego pojazdu. Oznacza to, że propozycja pozwanej wynajmu pojazdu obejmowała by tylko uznany przez nią okres, a po jego upływie poszkodowany musiałby wynająć samochód zastępczy z innego źródła. Tymczasem taka praktyka pozwanej, ale i innych ubezpieczycieli, jest błędna. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ustaliła się linia uznająca, że najem pojazdu zastępczego może być zasadny także przez pewien okres po uzyskaniu odszkodowania – jako czas niezbędny na zagospodarowanie przyznanych środków (tak uchwała SN z 22.11.2013r. w sprawie III CZP 76/13). Niezależnie od wybranego przez poszkodowanego sposobu naprawienia szkody, wskutek naprawienia szkody poszkodowany powinien znaleźć się w takiej samej sytuacji majakowej, w jakiej znajdowałby się gdyby nie doszło do zdarzenia szkodzącego. Innymi słowy , otrzymanie informacji o szkodzie całkowitej i nawet o wysokości należnego odszkodowania w niczym nie zmienia sytuacji faktycznej poszkodowanego, który nadal potrzebuje pojazdu zastępczego, a nie ma środków od ubezpieczyciela, by nabyć nowy pojazd lub dokonać naprawy. Miarodajna jest więc nie data tej informacji o wysokości odszkodowania ale data jego wypłaty, a ta nastąpiła dopiero w dniu 5 lutego 2019 roku, kiedy to przelano poszkodowanemu kwotę 7.100 zł, czyli już po zakończeniu najmu.

Z tych też względów w żadnym razie do rozliczenia najmu nie może być uwzględniony ani czas najmu proponowany przez pozwaną ani zastosowana przez nią stawka za dobę.

Pomimo powyższego powodowie w sprawie nie domagają się różnicy między wysokością kosztu najmu wynikającą z faktury a kwotą faktycznie przyznana przez pozwaną, tylko ograniczyli swoje roszczenie i dochodzą równowartości należności za nieuznany przez pozwaną czas 16 dni po stawce za jaką poszkodowany wynajął pojazd zastępczy w ich przedsiębiorstwie.

Reasumując, Sąd uwzględnił w całości roszczenie powodów za okres 16 dni przy stawce dziennej w kwocie 282,90 zł brutto z tytułu najmu pojazdu zastępczego
czyli w łącznej kwocie 4.526,40 zł, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 marca 2019 roku do dnia zapłaty, o czym orzekł w punkcie I wyroku.

O odsetkach od zasądzonej kwoty Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

Orzekając o odsetkach Sąd zważył, że orzeczenie zasądzające odszkodowanie ma charakter rozstrzygnięcia deklaratoryjnego, zaś zobowiązanie do zapłaty odszkodowania jest zobowiązaniem z natury rzeczy bezterminowym, dlatego też przekształcenie go w zobowiązanie terminowe następuje stosownie do treści art. 455 k.c. (niezwłocznie) – w wyniku wezwania wierzyciela (pokrzywdzonego) skierowanego wobec dłużnika (podmiotu zobowiązanego do naprawienia szkody) do spełnienia świadczenia. Reguła ta, w zakresie terminu spełnienia świadczenia, doznaje modyfikacji w przypadku, gdy podmiotem zobowiązanym do naprawienia szkody jest zakład ubezpieczeń. Wówczas termin do spełnienia świadczenia wyznacza regulacja art. 817 k.c. albo art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych. W art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych ustawodawca zobligował ubezpieczyciela do spełnienia świadczenia w terminie 30 dni od daty otrzymania przez niego zawiadomienia o szkodzie. Na wypadek, gdyby we wskazanym wyżej terminie nie było możliwe ustalanie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń lub wysokości odszkodowania, datę wypłaty świadczenia wyznacza termin 14 – dniowy, liczony od momentu, gdy przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. W niniejszej sprawie powodowie przekazali powodowi żądanie rozliczenia kosztów najmu pojazdu zastępczego w dniu 11 lutego 2019 roku, zatem termin 30 dni do wypłaty odszkodowania upłynął z dniem 13 marca 2019 roku. Oznacza to, że z dniem następnym tj. 14 marca 2019r. pozwana popadła w opóźnienie.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie poniesione koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powództwo zostało w całości uwzględnione, tak więc stroną przegrywającą jest pozwana.

Z tych względów Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 1.334,00 zł, na którą składają się: 400 zł - opłata od pozwu, 34 zł – 2 x 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalonych na postawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (j.t. Dz.U.2015.1800). Na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od daty uprawomocnienia się wydanego orzeczenia do dnia zapłaty.

Sędzia Dariusz Wieński

ZARZĄDZENIE

(…).

16.01.2024r.

Sędzia Dariusz Wieński